Αυτό είναι ένα κείμενο για τους ανθρώπους που μας έχουν ανεχτεί στα χειρότερα και μας έχουν ζήσει στα καλύτερα, που μας έχουν κάνει να γελάσουμε μέχρι δακρύων και να αισθανθούμε ασφαλείς όταν κλαίγαμε, για όσους είναι πάντα εκεί ακόμα και στις πιο αντίξοες/ αλλόκοτες/ βαρετές/ σουρεαλιστικές συνθήκες: Για τους φίλους μας, που είναι η σημαντικότερη σχέση της ζωής μας.
Κανείς δεν ξέρει το καλό σου καλύτερα από τον φίλο που σε έχει δει στις 4.30 το ξημέρωμα χάλια από τα ξύδια να μυξοκλαίς στον ώμο του σε μια τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια να του αποσπάσεις το κινητό σου, που έχει κρύψει για να μην στείλεις μήνυμα στην πρώην σου.
Από ένα σημείο και μετά, τους φίλους μας σταματάμε να τους κρίνουμε. Στη χειρότερη των περιπτώσεων και των συμπεριφορών τους καταλήγεις σε ένα «αφού τέτοιος μ*** είσαι» και η ζωή συνεχίζεται. Και, δεν ξέρουμε αν το συνειδητοποιείς, αλλά αυτή είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια που μπορεί κανείς να έχει σε μια σχέση.
Η φράση «τόσο φίλοι που θα βοηθούσε ο ένας τον άλλο να θάψει πτώμα», αν την σκεφτείς στην κυριολεξία της, σε ένα απολύτως δυνητικό, έστω και απίθανο σενάριο, δεν θα μπορούσε να στέκει για καμία από τις υπόλοιπες σχέσεις της ζωής σου.
Στους φίλους σου μπορείς να εμπιστευτείς τις πιο βλακώδεις, αλλοπρόσαλλες, σκοτεινές σου σκέψεις, χωρίς να ανησυχείς ότι θα αλλάξουν γνώμη ή θα αρχίσουν να κάνουν δεύτερες σκέψεις για το άτομό σου. Γιατί κανείς δεν ξέρει καλύτερα από αυτούς πόσο τέλειος δεν είσαι.
Η μισή διασκέδαση του να ερωτεύεσαι είναι να πρήζεις κάθε φορά τους φίλους σου με το πόσο ερωτευμένος είσαι ή/και πόσο υπέροχο αυτό το πλάσμα που έχεις ερωτευτεί. Φαντάσου να το περνούσες όλο αυτό μόνος σου. Εφιάλτης χειρότερος και από χωρισμό.
Μιλώντας για χωρισμούς, τι δικαιολογία θα είχες για να πας σε μπουζούκια, παρακμιακά νυχτερινά κέντρα και άλλους ναούς της ακολασίας, αν δεν χώριζαν πού και πού οι φίλοι σου; Ναι, κι αυτοί γι’ αυτό έρχονται μαζί σου, μη νομίζεις. Αλλά και πάλι, καλύτερο από το να περνάς τους χωρισμούς σου τρώγοντας οικογενειακό παγωτό μόνος στο σαλόνι σου σαν άλλη Bridget Jones.
Μπορεί να μην το συνειδητοποιείς ακριβώς, αλλά τις περισσότερες φορές που έχεις μάθει κάτι καινούριο/ αναθεωρήσει προβληματικές απόψεις/ εξελιχθεί με οποιονδήποτε τρόπο σαν άνθρωπος, στους φίλους σου τις χρωστάς. Σκέψου το.
Ποια σχέση θα μπορούσε, δηλαδή, να είναι σημαντικότερη από εκείνη στην οποία είσαι 100% ο αφιλτράριστος εαυτός σου, που μιλάς χωρίς να σκέφτεσαι τι θα πεις και απαντάς χωρίς να φοβάσαι πως θα σε παρεξηγήσουν;
Αυτό, βέβαια, ισχύει και ανάποδα: Κανέναν δεν ξέρεις, δεν καταλαβαίνεις και δεν εκτιμάς ειλικρινέστερα γι’ αυτό που είναι από τους φίλους που έχεις δει στα χειρότερα αφιλτράριστά τους.
Γιατί τελικά, και εν ολίγοις, οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε.