Θα ξεκινήσουμε αυτό το κείμενο με μια πολύ σημαντική διευκρίνιση: Το να αποφασίσει κάποιος να αρχίσει συνεδρίες με ψυχολόγο είναι από τις καλύτερες αποφάσεις που μπορεί να πάρει, και αυτό το έχουμε δείξει ουκ ολίγες φορές με διάφορα κείμενα. Οκέι;
Οκέι.
Ας δούμε τώρα την σκοτεινή πλευρά. Την πλευρά που, πέντε-δέκα χρόνια πριν, την έβλεπες σε άτομα που ξεκινούσαν το ανάλογο “καλό για την ψυχική τους υγεία” πράγμα της εποχής, την γιόγκα. Επειδή τότε ο ψυχολόγος ήταν ακόμα σχετικά ταμπού (δεν είχαμε περάσει όλοι καραντίνα και φυλάκιση με τους δαίμονές μας), οπότε η γιόγκα ήταν ο πιο κοινωνικά αποδεκτός τρόπος να πεις “Δεν είμαι καλά, αλλά προσπαθώ να είμαι κουλ με αυτό”. Και κάποιοι άνθρωποι παραπροσπαθούν να είναι κουλ.
Ξανά, αυτό δεν σημαίνει ότι μειώνουμε την πρόοδο που μπορεί να κάνει ο καθένας. Και θα τολμήσουμε να πούμε ότι οι περισσότερες από τις γκρίνιες που θα διαβάσεις παρακάτω (και νιώθουμε την ανάγκη να προλογίσουμε τόσο εκτενώς) έχουν να κάνουν περισσότερο με εμάς. Και η σύγκριση με την γιόγκα δεν είναι αναγκαστικά κακεντρεχής – δυνητικά το οτιδήποτε καινούριο στην ζωή ενός ανθρώπου που χρειάζεται απεγνωσμένα κάτι καινούριο έχει τον κίνδυνο να μεταμορφωθεί γρήγορα σε μονομανία. Απλά το κόνσεπτ της ψυχοθεραπείας, με όλη του την έμφαση στο εγώ, έχει αυτόν τον κίνδυνο ένα τσικ παραπάνω.
Δεν φταίει το μέσο, εμείς φταίμε. Ώρα για γκρίνια, λοιπόν. Αν ξεκίνησες πρόσφατα ψυχοθεραπεία και σε έχει πιάσει ένας ενθουσιασμός και θες να το λες συνέχεια σε όλους τους φίλους σου…
*…μην το κάνεις πάνω από μία φορά ανά παρέα. Που σημαίνει ότι μπορείς να πάρεις τα άτομα μιας παρέας, να βγείτε έξω με τον καθένα ξεχωριστά και να αναφέρεις με κάζουαλ ύφος όλα τα ψυχαναλυτικά που θες. Μία φορά και τέλος.
*…μην γίνεις από τους τύπους που κάθε βδομάδα έχουν να ανακοινώσουν κάποια καινούρια σοφία του/της ψυχολόγου τους. Τα λέει για να τα ακούς εσύ, όχι εμείς.
*…ΜΗΝ γίνεις από τους τύπους που λένε τον ψυχολόγο “ψυχ” ή, χειρότερα, ένα σκέτο “ψ”. Χαίρεσαι τόσο πολύ που κάνεις ψυχοθεραπεία που δεν κρατιέσαι να το συζητάς, αλλά δεν νιώθεις καλά να πεις την λέξη ολόκληρη;
*…όπως επίσης ΜΗΝ γίνεις από τους τύπους που αποκαλούν την ψυχοθεραπεία “θέραπι”. Ουδέτερο, το θέραπι ημών το επιούσιον. Δουλεύεις στο μάρκετινγκ; Δουλεύεις στο HR; Ακόμα κι αν δουλεύεις στο μάρκετινγκ και στο HR, κάπου λίγο φτάνει, Καλομοίρα.
*…απόφυγε να χρησιμοποιείς λέξεις που δεν θα χρησιμοποιούσε ένας ψυχολόγος, όπως “τοξικός”, “νάρκισσος” και κάθε τι που διάβασες στο ίντερνετ (αλλά, ξανά, δεν θα ακούσεις από κανέναν ψυχολόγο).
*…σταμάτα να πιστεύεις ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται για το αν κάνεις γνωστική συμπεριφορική ή ψυχανάλυση, ή που ενδιαφέρεται να ακούσει την άποψή σου για τις διαφορές τους.
*…και, τέλος, ΣΤΑΜΑΤΑ να πιστεύεις ότι υπάρχει μια μεγάλη, νοητή κατάταξη με το ποιοι είμαστε “καλύτεροι μαθητές” σ’ αυτή την πρόοδο που προσπαθούμε όλοι να κάνουμε. Το οποίο δεν σημαίνει ότι θα πηγαίνεις σαν τον μ#λάκα να λες σε κόσμο “Δεν το κάνεις σωστά”. Μπορεί να είναι τόσο ανεπαίσθητο (μα ενοχλητικό), όσο το να πάρεις το πιο “αχ, νοιάζομαι” ύφος σου και να ρωτήσεις “Το έχεις συζητήσει αυτό με τον ψυχολόγο σου;” Σίγουρα δεν είναι κάτι που θα ‘θελα να συζητήσω πλέον μαζί σου, φίλε.