~ Κάτω από το μοναστήρι (Μονή Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους), 300 μέτρα και λίγο, είχε ένα περιβόλι όλο συκιές. Ήλθε ο Αύγουστος. Μια μέρα , μεσημέρι ήταν… πάω να μαζέψω σύκα.
Ανεβαίνω πάνω στην συκιά, κάνω να πιάσω ένα κλαδί, σπάει το κλαδί και πέφτω κάτω. Ήταν ένα ντουβάρι τόσο ψηλά και πίσω απ’ το ντουβάρι αυτό ήταν φυτρωμένη η συκιά. Πέφτω απάνω στο ντουβάρι και σπάζω το πόδι εδώ, στο μηρό, στη μέση, και κόπηκε στα δύο. Βάζω τις φωνές εγώ και κλαίω. Φωνές!… Που ν’ ακούσουν! Ώρα μεσημέρι, κοιμόταν οι καλόγεροι. Είχε σπάσει το κόκαλο και γύρισε το πόδι… Είχα έναν πόνο φοβερό. Φώναζα, έκλαιγα…
Κατά καλή μου τύχη, είχε το μοναστήρι έναν αγροφύλακα που ήταν πιο κάτω, στην Σκήτη την Κουτλουμουσιανή, ένα χιλιόμετρο, κι αυτός ανέβαινε από την σκήτη στο Μοναστήρι… Ακούει τη φωνή μου, με γνώρισε, και απ’τον δρόμο ήταν 100 μέτρα να κατέβει εκεί κάτω. Λέει:” Αυτή η φωνή είναι γνωστή. Τί γίνεται, γιατί φωνάζει;”. Έρχεται και με βρίσκει ξάπλα μέσα στην αγκάθια…
Επήγε στο Μοναστήρι και το αναφέρει στον ηγούμενο. Αυτό κι αυτό:” Ο Χαρίτος “, Χαρίτων ήταν το όνομα μου, έπεσε κι έσπασε το πόδι και να πάτε να τον πάρετε “. Και ξυπνάει ο ηγούμενος 4 καλογερια γερά και παίρνουν ένα ράντζο… μια ξύλινη πόρτα. Με βάζουν στο φορείο αυτό και με πάνε πάνω στο Μοναστήρι.
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε γιατρός στο Άγιον Όρος ούτε φάρμακα. Ήταν Κατοχή. Δεν έβρισκες τίποτα από τέτοια πράγματα, ερημιά τα πάντα. Λοιπόν, ευτυχώς, εκεί στη Σκήτη την Κουτλουμουσιανή ήταν ένας (Θεός σχωρεσ’ τονε), αυτός ήξερε από γόνατα σπασμένα και τα έφτιαχνε. Και πήγε ένας καλόγερος, τον φώναξε νά ‘ρθει στο μοναστήρι, με πήγανε στο νοσοκομείο του μοναστηριού. Έχει μια πτέρυγα πίσω, όπου ήταν το νοσοκομείο, και μπροστά ήταν το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Φώναζα, τσίριζα εγώ, γιατί πονούσα πάρα πολύ, και κάθισα όλο το απόγευμα και το βράδυ.
Κατά τις 12 τη νύχτα, τι γίνεται, λέτε; Είδα να κατεβαίνουν από τον τρούλο ζωντανοί οι άγιοι Ανάργυροι, Κοσμάς και Δαμιανός, να έρχονται, κι έλαμψε ο τόπος.“Ε, τον κακομοίρη “, λέει ο Άγιος Δαμιανός, “πως το ‘κανε το πόδι!”.Λοιπόν, έρχεται μπροστά στην κεφαλή ο Άγιος Κοσμάς και λέει στον Άγιο Δαμιανό:” Πήγαινε εκεί, στο πόδι, και πιάσ’ το με τα χέρια και τράβα το προς τα έξω “. Γιατί είχε στραβώσει, το είχε καταπλακώσει με το άλλο πόδι. Και πάει ο Άγιος και τραβάει το πόδι στα ίσια. Έναν πόνο… δεν λέγεται.
Εκείνο το τράβηγμα πο’ κανε, εκόλλησε το πόδι. Να δείτε το θαύμα των Αγίων Αναργύρων! Μεταξύ τους μιλούσαν, αλλά δεν καταλάβαινα. “Ήλθαμε να σε βοηθήσουμε “, λέει ο Άγιος Κοσμάς, “μη φοβάσαι, θα περάσει “. Και τί γίνεται. Με το τράβα που έκανε πέρα, κόλλησε το πόδι. Τα κόκαλα, τα κρέατα, όλο το γύρω-γύρω, δεν φαίνονταν τίποτα.
Εγώ μόλις έγινε αυτό, σταμάτησε ο πόνος και σηκώνομαι αμέσως απάνω και χόρευα και τραγουδούσα κι έψελνα, έκανα… ούτε καταλάβαινα εκείνη την ώρα. Σηκωθήκανε οι καλόγεροι στο πόδι. “Θα τρελάθηκε απ τους πόνους ο Χαρίτων. Τέτοια ώρα να τραγουδάει και να ψέλνει!”. Έρχονται, λοιπόν, στο νοσοκομείο. “Μνησθητι μου, Κύριε!”, λένε. Κι ήταν η ώρα μια μετά τα μεσάνυχτα. Λένε τί σηκώθηκες; κάτσε κάτω, θα σπάσεις και τ’ άλλο το πόδι!”. “Για κοιτάξτε να ιδείτε, λέω. Μπροστά ήτανε το παρεκκλήσιο των Αγίων Αναργύρων. “Αυτοί οι δύο, που είναι μέσα στο θρόνο τους εκεί, ήλθανε πριν από ώρα, ο ένας στο κεφάλι και ο άλλος στα πόδια, τραβήξανε το πόδι και το φτιάξαν και τώρα δεν υπάρχει τίποτα “. Όλη τη νύχτα δεν κοιμήθηκαν και το πρωί κάναν λειτουργία. Πήγα στη λειτουργία κι εγώ. Τρεις μέρες κάνανε λειτουργίες.
Από εκεί κάθισα 2-3 μέρες στο νοσοκομείο, για να σιάξει, να μην πονάει κιόλας λιγάκι, και μετά έφυγα, πήγα στο κελί μου, που λες… Κι ύστερα είχα γνωστούς από τις Καρυές μέσα, μάθανε πώς έγινε κι έρχονταν οι καλόγεροι. Αυτό εδώ το θαύμα είναι γραμμένο στα πρακτικά της Μονής – την τάδε ημερομηνία έγινε. “
Από το βιβλίο «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου»,- Στο Άγιον Όρος, Ιερά Μονή Δαδίου «Παναγία η Γαυριώτισσα», Εκδοτικός Οργανισμός Π. Κυριακίδη Α.Ε.,Σελ 26-28.
ΠΗΓΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης – Ο πνευματικός της Μονής Δαδίου» ΔΕΙΤΕ: >> ΕΔΩ