Αναγνώρισε
Αποδέξου
Αναρωτήσου
Απελευθέρωσε
Αγάπησε
Σε μια εποχή που όλα βρίσκονται εκτός ελέγχου, πράγμα που μας οδηγεί στο χείλος της προσωπικής μας αβύσσου, γίνεται ξεκάθαρο ότι το μόνο που μπορούμε να ελέγξουμε είναι ο εαυτός μας. Το μόνο στο οποίο μπορούμε να στηριχθούμε είναι η εσωτερική μας δύναμη και ανθεκτικότητα. Χρειάζεται, λοιπόν, να γνωρίσουμε και ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας επειδή είναι ο πανταχού παρόν σύντροφος, δάσκαλος, φίλος μας…
Μέσα στα χρόνια, παρατηρώντας τις προσωπικές μου εμπειρίες και την αλληλεπίδρασή μου με τη ζωή, αλλά και την εμπειρία ζωής άλλων ανθρώπων, ασυνείδητα στην αρχή και με συνειδητή εστίαση αργότερα, άρχισα να χρησιμοποιώ αυτό το μοντέλο για τη διαχείριση προκλήσεων και δυσκολιών. Και η εμπειρία μου από τη ζωή άλλαξε, έγινε πιο ανάλαφρη, πιο άμεση και με καλύτερη ροή. Τα ίδια αποτελέσματα είδαν και άνθρωποι με τους οποίους εργαζόμαστε μαζί, και γι’ αυτό αποφάσισα να το μοιραστώ με όλους. Ελπίζω να βοηθήσει κι εσάς όσο βοήθησε εμένα.
Αναγνωρίζουμε όταν εστιάζουμε συνειδητά, την κάθε δεδομένη στιγμή, σε αυτά που συμβαίνουν μέσα μας και επηρεάζουν τη διάθεση και τη συμπεριφορά μας. Είτε αυτά είναι σκέψεις και συναισθήματα ή αισθήσεις και αντιδράσεις. Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε και να αναγνωρίσουμε ότι έχουμε «κολλήσει» σε επώδυνες εσωτερικές καταστάσεις που μας ρουφούν την ενέργεια όπως, για παράδειγμα, ο εσωτερικός κριτής, αισθήματα ντροπής, ενοχής, ανικανότητας ή αναξιότητας και φόβος ή άγχος.
Αποδεχόμαστε όταν επιτρέπουμε στις σκέψεις, τα συναισθήματα ή τις αισθήσεις, που έχουμε αναγνωρίσει, απλά να υπάρξουν. Χωρίς να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε, αποφύγουμε, κρύψουμε ή αγνοήσουμε. Αποδεχόμαστε τον πόνο και μένουμε μαζί του. Το ότι τον αποδεχόμαστε δεν σημαίνει ότι τον διατηρούμε, αλλά ότι τον βιώνουμε και μετά τον απελευθερώνουμε. Αν δεν αποδεχτούμε και δεν βιώσουμε αυτά που συμβαίνουν μέσα μας, δεν θα είμαστε σε θέση να τα αλλάξουμε. Όταν όλη η ενέργειά μας τροφοδοτεί την αντίστασή μας, δεν έχουμε την ενέργεια που απαιτεί η όποια αλλαγή.
Αναρωτιόμαστε για να φτάσουμε στην ουσία, στον πυρήνα του θέματος. Εφόσον έχουμε αναγνωρίσει και αποδεχτεί αυτό που συμβαίνει και την εσωτερική μας εμπειρία, μπορούμε να εστιάσουμε στην πηγή του, στην αλήθεια που κρύβει επιμελώς. Ο καλύτερος και αποτελεσματικότερος τρόπος διερεύνησης είναι οι ερωτήσεις. Αναρωτιόμαστε: Τι είναι αυτό που ζητάει την προσοχή μου; Τι προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια; Με τι συνδέεται; Πού το νιώθω στο σώμα μου; Ποιες είναι οι πληροφορίες που θέλει να μου δώσει; Τι χρειάζεται; Πώς μπορώ να του το προσφέρω; Και ακούμε προσεκτικά τις απαντήσεις χωρίς να τις κρίνουμε, ώστε να δημιουργήσουμε έναν ασφαλή χώρο εμπιστοσύνης, όπως κάνουμε για έναν αγαπημένο φίλο.
Απελευθερώνουμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Αν δεν απελευθερώσουμε το παρελθόν, τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες, τον πόνο της απώλειας και τα όποια αποδυναμωτικά συναισθήματα, το μέλλον μας θα είναι μια αντανάκλαση του παρελθόντος μας. Το να απελευθερώσουμε αυτά που μας βαραίνουν και μας κρατούν πίσω είναι επώδυνο και χρειάζεται πολύ κουράγιο, γι’ αυτό είναι μια πράξη δύναμης. Δεν είναι υγιές να διατηρούμε τον πόνο μας επειδή μας δίνει μια αίσθηση ταυτότητας… Αυτή η ταυτότητα είναι πλασματική, δεν είναι η αλήθεια του ποιοι είμαστε.
Αγαπάμε και φροντίζουμε τον εαυτό μας όταν προσφέρουμε στο πληγωμένο ή φοβισμένο μέρος μας αυτό που χρειάζεται τη δεδομένη στιγμή. Του δίνουμε αυτό που έχει ανάγκη, που μπορεί να είναι τρυφερότητα, καλοσύνη, επιβεβαίωση, παρηγοριά, ασφάλεια, δύναμη, αποδοχή, συμπόνια, συγχώρεση ή αγάπη, με όποιον τρόπο μπορούμε, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι θα το νιώσει. Όταν η καρδιά μας είναι ανοιχτή είναι εύκολο να βρούμε τις κατάλληλες ενδυναμωτικές ή συμπονετικές λέξεις και κινήσεις. Γινόμαστε η θεραπευτική Παρουσία που απαλά και με φροντίδα ενοποιεί όλα τα μέρη της ύπαρξής μας, γιατί αυτή είναι η αλήθεια του ποιοι πραγματικά είμαστε.