Όταν ο θυμός δεν καταφέρει να εκφραστεί στους σημαντικούς άλλους μεταμφιέζεται σε ζήλεια.
Οι άλλοι μετατρέπονται σε σύμβολα στους οποίους εστιάζουμε την καταπιεσμένη μας εχθρότητα, τον απωθημένο θυμό, το μίσος ως άλλο πρόσωπο της αγάπης.
Αυτό γιατί από την παιδική μας ηλικία ενώ δίνεται μεγάλη έμφαση στην υλική κάλυψη των αναγκών μας, η συναισθηματική μας εκπαίδευση παραμελείται. Μαθαίνουμε να συμπεριφερόμαστε έχοντας την αγάπη των γονιών ως τρόπαιο και εκπαιδευόμαστε με την έλλειψη της αγάπης παρά με το απλόχερο το μοίρασμα της.
Η άφθονη και απεριόριστη αγάπη στα παιδικά μας μάτια είναι είδος που τελειώνει. Έτσι νιώθουμε ότι χρειάζεται να παλέψουμε για να πάρουμε το μερίδιο μας σε αυτή .
Οι σημαντικοί άλλοι δε δίνουν ελεύθερα αλλά με προϋποθέσεις. Αν φας όλο σου το φαγητό θα βγεις να παίξεις με τους φίλους σου, αν τελειώσεις τα μαθήματα σου θα πάμε να αγοράσουμε παγωτό.
Σε αυτή την υπερτιμημένη δυναμική του δίνω παίρνω, είναι αναπόφευκτο η εκπαίδευση να βασίζεται κυρίως στις συγκρίσεις ανάμεσα στα αδέλφια, στους φίλους, στις συναναστροφές. Κοίταξε το συμμαθητή σου, πάλι διακρίθηκε, δες πως συμπεριφέρονται τα καλά παιδιά και ούτω κάθε εξής, σε μια λίστα που δεν τελειώνει.
Σαν παιδιά πρέπει να δώσουμε αγώνα για όλα, να διακριθούμε, να είμαστε οι καλύτεροι, να κερδίσουμε το μερίδιο στην αγάπη των γονιών. Γινόμαστε θυμωμένα παιδιά, γκρινιάρικα και ανικανοποίητα. Και αυτή η συμπεριφορά ζήλειας και ανταγωνισμού, θα συντηρεί την καταπίεση και το θυμό μας μέχρι να βρούμε το σωστό πλαίσιο να εκφράσουμε τι νιώθουμε.
Να αποδεχτούμε την ανάγκη να αγαπάμε και να επιτρέψουμε στους άλλους να μας αγαπήσουν για αυτό που είμαστε.
Γιατί όταν κάποιος νιώθει ότι αγαπιέται πραγματικά δε ζηλεύει αφού φροντίζεται, τρέφεται, πλαισιώνεται και νιώθει την αφθονία της αγάπης!