Oνομάζομαι Αρτέμιος Βεντούρης Ρούσσος, αλλά στην αρχή το όνομά μου, ανά χώρα, γνώρισε διάφορες βερσιόν και προφορές: Ντένης, Ντένης Ρούσσος… Μαζί με την καριέρα μου, καθιερώθηκε και το όνομά μου στην τελική του εκδοχή: Ντέμης Ρούσσος. Ένα όνομα και η ιδιαίτερη προφορά του μπορεί να αποδειχτούν μια λεπτομέρεια καθοριστικής σημασίας. Το δικό μου διαμορφώθηκε μέσα από διάφορες απόπειρες από τις χώρες που με αγάπησαν και με ανέδειξαν.
Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 15 Ιουνίου του 1946. Πιστεύω ακράδαντα πως όλα όσα συνέβησαν στη ζωή μου ήταν καρμικά προδιαγεγραμμένα. Σε μερικές αναδρομές της ψυχής μου στο παρελθόν, τις οποίες έχω κάνει στα πλαίσια της πίστης μου στη μετενσάρκωση, ανακάλυψα ότι σε άλλες ζωές υπήρξα ιεροκύρηκας. Κοινώς, ένας άνθρωπος που ουσιαστικά βρίσκεται όρθιος μπροστά σε ένα κοινό και επικοινωνεί, μεταδίδει μηνύματα
Ήμουν από μικρός ανήσυχο πνεύμα. Οτιδήποτε εμπεριείχε μια ευαισθησία μαγνήτιζε απόλυτα την προσοχή μου: χρώματα, ήχοι, μυρωδιές. Σε έναν τόπο μαγικό, όπως η Αλεξάνδρεια. Και οι δύο γονείς μου ήταν καλλιτέχνες στην ψυχή. Ο πατέρας μου ήταν ερασιτέχνης μουσικός, η μητέρα μου τραγουδούσε υπέροχα – με τις παρέες τους ζούσαμε κυριολεκτικά μέσα στη μουσική. Με στήριξαν και αγάπησαν αυτό που έκανα όσο το αγάπησα και εγώ.
Αγόρασα την πρώτη μου κιθάρα στα 17 μου και δεν την πλήρωσα! Υποσχέθηκα στον έμπορο πως θα την πλήρωνε η μητέρα μου, η οποία ωστόσο δεν ήξερε τίποτα. Εγώ, το μοναδικό πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να φύγουμε με το γκρουπ για τις Σπέτσες, όπου θα παίζαμε σε κλαμπ με ζωντανή μουσική. Μεγάλωσα με τη νοοτροπία του γκρουπ. Πρώτα, οι Idols και μετά οι We5.
Η σόλο καριέρα μου ήταν εντυπωσιακή, αλλά όχι αυτόματα, όχι χωρίς κόπο. Με θυμάμαι να γυρίζω τον κόσμο σαν τσιγγάνος με μια βαλίτσα μόνιμα στο χέρι.
Θεωρώ τον εαυτό μου πρώτα μουσικό και μετά τραγουδιστή. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία για μένα, αφού ήταν κι ο λόγος που σταμάτησα να ηχογραφώ εδώ και μερικά χρόνια. Ένας τραγουδιστής μπαίνει στο στούντιο, επειδή ακριβώς του γράφουν τραγούδια, εγώ όμως δεν είμαι συνθέτης, αλλά μουσικός που συμμετέχει ενεργά στην παραγωγή των δίσκων του. Άμα λοιπόν δεν έχω κάτι να εκφραστώ, προτιμώ να μην το κάνω.
Αν γίνεις σκλάβος της επιτυχίας σου, έχεις ήδη αρχίσει να χάνεις το παιχνίδι. Αν αγωνιάς για το επόμενο hit, πέφτεις στην παγίδα. Ο πραγματικός σταρ πρέπει να γίνεται το τραγούδι και όχι εσύ. Όταν το 1974 πήραμε στα Music Awards μαζί με τους ABBA όλα τα βραβεία, παρά τη μεγάλη μου ικανοποίηση, δεν άφησα το hit να γίνει αυτοσκοπός. Έχω στο ενεργητικό μου και αρκετές αποτυχίες, όπως και λάθη. Σε καμία περίπτωση όμως δε μετανιώνω για τις επιλογές μου.
Τα πάω πολύ καλά με τον θεό, δεν τα πάω όμως καθόλου καλά με τους παπάδες. Δεν είδα πουθενά να λέει ο Χριστός κάντε τρεις εκκλησίες, μία ορθόδοξη, μία καθολική και μία προτεστάντικη. Εκεί σταματάει για μένα η μπίζνα της εκκλησίας. Διότι αν προσέξετε θα δείτε ότι τα Ευαγγέλια όλων των θρησκειών μοιάζουν το ένα παραλλαγή του άλλου. Οι από πάνω, επομένως, δογματίζουν τις Εκκλησίες για να κοντρολάρουν πάλι τους ανθρώπους.
Από τους Γάλλους τραγουδιστές θαυμάζω τον Ζακ Μπρελ, τον οποίο θεωρώ πραγματικά μεγάλο, και τον Ζιλμπέρ Μπεκώ. Από τους δικούς μας μου αρέσουν ο Κώστας Χατζής και η Μαρινέλλα. Έχουν ψυχή μέσα τους.
Το τραγούδι που περιέχει το “ντρίγκι ντρίγκι μάνα μου” είναι το “Velvet mornings”, σε μουσική δική μου και στίχους ανθρώπων από το. Αυτό λοιπόν το τραγούδι, όπως και το “From souvenirs to souvenirs” μου τα ζήτησε η Μαρινέλλα να τα τραγουδήσει στα ελληνικά. Της απάντησα: “κούκλα μου παρ’τα, εγώ εσένα σε θαυμάζω, είσαι καταπληκτική τραγουδίστρια, να τα πάρεις να τα τραγουδήσεις, να τα κάνεις ό,τι θέλεις.
Τρώω πολύ, μ’ αρέσει το καλό φαΐ. Δεν είμαι άνθρωπος των άκρων και κυνηγάω πάντα το σίγουρο στη ζωή μου. Είμαι τραγουδιστής και συγκινούμαι όταν βλέπω κόσμο –πολύ κόσμο– όπως εδώ, αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει τίποτ’ άλλο. Δεν μ’ ενδιαφέρει η πολιτική, δεν μ’ ενδιαφέρει αν υπάρχει κομμουνισμός, φασισμός ή “βασιλειασμός”. Δεν έχω πολιτική τοποθέτηση, γιατί πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να ασχολείται με το επάγγελμά του. Οι μουσικοί με την μουσική, ο πολιτικός με την πολιτική, ο ξενοδόχος με το ξενοδοχείο του.
Δεν διαβάζω εφημερίδες, δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για τα ελληνικά πράγματα. Στην Ελλάδα έρχομαι πάντα για δουλειές ή διακοπές.(…) Αν βρισκόμουν σ’ ένα ερημικό μέρος θα ήθελα να είχα μαζί μου δίσκους, πολλούς δίσκους. Και μια παρέα, ίσως ένα πουλί. Και ένα κουτί, ένα μαγικό κουτί, που κάθε φορά που θα το άνοιγα να έβγαινε από μέσα μια ψημένη μπριζόλα.
Η μόδα με τις κελεμπίες ξεκίνησε εντελώς τυχαία, όταν ήταν να εμφανιστώ στο Ρίμινι της Ιταλίας. Λόγω της έντονης ζέστης και του ότι ήθελα να αισθανθώ άνετα, πήγα σε ένα τοπικό μαγαζί και αγόρασα μια κελεμπία. Στη συνέχεια αυτό καθιερώθηκε ως μόδα και ράφτηκαν για μένα sur mesure πολύ όμορφες δημιουργίες από διάσημους σχεδιαστές. Όταν σταμάτησα να τις φοράω, τις πούλησα όλες σε ένα φιλανθρωπικό πλειστηριασμό και το χάρηκα αφάνταστα.
Από συνεντεύξεις στα περιοδικά Ταχυδρόμος, ΦΑΝΤΑΖΙΟ, Status και LIFO