Μεγαλωμένη μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο μουσική, δεν θα μπορούσε να την αφήσει ανεπηρέαστη. Πόσο μάλλον να την καθορίσει. Την μάγεψε ένα είδος μουσικής, αρκετά σπάνιο για τη χώρα μας: η βραζιλιάνικη.
Με μακρόχρονη παρουσία στην ελληνική jazz και world μουσική σκηνή και αξιοσημείωτες δισκογραφικές συνεργασίες, η Μιράντα Βερούλη έχει καθιερωθεί ως η πρέσβειρα της βραζιλιάνικης παράδοσης στην Ελλάδα, ενώ έχει τιμηθεί και με το μετάλλιο του Ιππότη του Τάγματος του Ρίο Μπράνκο από το Υπουργείο Εξωτερικών της Βραζιλίας.
Η Μιράντα Βερούλη άνοιξε την καρδιά της στο Infowoman.gr και μας ταξίδεψε στη Βραζιλία μέσα από τις διηγήσεις της για το πώς μαγεύτηκε από τη μουσική της «πρωτεύουσας του καρναβαλιού», τη συστήνει σε ένα ευρύτερο κοινό και μας αποκαλύπτει τα επόμενα σχέδιά της.
Πότε ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με τη μουσική;
Γεννήθηκα σε ένα σπίτι γεμάτο μουσική. Κάθε μέλος τής οικογένειας άκουγε και τραγουδούσε με πάθος το αγαπημένο του είδος. Ο πατέρας μου ήταν ερασιτέχνης τενόρος και στη μαμά μου βρήκε το τέλειο ταίρι για ντουέτο στις οικογενειακές γιορτές που πάντα περιελάμβαναν τραγούδι και χορό, ενώ η αδερφή μου εκδήλωσε πολύ νωρίς την επιθυμία της να γίνει μουσικός.
Ξεκίνησα μαθήματα πιάνου στα 8 μου χρόνια. Σταμάτησα στο Γυμνάσιο και σπούδασα ενήλικας πια, στο τμήμα Jazz του ωδείου Athenaeum, από όπου πήρα το Δίπλωμά μου, με δάσκαλο τον Σύλβιο Σύρρο. Επαγγελματικά, τραγουδώ από το 1996.
Και η βραζιλιάνικη μουσική πώς προέκυψε; Τι σας σαγήνευσε και ασχοληθήκατε σε βάθος;
Στην εφηβεία, είχα στραφεί σε ακούσματα από παλιότερες δεκαετίες, swing, big bands, musical και πολύ American Popular Song και crooners. Σε έναν δίσκο με greatest hits του Frank Sinatra, πρωτάκουσα το “Girl from Ipanema” με τον συνθέτη του κομματιού Antonio Carlos Jobim να παίζει κιθάρα και να τραγουδά στα Πορτογαλικά. Αυτό ήταν! Έρωτας με την πρώτη ακρόαση! Η μελωδία του θέματος, η αρμονία στις χορδές της κλασσικής κιθάρας, η γλώσσα (σαν ήχος, γιατί τότε δεν καταλάβαινα και πολλά), ο ρυθμός της Bossa Nova, όλο το feeling, με μάγεψαν! Τότε ήταν βέβαια δύσκολο να εμβαθύνει κανείς, ελάχιστο υλικό στα αθηναϊκά δισκοπωλεία της εποχής και έντυπη πληροφορία ανύπαρκτη.
Μερικά χρόνια αργότερα, μετά από ένα πτυχίο από το Πανεπιστήμιο τής Αθήνας ως γυμνάστρια, σπουδάζοντας στη Νέα Υόρκη Γραφικό Σχέδιο στο Parsons School of Design, επέλεξα να σχεδιάσω για μια εργασία στην Σχολή ένα εξώφυλλο δίσκου με θέμα την Bossa Nova. Έχοντας πρόσβαση στον θησαυροφυλάκιο γνώσης που ήταν η βιβλιοθήκη του New York University, ανακάλυψα τα Songbooks της Bossa Nova και της MPB (Musica Popular Brasileira, δλδ Λαϊκή Βραζιλιάνικη Μουσική), που περιείχαν τόσο παρτιτούρες, όσο και πληροφορίες για τους συντελεστές. Παράλληλα, ανακάλυπτα συνέχεια μουσική στα δισκοπωλεία της πόλης, που είχαν πολύ πλούσια τμήματα “Brazil”. Στις ατελείωτες διαδρομές με τα πόδια ή τον υπόγειο στην πόλη, άκουγα στα walkman ασταμάτητα την εκάστοτε καινούρια ανακάλυψη της εβδομάδας, μαθαίνοντας παράλληλα την υπέροχη ποιητική αυτή γλώσσα, μέσα από τους στίχους των τραγουδιών.
Η έλξη για την Βραζιλία μέσω της μουσικής και της γλώσσας ήταν τόσο ακαταμάχητη, που μετά την αποφοίτησή μου, βρέθηκα στο Ρίο ντε Ζανέιρο, να δουλεύω σαν γραφίστας, να μιλάω Πορτογαλικά σαν από πάντα, να εξοικιώνομαι και να σαγηνεύομαι ακόμα περισσότερο από την βραζιλιάνικη κουλτούρα.
Γυρνώντας στην Αθήνα και ψάχνοντας να έρθω σε επαφή με άλλον κόσμο με κοινό πάθος για την Βραζιλία, βρέθηκα στο Folie Club στους Αμπελόκηπους κι εκεί γνώρισα μια παρέα Βραζιλιάνων και Ελληνοβραζιλιάνων που ξεκινούσαν ένα γκρουπ κι έψαχναν για τραγουδίστρια. Βρέθηκα έτσι να είμαι η lead singer στην πρώτη Βραζιλιάνικη μπάντα στην Ελλάδα, την “Banda Som Brasil”. Η πρώτη μας εμφάνιση, ήταν στο Καρναβάλι της Πάτρας, το 1996, μπροστά σε 3.000 κόσμο!
Σας αποκαλούν «Πρέσβειρα της βραζιλιάνικης παράδοσης» ενώ έχετε λάβει την τιμητική διάκριση του Ιππότη του Τάγματος του Ρίο Μπράνκο από το υπουργείο Εξωτερικών της Βραζιλίας. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η τιμή;
Ήταν εντελώς απρόσμενη η τεράστια αυτή τιμή που μου αποδόθηκε με πρωτοβουλία του τότε Πρέσβη Cesario Melantonio Neto. Aνεκτίμητη η αναγνώριση και η δικαίωση τής πορείας μου, η οποία δεν ήταν πάντα εύκολη, καθώς όταν ξεκίνησα να τραγουδώ “Βραζιλιάνικα”, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για το Ελληνικό κοινό. Χρειάστηκε αγώνας και κόπος με μεγάλο προσωπικό κόστος για να καθιερωθεί το είδος, μέσα από αυτοδιοργανώσεις (Tinos Jazz Festival) ή με την συμμετοχή μου για ένα διάστημα στο Bacaro Jazz Club, που στήριξε την jazz σκηνή γενικότερα και την Βραζιλιάνικη ειδικότερα. Κι επειδή αυτό το μετάλλιο, εκτός από επιβράβευση για την μέχρι τώρα πορεία μου, φέρει και μια ευθύνη, με δεσμεύει να συνεχίσω να τιμώ την ιπποσύνη μου υπηρετώντας την τέχνη μου με αληθινό πάθος και μέσα από βαθειά πίστη κι ελπίδα, ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει λίγο καλύτερος μέσω τής μουσικής!
Το ελληνικό κοινό είναι «ανοιχτό» στο jazz – world είδος μουσικής που υπηρετείτε; Πιστεύετε, ότι πειραματίζεται σε διαφορετικούς ήχους;
Στην Ελλάδα έχουμε μια πολύ ισχυρή ντόπια παράδοση και παραγωγή μουσικής, άρα από εμπορικής άποψης και επαγγελματικής βιωσιμότητας, προηγούνται πάντα τα ελληνικά είδη μουσικής, μαζί με την παγκοσμίως εμπορική αγγλοσαξονική μουσική. Ωστόσο υπάρχει ένα συνεχώς αυξανόμενο κοινό που ενδιαφέρεται για άλλα είδη μουσικής, όπως η jazz και η world, που μπορεί πλέον να ανακαλύψει ό,τι του τραβάει το ενδιαφέρον μέσα από τις πλατφόρμες μουσικής, αλλά και κάθε είδους πληροφορία για τους συντελεστές και την ιστορία τους και αυτό πιστεύω έχει ωφελήσει πολύ στην ανάπτυξη της συγκεκριμένης σκηνής στη χώρα μας, με πολλούς νέους μουσικούς και περισσότερα εισιτήρια στις αντίστοιχες εκδηλώσεις. Δυστυχώς, πάσχουμε από χώρους. Είναι πολύ λίγα τα μαγαζιά που στεγάζουν σταθερά αυτού του είδους λάιβ.
Πιστεύετε πως θα πρέπει να δοθεί λίγος παραπάνω χώρος σε αυτό το είδος της μουσικής;
Εννοείται, θα ήταν ό,τι καλύτερο! Αλλά είμαι λίγο προκατειλημμένη, είναι η αγαπημένη μου μουσική!
Ελλάδα και Βραζιλία έχουν κοινά στοιχεία;
Πιστεύω πως ναι, έχουμε αρκετά κοινά. Είμαστε άνθρωποι θερμοί, έξω καρδιά, κοινωνικοί, χαλαροί στην επικοινωνία, εκφραζόμαστε πολύ με το σώμα μας. Αγαπούμε πολύ την χώρα μας και καμαρώνουμε για αυτήν, ενώ παράλληλα κρίνουμε αυστηρά τα κακώς κείμενα. Είμαστε ευλογημένοι με καλό κλίμα (στις περισσότερες περιοχές) κι έχουμε την κουλτούρα του έξω και της παραλίας. Ακόμα, αγαπούμε πολύ την μουσική και τον χορό κι ένα καλό γλέντι: festa εκεί, πανηγύρι εδώ! Φυσικά έχουμε και πολλά αρνητικά κοινά και κάποιες χαώδεις διαφορές, αλλά ας τα αφήσουμε για άλλη κουβέντα!
Κι ερχόμαστε στην Astrud Gilberto: Ένα όνομα, μία τεράστια μουσική ιστορία «ζωντανεύει» μέσα από τη φωνή σας στο Half Note. Είναι μία από τις μουσικές σας ηρωίδες;
Σίγουρα! Θυμάμαι σε μια από τις πρώτες μου νυχτερινές εξόδους, έφηβη ακόμα, σε ένα μπαράκι πίσω από το Hilton, ακούω ξαφνικά ένα υπέροχο τραγούδι και πάω και ρωτάω τον d.j. τι παίζει. Μου δείχνει τον δίσκο: Astrud Gilberto, “(Take me to) Aruanda”. Πήγα την άλλη μέρα στο Jazz & Rock, στην Ακαδημίας και τον αγόρασα. Περιείχε όλα τα διαμάντια της bossa nova, τις συνθέσεις του Jobim και τόσα άλλα ακόμα, που πρωτάκουσα από την φωνή της. Στην πορεία, ανακαλύπτοντας το εύρος της βραζιλιάνικης μουσικής, απέκτησα νέα είδωλα αλλά η Astrud παρέμενε πάντα σημαντικό σημείο αναφοράς για μένα. Αποφάσισα λοιπόν, με αφορμή την μετάβασή της στην αιωνιότητα το 2023, να την τιμήσω με αυτό το αφιέρωμα για τον ρόλο που έπαιξε στην διάδοση της βραζιλιάνικης μουσικής σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και στην προσωπική μου πορεία ειδικότερα.
Αν όλη η έως τώρα πορεία ζωής σας ήταν τραγούδι ανεξαρτήτως γλώσσας, ποιο θα ήταν αυτό;
Είμαι μεταξύ “I’m gonna live till I die” (κατά προτίμηση από την Sarah Vaughan) και το “Coração Vagabundo” του Caetano Veloso.
Το δεύτερο, μπορείτε να το ακούσετε με την απόδοση που έχω κάνει στα Ελληνικά, στην δίγλωσση ηχογράφηση με τους σπουδαίους Paula & Jaques Morelenbaum, σε ενορχήστρωση και με το γκρουπ του καλού μου φίλου Πέτρου Κλαμπάνη.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Αυτήν την εποχή, παίζω κατά βάση με δύο γκρουπ, που αποτελούνται από εξαιρετικούς jazz μουσικούς, το κουιντέτο μου (Τζώρτζης Τσιρόπουλος, τενόρο σαξόφωνο, Σπύρος Μάνεσης, πιάνο, Γιώργος Ρούλος, κοντραμπάσο, Αναστάσης Γούλιαρης, τύμπανα) με το οποίο παίζουμε το αφιέρωμα στην Astrud Gilberto και το κουαρτέτο μου (Αλέκος Ορφανός, πιάνο/synths, Μάνος Λούτας, κοντραμπάσο, Σωκράτης Γανιάρης, κρουστά) με το οποίο παίζουμε ένα πολύγλωσσο πρόγραμμα με αγαπημένα διαχρονικά τραγούδια, σε swing, bossa & latin ρυθμούς.
Και με τα δύο γκρουπ θα εμφανιστούμε στο Θέατρο “Μικρός Κεραμεικός” (κουαρτέτο 30/3 & 6/4 και κουιντέτο 8/6), έναν πολύ αξιόλογο χώρο στο Γκάζι, που δίνει βήμα σε όλες τις τέχνες.
Πρόσφατα, ξεκίνησα μια συνεργασία με το Choro Plus (Στέλιος Κατσατσίδης, ακορντεόν, Σπύρος Ροντογιάννης, σοπράνο και τενόρο σαξόφωνο, Φοίβος Ζήτης, κιθάρα, Σωκράτης Γανιάρης, κρουστά), ένα νεοσύστατο γκρουπ που παίζει chorinho, ένα είδος βραζιλιάνικης μουσικής από τις αρχές του περασμένου αιώνα, με το οποίο θα παίξουμε για πρώτη φορά στις 13/3, στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας.
Παράλληλα, σε συνεργασία με τις Πρεσβείες της Πορτογαλίας και της Βραζιλίας, διοργανώνουμε μια μεγάλη εκδήλωση για την Παγκόσμια Μέρα Πορτογαλικής Γλώσσας 2024, η οποία θα πραγματοποιηθεί μέσα στο Μάιο, σε ημερομηνία και χώρο που θα ανακοινωθεί σύντομα.
Τέλος, δουλεύω σε καινούριο υλικό για το επόμενο άλμπουμ μου, ενώ θα ήθελα να κάνω ξανά κάποιες συναυλίες με το “Onírico”, το προηγούμενο, που κυκλοφόρησε λίγο πριν τις καραντίνες και δεν… το ευχαριστήθηκα! Πλήρη ενημέρωση για τα επόμενα project και συναυλίες, θα βρείτε στις σελίδες μου στα social media.
Η Μιράντα Βερούλη στο Half Note
Η Μιράντα Βερούλη επιστρέφει με το εξαιρετικό κουιντέτο της και το μεγάλο αφιέρωμα στην σπουδαία Astrud Gilberto στο Half Note Jazz Club την Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου.
Παρέα με ένα γκρουπ κορυφαίων Ελλήνων jazz μουσικών, επιλέγει τραγούδια από τις εμβληματικές πρώτες ηχογραφήσεις της «Βασίλισσας της Bossa Nova», Astrud Gilberto, αλλά και γενικότερα από την εκλεκτή δισκογραφία της και μας προσκαλεί σε μια πτήση “Non-stop to Brasil”!