Μπορείς να επιλέξεις τον τρόπο που θα βαδίσεις το μονοπάτι σου. Είναι πράγματι απλώς μια απόφαση. Λοιπόν; Το κεφάλι στραμμένο προς τον ήλιο ή το βλέμμα βυθισμένο στην άβυσσο; Αν περπατήσεις για λίγο ακόμη, θα ανακαλύψεις το πιο θαυμαστό τοπίο. Σε προειδοποιώ όμως, σε περιμένει πρώτα μια δύσκολη ανηφόρα. Τι λες, αξίζει τον κόπο η κούραση;
«Φορτώθηκα με ένα σωρό ευθύνες στη δουλειά τελευταία» σε ακούω να μουρμουρίζεις.
Μη συνεχίζεις, καταλαβαίνω απόλυτα. Καλύτερα να ξαποστάσεις σε ετούτο το παγκάκι. Μπροστά σου βέβαια ορθώνεται μονάχα ένας γκρίζος τοίχος. Δεν θα τον χαρακτήριζα ως την ιδανική θέα, όμως τουλάχιστον εδώ δεν θα σε περιμένουν εκπλήξεις.
Τις αντιπαθείς τις εκπλήξεις, πήρε το αυτί μου να δηλώνεις χθες βράδυ σε μια παρέα φίλων.
«Ναι βρε αδερφέ, μεγαλώσαμε και θέλουμε να ελέγχουμε το πεδίο μας» συμφώνησε εκείνος ο τύπος με το παχύ μουστάκι δίπλα σου.
«Συνιστά θέμα οπτικής» πετάχτηκε ένας άλλος με λαμπερά μάτια.
«Καλά όλα στη θεωρία. Άμα αποκτήσεις παιδιά όμως, καημένε μου, ξεχνάς την οπτική, μην σου πω ακόμη και το όνομά σου» βιάστηκε να τον αντικρούσει ο τύπος με το παχύ μουστάκι.
Ένα όμως είναι το βέβαιο: Στο τέλος θα βιώσουμε με απόλυτη ακρίβεια τις συνέπειες των ίδιων μας των επιλογών. Και αυτό θα αποδειχθεί η τρανότερη ανταμοιβή ή τιμωρία μας. Γιατί η ζωή έχει ένα μαγικό τρόπο να απονέμει δικαιοσύνη. Αν κυνηγήσεις με θάρρος το όνειρο, τότε εκείνο θα σου χαρίσει τα φτερά του εκτοξεύοντας σε στον ουρανό των ιερότερων ελπίδων σου. Από εκεί ψηλά μόλις που θα διακρίνεις τις σκιές όσων κάποτε σε αποκάλεσαν φαντασιόπληκτο. Τι μεγαλύτερη πλήξη, αλήθεια, από το να βαδίζεις δίχως όραμα το μονοπάτι σου, αποδίδοντας ετικέτες σε όσους τόλμησαν να αγγίξουν αυτά που βιάστηκες να καταδικάσεις στην ανυπαρξία.
Εάν όλα σου φαίνονται εύκολα στην θεωρία αλλά δύσκολα στην πράξη, μεγάλα λόγια και κούφια υποσχετικά σημειώματα, τότε τι περιμένεις; Πάρε απλώς αγκαζέ τη θεωρία και βαδίστε το πεπρωμένο σου. Μετρήστε παρέα όσες ευχές δεν ξεστόμισες, τα πρωινά που υποδέχτηκες δίχως χαμόγελο τον λαμπρότερο ήλιο, τις επιθυμίες που ξεγλίστρησαν από τα χέρια σου, τις ηθικολογίες που συρρίκνωσαν την ευτυχία σου. Κούρνιασε με τη θεωρία σου στον καναπέ, δείτε συντροφιά τηλεόραση, αφήστε τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια να κυλούν.
Και αν η καθημερινότητα σου ξεθώριασε, είσαι εσύ που λέκιασες το ολόχρυσο κοστούμι της χαράς της, εσύ που αρνήθηκες να λικνιστείς στον ρυθμό των αυθεντικότερων πόθων σου. Γιατί ναι, η πράξη σαφώς και αποδεικνύεται δυσκολότερη από τη θεωρία όμως τίποτα όμορφο, ευγενές και μεγαλειώδες δεν φτιάχτηκε με υλικό του τη βολή. Τα λουλούδια ανθίζουν στα κλαδιά όσων δέντρων είδαν κατάματα τους χειμώνες και οι αγάπες συναντούν τις ψυχές που δεν πρόδωσαν τη μαγεία της.
Αν συνηθίζεις να μετράς στους γύρω σου ψεγάδια, αναρωτήσου γιατί δυσκολεύεσαι να συναντήσεις το δικό σου φως και όταν κάθεσαι με τα χέρια σταυρωμένα περιμένοντας την ευκαιρία να σου χτυπήσει την πόρτα, προετοιμάσου για την φριχτότερη απογοήτευση. Γιατί η τύχη αποτελεί μια πρώτης τάξεως δικαιολογία για όσους αρνήθηκαν να την προκαλέσουν, για εκείνους που αρκέστηκαν να χλευάζουν τις ζαριές που φεύγουν από τα ξένα χέρια.
Όμως η ζωή θα κρατά πάντα τον δικαιότερο λογαριασμό: για τον έρωτα που φοβήθηκες θα αρκεστείς στη συμβατική αγάπη, για το όνειρο που περιφρόνησες θα εισπράξεις την ανέμπνευστη δουλειά, για την υπέρβαση που αρνήθηκες να κάνεις θα καταδικαστείς στη δειλή ρουτίνα σου. Θα νιώθεις ανασφαλής, πάντα κάτι θα σου λείπει. Θα γεμίζεις το κενό με ένα σωρό ασχολίες. Δεν θα προλαβαίνεις να σκεφτείς.
Διόρθωση: δεν θα θέλεις να σκεφτείς. Και κάθε σου συνθηκολόγηση θα γεννά μια ακόμη φυλακή.
Εμείς χτίζουμε τις φυλακές, εμείς και τον παράδεισο μας. Οι άλλοι συνιστούν απλώς αντανακλάσεις των προσδοκιών μας και στο τέλος της ημέρας λαμβάνουμε ό,τι προσφέραμε. Και η πραγματικότητα μας αναβαθμίζεται κάθε φορά που απαρνούμαστε τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις, εξερευνώντας το άγνωστο τοπίο των δυνατοτήτων μας, εκείνο που μας προσμένει ύστερα από την κοπιαστική ανηφόρα.
Μην πιστεύεις λοιπόν όσους σου λένε πως στην πράξη τα όνειρα μένουν ανεφάρμοστα. Βίωσε τη λαμπρότερη θεωρία σου και χάραξε το μονοπάτι με τα αυθεντικά σου βήματα. Κάνε το για εκείνους που έρχονται, για όσες νέες ψυχές κάποτε θα εμπνευστούν από το απαράμιλλο θάρρος σου. Σφράγισε το συλλογικό πεπρωμένο με την ενέργεια σου, γίνε μια φωνή ενθάρρυνσης, η πύρινη δράση που θεριεύει τη φωτιά της καρδιάς.
Και να θυμάσαι: Τα αδιέξοδα συνιστούν απλώς μια ψευδαίσθηση .Υπάρχει πάντα ένας άλλος δρόμος για τους αμετανόητους εξερευνητές και είναι αυτό ακριβώς το πείσμα τους που τους οδηγεί κάποτε στον θησαυρό της ζωής. Τον δρόμο, εξάλλου, πρέπει να τον οραματιστούμε και βαθιά να τον πιστέψουμε προτού τον ανταμώσουμε.