Τοῦ Μοναχοῦ Μωυσῆ Ἁγιορείτου
Στὰ χρόνια τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, λίγο πρὶν τὴ μεγάλη καταστροφὴ τῆς Χίου, τὸ νησὶ λεηλατήθηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους ποὺ ἐρήμωσαν τὰ πλούσια μοναστήρια του.
Προσπαθώντας νὰ γλυτώσουν δύο Ἕλληνες συνάντησαν ἕνα Τοῦρκο, ποὺ τοὺς πρόσφερε μία εἰκόνα, λέγοντας: «Πάρετε αὐτὴ τὴ Μεριέμ» (οἱ Τοῦρκοι ἀποκαλοῦν τὴν Παναγία Μεριέμ, δηλαδὴ Μαρία).
Φοβισμένοι οἱ Ἕλληνες ἔμειναν διστακτικοί, γιὰ νὰ ἀκούσουν ἀπ’ τὸν Τοῦρκο: «Προσπάθησα μ’ ἕνα τσεκούρι νὰ κομματιάσω τὴν εἰκόνα, γιὰ νὰ βάλω τὰ σανίδια στὴ φωτιά.
Τὸ τσεκούρι ἔπεσε πολλὲς φορὲς πάνω στὴν εἰκόνα, ἀλλὰ ἡ εἰκόνα δὲν ἔπαθε τίποτε. Κοίταξα καλὰ τὴν εἰκόνα καὶ εἶδα τὸ εἰκονιζόμενο πρόσωπο νὰ μοῦ χαμογελᾶ.
Κατάλαβα ὅτι ἡ πίστη σας εἶναι μεγάλη καὶ ὅτι ἡ εἰκόνα αὐτὴ δὲν πρέπει νὰ καταστραφεῖ. Πάρετε τὴν εἰκόνα καὶ νὰ τὴν βάλετε στὴν ἐκκλησία σας».
Συγκινημένοι οἱ Ἕλληνες σταυροκοπήθηκαν, ἀσπάσθηκαν τὴν εἰκόνα τῆς ἐλεούσης, τὴν ἔκρυψαν σ’ ἕνα σακκὶ καὶ ξεκίνησαν γιὰ τὴν πατρίδα τους, τὸ Ρεϊζδερὲ Μικρᾶς Ἀσίας.
Ἡ εἰκόνα τοποθετήθηκε στὸν ναὸ τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ὅπου γρήγορα ἔγινε ἡ παρηγοριὰ τῶν δυστυχισμένων, ὁ γιατρὸς τῶν ἀσθενῶν καὶ ἡ σκέπη τῶν κατατρεγμένων.
Ἀπὸ τότε, ὁ γιατρὸς καὶ τὰ φάρμακα γιὰ τοὺς Ρεϊζδερινοὺς ἦταν ἡ Ἐλεοῦσα. Κάθε μεγάλη ἀνάγκη τοὺς εὕρισκε γονατισμένους μπροστὰ στὴν εἰκόνα Της νὰ ζητοῦν βάλσαμο γιὰ τὸν πόνο τους καὶ δύναμη γιὰ τὶς συμφορές τους… ἡ πίστη ἡ βαθειὰ καὶ ἡ ἀπέραντη στὴ δύναμή Της, ἔδωσε ὑγεία σὲ πολλούς.
Σύντομα ἡ φήμη τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας ξεπέρασε τὰ ὅρια τοῦ Ρεϊζδερὲ καὶ ἀπὸ παντοῦ ἔτρεχαν νὰ ζητήσουν τὸ ἔλεος καὶ τὴν προστασία της.
Τὸ μοναστήρι καὶ ἡ εἰκόνα εἶχαν γεμίσει ἀπὸ πλούσια ἀφιερώματα καὶ χιλιάδες πιστῶν συνέρρεαν κάθε χρόνο στὶς 11 Ἰουνίου, ἡμέρα ἑορτῆς, γιὰ νὰ τιμήσουν τὴ μνήμη Της.
Τότε γίνονταν πολλὰ θαύματα σὲ ἄρρωστους. Μεταξὺ τῶν πολλῶν θαυμάτων μεταφέρουμε ἕνα:
«Κάποια γυναίκα ἄρρωστη, ποὺ εἶχε ἀκούσει γιὰ τὰ θαύματα τῆς Ἐλεούσας, παρακάλεσε τὴν Παναγία νὰ γίνει καλὰ καὶ νὰ προσφέρει ἀφιέρωμα τὰ βραχιόλια της. Πράγματι ἔγινε καλά.
Ἡ μεγάλη ἀπόσταση ὅμως τοῦ τόπου της ἀπὸ τὸ Ρεϊζδερὲ καὶ ἡ δυσκολία μετακινήσεως τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὴν ἐμπόδισαν νὰ πραγματοποιήσει τὴν ὑπόσχεσή της.
Δὲν ἔπαυε ὅμως νὰ σκέπτεται τὴν ὑποχρέωσή της ἀπέναντι τῆς Παναγίας. Μὲ μεγάλη κατάπληξη ὅμως εἶδε κάποια μέρα ὅτι τὰ βραχιόλια της ἔλειπαν. Ὑπέθεσε ὅτι τῆς τὰ ἔκλεψαν.
Ἀποφάσισε ὅμως νὰ πάει στὸ μοναστήρι καὶ ν’ ἀναπληρώσει μὲ χρήματα τὴν ἀξία τῶν ἀφιερωθέντων. Ὅταν ἔφθασε, ἀνέφερε τὸ γεγονὸς στὴν ἡγουμένη καὶ ἐκείνη τὴν ὁδήγησε μπροστὰ στὴν εἰκόνα νὰ δεῖ δύο βραχιόλια, πού, κατὰ μυστηριώδη τρόπο, εἶχαν βρεθεῖ πρὶν ἀπὸ μερικὲς μέρες μαζὶ μὲ τ’ ἄλλα ἀφιερώματα.
Μ’ ἔκπληξη εἶδε ὅτι ἦταν τὰ δικά της. Ἡ Παναγία εἶχε ἐκπληρώσει τὴν ἐπιθυμία τῆς πιστῆς γυναίκας».
Οἱ πιστοὶ κάτοικοι τοῦ Ρεϊζδερὲ δὲν ἀποχωρίσθηκαν τὴν «Παναγία τους», οὔτε στὸ πρῶτο διωγμὸ τοῦ 1914, ὅπου πῆγαν στὴ Χίο καὶ ἐπέστρεψαν, οὔτε στὸν φοβερὸ τοῦ 1922.
Μέσα στὴ σφαγὴ ἔκρυψαν τὴν εἰκόνα στὸ φοῦρνο ἑνὸς Μπαρούμα, ὁ ὅποιος, μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, τὴν ἔσωσε. Ὁ Μπαρούμας ἔγινε κατόπιν μοναχὸς στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου καὶ ἐκοιμήθη.
Ἡ εἰκόνα ὑστέρα ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες ἔφθασε στὴ Χίο καὶ κατόπιν στὴ Λῆμνο. Μεταφέροντας τὸ πλοῖο τὴν εἰκόνα, μὲ κατεύθυνση τὴν Κρήτη, πέρασε ἀπὸ τὰ παράλια τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Μαθαίνοντας οἱ μοναχοὶ γιὰ τὴν εἰκόνα, ἐξῆλθαν πρὸς προΰπαντηση καὶ θέλησαν νὰ τὴν κρατήσουν, ἀλλὰ ἡ μεγάλη εὐλάβεια τῶν Ρεϊζδεριανῶν τὴν ἤθελε κοντά τους, στὴν Ἱεράπετρα τῆς Κρήτης.
Ἔγινε κι ἐδῶ παρηγοριὰ καὶ σκέπη τῶν προσφύγων ἄλλα σύντομα καὶ τῶν ντόπιων κατοίκων. Λατρεύτηκε μὲ θέρμη καὶ πάθος. Ἀγαπήθηκε ἀπ’ ὅλους τοὺς κατοίκους τῆς Ἱεράπετρας.
Ὅλοι ὅσοι τὴν παρακάλεσαν, δέχθηκαν πλούσια τὴ χάρη της. Πολλὰ θαύματα ἔκανε. Ἡ ἀγάπη τῶν πιστῶν ἔκτισε πρὸς τιμὴν τῆς Ἐλεούσας περικαλλῆ ναό.
Ἡ ἱστορία τῆς εἰκόνας αὐτῆς εἶναι ἕνα ἀκόμη τεκμήριο τῆς εὐσέβειας τοῦ μικρασιατικοῦ λαοῦ, τῆς χάριτος τῶν ἁγίων εἰκόνων καὶ τῆς παρουσίας τῆς Θεοτόκου στὶς ἀνάγκες τῶν τέκνων της.
* Ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα, ἀντίγραφο τοῦ «Ἄξιόν Ἐστι», ποὺ ἔφεραν οἱ πρόσφυγες τὸ 1922 ἀπὸ τὴν Καλιόπολη Ρεϊσδερὲ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας βρίσκεται στὸν Ἱ. Ναὸ τῆς Παναγίας Ἐλεούσας Ἄξιόν Ἐστι στὴν Ἱεράπετρα τῆς Κρήτης.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἡ Ἀθωνίτισσα Θεοτόκος, ἐκδ. Μυγδονία, Ἅγιον Ὄρος.
ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Μηνιαία ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς – Ἔτος 22ο – Τεῦχος 242 – Νοέμβριος 2012
πηγή: «τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»