~ Ήταν ένα Μοναστήρι, όπου όλοι οι μοναχοί λόγω γήρατος είχαν πεθάνει, εκτός από έναν, ο οποίος ζούσε εκεί, ως ερημίτης!
Ο μοναχός αυτός ήταν τελείως αγράμματος, αλλά είχε δυνατή και απλή πίστη! Καθώς έκανε τις Ακολουθίες του και τα διακονήματά του, πίστευε ακράδαντα ότι ο Χριστός και οι Άγιοι είναι ζωντανοί και τον συντροφεύουν, γι’ αυτό και τους μιλούσε τακτικά, όπως μιλά κανείς, σε ζωντανούς ανθρώπους!
Κάποτε, βγήκε από το Μοναστήρι, γιά κάποια διακονήματα στο κοντινό χωριό. Κατά την διάρκεια της απουσίας του, όμως, μπήκαν ληστές και έκλεψαν ότι βρήκαν, τα φόρτωσαν στα ζώα τους και έφυγαν.
Όταν επέστρεψε ο μοναχός και είδε το γυμνωμένο Μοναστήρι, ελυπήθηκε πολύ. Έτρεξε αμέσως στον Ναό, που ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο, πλησίασε την Εικόνα του προστάτη του Μοναστηριού, Αγίου Νικολάου, και άρχισε να μιλάει στον Άγιο, λες και ήταν ο Ίδιος παρών:
«Άγιε μου Νικόλα, τί έγινε εδώ όταν έλειπα; Ήλθαν κάποιοι και έκλεψαν το Μοναστήρι και Εσύ τους κοίταζες και δεν μιλούσες; Τί έκανες γιά να εμποδίσεις τους κλέπτες; Βλέπω, λοιπόν, ότι δεν έκανες τίποτε, οπότε αφού δεν προστάτεψες το Μοναστήρι, θα σε βγάλω από αυτή την θέση».
Και αμέσως αφαιρεί την Εικόνα του Αγίου και την τοποθετεί σε κάποιον βράχο έξω από το Μοναστήρι.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και ακούει δυνατά κτυπήματα στην εξώπορτα. Ανοίγει και τί να δει. Ήταν οι κλέπτες με τα ζώα τους φορτωμένα, με όλα τα κλεμμένα, τα οποία και επέστρεφαν λέγοντας στον μοναχό:
«Εμείς κλέψαμε το Μοναστήρι, αλλά καθώς φεύγαμε, τα ζώα μας ενώ περπατούσαν κανονικά, κάποια στιγμή σταμάτησαν και δεν προχωρούσαν. Τα κτυπούσαμε, τα τραβούσαμε αλλά αυτά ξαφνικά γύρισαν πίσω τρέχοντας. Έτσι καταλήξαμε εδώ. Φαίνεται ότι, ο Θεός ήθελε τα κλεμμένα να επιστραφούν…»
Ο μοναχός παρέλαβε τα πράγματα ευχαριστώντας τον Θεόν! Αμέσως μετά, πήρε θριαμβευτικά, την Εικόνα του Αγίου Νικολάου και την τοποθέτησε στη θέση της αναφωνώντας:
«Τώρα Σέ παραδέχομαι, Άγιε Νικόλα! Είσαι ο προστάτης του Μοναστηριού Σου!»!!
πηγή: dromokirix.gr