~ Κάποτε ο Γέρων παπα-Δανιήλ (τέλη 19ου αιώνος – αρχές εικοστού), του Ησυχαστηρίου του Οσίου Πέτρου του Αθωνίτου, επρόκειτο να κάνει Θεία Λειτουργία και από βραδύς πήγε στα όρια του Ησυχαστηρίου του και φώναξε από τον φράκτη κάποιον γείτονα του Μοναχό, που ασκήτευε παρακάτω στον «Άγιο Συμεών τον Θεοδόχο»,
καλώντας τον να τον βοηθήσει στην Θεία Λειτουργία που θα επιτελούσε την άλλη μέρα πολύ πρωί. Ο Μοναχός ανταποκρίθηκε και του υποσχέθηκε ότι θα πήγαινε πολύ πρωί να τον συνδράμει στην Θεία Λειτουργία.
Την άλλη μέρα το πρωί, όμως ο Μοναχός αρρώστησε και ο πυρετός και η ασθένεια δεν τον άφηναν να βγει έξω από το κελλί του. Εν τω μεταξύ ο Γέρων παπα-Δανιήλ ντύθηκε με τα ιερατικά άμφια και αφού έκανε την προσκομιδή, αδημονούσε περιμένοντας τον Μοναχό για να έρθει να κάνει τον ψάλτη για να βγει η Θεία Λειτουργία.
Εκεί που αδημονούσε και περίμενε, παρουσιάστηκαν στο εκκλησάκι του τρεις Μοναχοί. Αφού τους καλοσώρισε, τους πρότεινε να ψάλλουν. Ο Θεός σας έστειλε, τους είπε, για να βοηθήσετε στην Θεία Λειτουργία. Ο ένας έψελνε δεξιά, ο άλλος αριστερά και ο τρίτος βοηθούσε ως νεωκόρος.
Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, τους ρώτησε ο ιερουργήσας από που ήρθαν και ποια είναι τα ονόματά τους..
Και αυτοί του είπαν ότι ήρθαν από την Μονή των Ιβήρων και τα ονόματα τους ήταν Ευθύμιος, Ιωάννης και Γεώργιος. Μέχρι όμως να καταλύσει την Θεία Κοινωνία ο άγιος αυτός Ιερομόναχος και να βγει έξω για να τους κεράσει, οι τρεις Καλόγεροι ήταν άφαντοι.
Και έτσι υπέλαβε ότι οι τρεις άγνωστοι επισκέπτες του, ήταν οι κτήτορες της Ιεράς Μονής Ιβήρων – Όσιος Ευθύμιος, Ιωάννης και Γεώργιος – οι οποίοι εστάλησαν υπό της Θείας Προνοίας για να βοηθήσουν.
από το βιβλίο: «Οι Αόρατοι Ερημίτες του Άθωνα» – Βλασίου Μοναχού Αγιορείτου (Εκδόσεις ΤΕΡΤΙΟΣ)