Ο π. Χρήστος [Αθανασιάδης] θυμάται με πολλή νοσταλγία το πρώτο συλλείτουργο που έκανε με τον Όσιο.
Ήταν τότε 27 ετών. Ο Γέροντας του είχε πει να έρθει στις 4.30 π.μ. Ο ίδιος θα ξεκινούσε στις 3.00 π.μ. να διαβάζει το μεσονυκτικό.
Όταν ο π. Χρήστος ήρθε, ο Γέροντας τα είχε όλα έτοιμα.
Ήρθε κι ο ψάλτης κι άρχισαν τον όρθρο, ο Γέροντας στα γεωργιανά και ο π. Χρήστος στα ελληνικά. Όλα γίνονταν κατά το τυπικό και με μεγάλη ευλάβεια. Το πρόσωπο του Γέροντα ήταν ταπεινό και γαλήνιο, οι κινήσεις του ανάλογες με την αίτηση ή την προσευχή που έκανε.
Όταν άνοιγε τα χέρια του και έλεγε «Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε…», έλαμπε ολόκληρος. Το «Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος…» όταν το έλεγε, το ζούσε.
Βλέποντας τον, ο νέος ιερέας σχημάτισε ευθύς μέσα του την εντύπωση ότι είναι αδύνατον να μην βλέπει κάτι πέρα των νοητών οφθαλμών.
Αντιλαμβανόταν από τη συμπεριφορά του, τον τρόπο που ζούσε δηλαδή την Θεία Λειτουργία καθώς και το φωτεινό πρόσωπό του ότι είχε να κάνει μ’ έναν ξεχωριστό λειτουργό του Υψίστου.
Στην μνημόνευση των ονομάτων τον είδε να χύνει πολλά δάκρυα μνημονεύοντας εκατοντάδες ονόματα, κυρίως από μνήμης. Πάνω από μία ώρα κράτησε η προσκομιδή.
Δεν βιαζόταν και τα έλεγε ένα ένα, αργά και με έμφαση. «Δεν ήταν σαν τη δική μας» λέει ο συλλειτουργός του. «Είχε κάποια άμεση, κάποια ζωντανή επαφή. Ένιωθες ότι κάποιος τον έβλεπε και συνομιλούσε μαζί του και του ανέθετε τα ονόματα που μνημόνευε.
Όταν σήκωνε το βλέμμα του, ήταν ολοφάνερο ότι αντίκρυζε κάτι το οποίο δεν έβλεπα εγώ. Είχε επικοινωνία με τους Αγίους, ενώ εγώ ήμουν χωριστά. Αισθανόμουν την αμαρτωλότητά μου και διακατεχόμουν από φόβο κι έλεγα: ‘Θεέ μου, να τελειώσει το μυστήριο…’.
Όταν γονάτιζε πολλές φορές μπροστά στην Αγία Τράπεζα, έκανα πολλές φορές την κίνηση να τον πλησιάσω να τον σηκώσω. Εκείνος όμως, μου έλεγε: ‘Όχι, σηκώνομαι’. Και σαν αέρας σηκωνόταν. Ούτε εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω πως γινόταν αυτό».
Στην Θεία Λειτουργία έζησε στιγμές συγκλονιστικές. Θυμάται ακόμη με δέος τη σκηνή της Μεγάλης Εισόδου. Βγήκαν μαζί με τον Όσιο από το αριστερό βημόθυρο, ο Γέροντας κρατώντας το Άγιο Ποτήριο και ο π. Χρήστος πίσω του, με το Άγιο Δισκάριο. Ξαφνικά, τον βλέπει να μην περπατάει, αλλά θαρρείς κι ένας αέρας τον σήκωσε, τον οδηγούσε αργά-αργά με μεγαλοπρέπεια στο Άγιο Βήμα.
Την άλλη μέρα είπε στην παπαδιά του συγκλονισμένος από την αλησμόνητη εμπειρία της Θείας Λειτουργίας: «Δυο-τρεις τέτοιες Θείες Λειτουργίες αν κάνω, τελείωσα! Τέτοια κατάνυξη δεν την έχουμε εμείς! Μα ούτε και κούραση αισθάνθηκα»!
Από το βιβλίο, ο «Όσιος Γεώργιος της Δράμας, Ο Άγιος των πτωχών και πονεμένων», έκδοση της Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμας.
pemptousia.gr
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΙΤΕ: >> ΕΔΩ