Η πορεία.. δύσκολη; Αρκεί το να ξέρεις πού βρίσκεσαι τώρα, για να βρεις πού θα βρίσκεσαι μετά; Αν ξέρεις πού βρίσκεσαι τώρα, πώς είναι σίγουρο ότι θα ξέρεις, πού θα βρίσκεσαι μετά; Βέβαια, ακολουθείς πράγματα που ξέρεις. Και πώς τα πράγματα που ξέρεις, σε οδηγούν σε κάτι που δεν ξέρεις; Αυτή όμως είναι η εξέλιξη. Έτσι γίνεται. Δεν θα μπορούσες όμως ποτέ, να ξεκινήσεις από κάπου που ξέρεις, γνωρίζοντας πού θα φτάσεις. Αλλά φτάνεις και είναι μαγικό. Και αυτό έχει αξία. Να μην έχεις τον έλεγχο. Αλλά εσύ, θέλεις να έχεις τον έλεγχο. Όλοι θέλουν. Για τη σιγουριά.
Πώς να είσαι σίγουρος όμως, όταν από αυτό που γνωρίζεις, καταλήγεις σε κάτι που δεν γνωρίζεις; Άρα, ο έλεγχος, είναι σαν να σε σταματάει. Δεν μπορείς να τον έχεις. Για να βρεις την πορεία σου όμως, πρέπει να έχεις τον έλεγχο. Ποιον έλεγχο; Του χώρου και του χρόνου που δεν γνωρίζεις ή των πραγμάτων που υπάρχουν μέσα σου και σε οδηγούν; Και μέσα απ’ αυτήν την αναζήτηση, φτάνεις κάπου. Πάντα φτάνεις. Και γνωρίζεις αυτό που πριν λίγο δεν γνώριζες. Και μπορείς να ελέγξεις τώρα, αυτό που γνωρίζεις. Άρα, ο έλεγχος, έρχεται μετά και όχι πριν.
Και τότε, μπορεί να σκεφτείς ότι, αυτό που δεν γνωρίζεις, κάποιος άλλος μπορεί να το ξέρει. Και θα χρησιμοποιήσεις αυτό που ξέρει ο άλλος, για να αποκτήσεις έλεγχο για το δικό σου το άγνωστο; Αυτό μάλλον δεν γίνεται. Ή μπορεί να γίνει μόνο για λίγο. Και μόνο στην αρχή. Άλλο είναι το γνωστό και το άγνωστο του άλλου, και άλλο το δικό σου. Δηλαδή, άλλον δρόμο ακολούθησε ο άλλος, και άλλον ακολουθείς εσύ. Ακόμα κι αν ο δρόμος μοιάζει να είναι ο ίδιος. Στην ουσία, δεν είναι.
Εσύ, πάντα ερμηνεύεις διαφορετικά. Άρα, ο δρόμος δεν γίνεται να είναι ο ίδιος. Ακόμα και αν φαίνεται πως είναι. Και η πορεία σου, είναι μόνον δική σου. Υπάρχει κάτι μέσα, βαθειά, που οδηγεί. Που δεν μπορεί να εξηγηθεί με τα γνωστά και τα άγνωστα των άλλων. Γιατί αυτό που υπάρχει μέσα, είναι άλλο για τον καθένα. Και άρα, δεν είσαι σε θέση να κρίνεις, την πορεία κανενός, παρά μόνον την δική σου.
Κι αν προσπαθήσεις να αλλάξεις πορεία επειδή η κρίση του άλλου σε οδηγεί εκεί, θα βρεθείς σε αδιέξοδο. Γιατί με μια άλλη πορεία, γίνεσαι άλλος κι εσύ. Και πώς θα νιώσεις τα πράγματα που ζητάς, ως άλλος; Θα είναι άλλα πράγματα. Δεν θα είναι τα ίδια. Αφού εσύ δεν είσαι ο ίδιος. Και πώς σου ζητιέται να γίνεις άλλος; Δεν μπορεί να γίνει. Είσαι αυτός που είσαι. Θα αλλάξεις, αλλά μέσα σ’ αυτό που είσαι. Δεν μπορείς να ξεκινήσεις ως τριαντάφυλλο και να καταλήξεις να είσαι παπαρούνα.
Αυτό που μπορείς, είναι να γίνεις ένα πιο όμορφο τριαντάφυλλο, με πιο ζωηρά χρώματα και πιο λαμπερό πράσινο στα φύλλα, και πιο γερό κορμό και πιο ψηλό.. αλλά τριαντάφυλλο. Μόνον τριαντάφυλλο. Τίποτε άλλο. Κι όταν κάποιος σου ζητήσει να γίνεις κάτι άλλο, τότε μπερδεύεσαι. Και δεν ξέρεις τι να κάνεις και δεν ξέρεις πώς πρέπει να το κάνεις, γιατί δεν είσαι αυτό. Και τότε, δεν είσαι τίποτε. Για τον άλλον. Αυτόν που το ζητάει. Και δεν καταλαβαίνεις. Όχι γιατί δεν είσαι έξυπνος, ή καλός ή πρόθυμος. Απλά γιατί δεν είσαι αυτό και δεν μπορείς να γίνεις κάτι άλλο.
Κι έτσι κάπως συνδέονται και αποσυνδέονται οι άνθρωποι μεταξύ τους..
Συναντά ο ένας την πορεία του άλλου και ή κάτι εσωτερικό, μυστηριακό, αναδύεται στην υφή της επαφής και τότε οι πορείες αποκτούν τη χροιά της σχέσης και συνδέονται… ή αποσυνδέονται, με τον έλεγχο που ασκεί ο ένας στον άλλον…
Λίλιαν Πέλκα – Τελειόφοιτη Φιλοσοφικής Σχολής ΑΠΘ