Η ομάδα μας διάβασε το “Fish!” των Harry Paul, John Christensen και Stephen C. Lundin, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Key Books, και συμφώνησε πώς θα ήταν μια εκπληκτική ιδέα να το διαβάσουν όλοι οι αναγνώστες μας. Κι επειδή δεν είναι εύκολο να το μοιράσουμε σε όλους σας, θα σας «μοιράσουμε» ένα απόσπασμα του βιβλίου, που πιστεύουμε πως περικλείει όλο το πνεύμα του.
Στο απόσπασμα αυτό, η Μαίρη Τζέιν Ραμίρεζ έχει κληθεί να γίνει διευθύντρια ενός τμήματος, που του λείπει η έμπνευση και η δημιουργικότητα. Με έναν απρόσμενο τρόπο, ανακαλύπτει πώς θα δώσει ψυχή στην ομάδα της.
Ας αφήσουμε το απόσπασμα του βιβλίου να «μιλήσει» από μόνο του.
Η παρουσίαση της Μαίρη Τζέιν
«Σήμερα έχουμε να συζητήσουμε ένα σοβαρό θέμα. Πριν από κάνα δυο εβδομάδες ο αντιπρόεδρος του ομίλου πήγε σε ένα συνέδριο και επέστρεψε πεπεισμένος ότι η Φερστ Γκαραντί χρειάζεται να γίνει ένας χώρος με μεγαλύτερη ενέργεια και ενθουσιασμό. Είναι βέβαιος ότι η ενέργεια και ο ενθουσιασμός είναι τα κλειδιά για την παραγωγικότητα, τις επιτυχημένες προσλήψεις, τη μακροχρόνια διατήρηση του προσωπικού, την άψογη εξυπηρέτηση των πελατών και ένα πλήθος από άλλες ποιότητες, τις οποίες χρειαζόμαστε για να είμαστε ανταγωνιστικοί σε μια αγορά που αλλάζει ραγδαία και κυριαρχούν οι συγχωνεύσεις. Οργάνωσε μια συνάντηση με τη διοίκηση – και στη συνάντηση αυτή αναφέρθηκε στον τρίτο όροφο ως η “χωματερή τοξικής ενέργειας”. Ναι, σωστά ακούσατε: αποκάλεσε τον όροφό μας χωματερή τοξικής ενέργειας και είπε ότι πρέπει να καθαριστεί».
Η Μαίρη Τζέιν κοίταξε την ξαφνιασμένη έκφραση στα πρόσωπά τους. Ο Άνταμ, ένας παλιός υπάλληλος, ξεστόμισε αμέσως: «Θα ήθελα να τους δω να κάνουν αυτή τη δουλειά. Είναι η πιο βαρετή δουλειά του κόσμου». Μετά, ένας από τους λιγότερο δραστήριους υπαλλήλους είπε: «Τι διαφορά θα κάνει η ύπαρξη ενέργειας εδώ μέσα; Έτσι κι αλλιώς, τη δουλειά τη βγάζουμε, καλά δεν λέω;». Κανείς δεν αμφισβήτησε την κατηγορία περί τοξικής ενέργειας.
Η Μαίρη Τζέιν συνέχισε: «Θέλω να ξέρετε ότι το ζήτημα αυτό δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Εντάξει, μπορεί να χάσει το ενδιαφέρον του ο αντιπρόεδρος του ομίλου, μπορεί ο Μπιλ να το ξεχάσει με τον καιρό, όμως εγώ όχι. Βλέπετε, συμφωνώ απόλυτα. Είμαστε μια χωματερή τοξικής ενέργειας. Τα άλλα τμήματα της εταιρείας σιχαίνονται τις συναλλαγές μαζί μας. Μας αποκαλούν, μάλιστα, “μαύρη τρύπα”. Αστειεύονται μαζί μας στα διαλείμματα. Γελούν μαζί μας στους διαδρόμους. Κι έχουν δίκιο, που να πάρει! Πολλοί από μας σιχαίνονται να έρχονται εδώ, και ακόμη κι εμείς οι ίδιοι μαύρη τρύπα το λέμε αυτό το μέρος. Νομίζω ότι μπορούμε και πρέπει να το αλλάξουμε αυτό. θα ήθελα να μάθετε το γιατί».
Οι ξαφνιασμένες εκφράσεις τους αντικαταστάθηκαν τώρα από πραγματική κατάπληξη. Η σιγή ήταν απόλυτη. «Πολλοί γνωρίζετε την ιστορία μου. Ότι ο Νταν κι εγώ ήρθαμε στην πόλη με ελπίδες, όνειρα και δύο μικρά παιδιά. Ότι ο αιφνίδιος θάνατος του Νταν με άφησε μόνη. Ότι η ασφάλιση του Νταν δεν κάλυψε μεγάλο μέρος των υπέρογκων εξόδων. Ότι βρέθηκα σε δύσκολη οικονομική κατάσταση.
»Αυτό που μπορεί να μη γνωρίζετε είναι πόσο με επηρέασε όλο αυτό. Κάποιοι από εσάς είστε μαμάδες και μπαμπάδες σε μονογονεϊκή οικογένεια και γνωρίζετε για τι πράγμα μιλάω. Είχα ανάγκη αυτή τη δουλειά και είχα χάσει την αυτοπεποίθησή μου. Αποδεχόμουν τα πράγματα στωικά, ποτέ δεν έκανα κάτι που θα απειλούσε την ασφάλειά μου. Λοιπόν, οι μέρες αυτές παρήλθαν.
»Το ρεζουμέ της υπόθεσης. Συνεχίζω να έχω ανάγκη τη δουλειά, αλλά δεν θέλω να περάσω την υπόλοιπη επαγγελματική ζωή μου σε μια χωματερή τοξικής ενέργειας. Δεν αξιοποίησα το δίδαγμα του Νταν μέχρι τώρα. Η ζωή είναι τόσο μα τόσο πολύτιμη για να την διαβαίνουμε απλώς μέχρι να πάρουμε σύνταξη. Με απλά λόγια, περνάμε υπερβολικά πολύ χρόνο στη δουλειά για να τον αφήνουμε να πάει χαμένος. Νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε αυτό το μέρος έναν καλύτερο χώρο εργασίας.
»Και τώρα τα ευχάριστα. Γνωρίζω κάποιον που δουλεύει σε μια πασίγνωστη επιχείρηση, ο οποίος είναι ειδικός σε θέματα ενεργητικότητας. Θα τον γνωρίσετε κάποια στιγμή. Σήμερα θα μεταφέρω την πρώτη του συμβουλή: Επιλέγουμε τη διάθεσή μας».
Η Μαίρη Τζέιν συνέχισε αναπτύσσοντας το σκεπτικό του να επιλέγει κανείς τη διάθεση και τις αντιδράσεις του. Έπειτα ρώτησε αν υπήρχαν απορίες. Ο Στιβ σήκωσε το χέρι του. Όταν η Μαίρη Τζέιν τού έγνεψε να μιλήσει, εκείνος είπε: «Ας υποθέσουμε ότι είμαι στο αμάξι μου κι ένας ηλίθιος μου κλείνει τον δρόμο. Αυτό με θυμώνει και μπορεί να κορνάρω ή ακόμη και να κάνω καμιά χειρονομία, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Για ποια επιλογή μιλάμε; Δεν το έκανα εγώ. άλλοι μου το έκαναν. Εγώ δεν είχα επιλογή».
«Να σε ρωτήσω κάτι, Στιβ. Αν βρισκόσουν σε ένα επικίνδυνο μέρος της πόλης, θα έκανες αυτή τη χειρονομία;»
Ο Στιβ χαμογέλασε. «Ούτε κατά διάνοια! Μπορεί να πάθεις τίποτα αν το κάνεις αυτό».
«Άρα, μπορείς να επιλέξεις την αντίδρασή σου σε ένα επικίνδυνο μέρος της πόλης, αλλά δεν έχεις επιλογές στα προάστια;»
«Εντάξει, Μαίρη Τζέιν. Εντάξει, το κατάλαβα».
«Καταπληκτική ερώτηση, Στιβ. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε το πώς οδηγούν οι άλλοι, αλλά μπορούμε να επιλέξουμε το πώς αντιδράμε. Εδώ στη Φερστ Γκαραντί δεν μας πέφτει και πολύς λόγος στην επιλογή της δουλειάς που πρέπει να γίνει, όμως μπορούμε να επιλέγουμε πώς προσεγγίζουμε αυτή τη δουλειά. Θέλω να σκεφτείτε όλοι σας περιπτώσεις που να ισχύει αυτό και να δείτε αν γίνεται να βρείτε πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας τις επιλογές μας. Καλή επιτυχία. Η εργασιακή ζωή μας εξαρτάται από αυτό». Η δεύτερη συνάντηση προσωπικού έμοιαζε πολύ με την πρώτη. Επειδή δεν έκαναν ερωτήσεις, χρησιμοποίησε την ερώτηση του Στιβ από το πρώτο γκρουπ. Ήταν 10:30 το πρωί της Δευτέρας. Οι συναντήσεις την είχαν εξαντλήσει, ωστόσο συνειδητοποίησε πως είχε την πρώτη της ευκαιρία να επιλέξει τη διάθεσή της.
Και το έκανε».
Μάθετε περισσότερα για το βιβλίο εδώ