~ Στο αγιώνυμο Όρος ζούσε ένα γεροντάκι [ηλικιωμένος μοναχός], ο Ανατόλιος.
Κατοικούσε κοντά στο Κυριακό της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων, σεμνυνόμενο στη χάρη του Τιμίου Σταυρού, μαζί με τον υποτακτικό του*. Κοιμήθηκε με ειρήνη το 1938.
Το εργόχειρο, το οποίο του έδινε το λιγοστό ψωμί που έτρωγε, ήταν να μαζεύει τσάι του βουνού και αμάραντα αγριολούλουδα από την κορυφή του Άθωνα. Υπήρξε από τους πιο φτωχούς, ακτήμονες και ευλαβέστατους μοναχούς όλου του Όρους.
Η φτώχεια του έδειχνε αληθινό βιαστή και εργάτη της αρετής, σε σημείο να μην μπορεί να κάνει ελεημοσύνη από φτώχεια. Η μόνη περιουσία του ήταν τα κουρέλια, που φορούσε.
Τροφή του λίγο ψωμί και νερό, με το βλέμμα στραμμένο στην αιωνιότητα. Αυτό είναι το κίνητρο για τη συνέχιση του αγώνα.
Τέτοιο ασκητικό φρόνημα, τέτοια βία, τέτοιος πολυπαθής βίος!
Ζούσε στη γη, σαν να μην είχε γεννηθεί ακόμα. Και μόνο να έβλεπε κανείς το γέροντα Ανατόλιο, σαγηνευόταν.
Στο σημείο αυτό ξεπερνούσε «ως και τις Σειρήνες, αν βέβαια ο θρύλος αυτός δεν είναι μύθος». Τον διέκρινε φιλόσιος πόθος και αγάπη στην ασκητική τρίβο.
Στην καρδιά του κυριαρχούσε η ευλάβεια στην Παναγία.
Όταν τα βράδια που αναπαυόταν, γύριζε από το άλλο πλευρό, μέχρι να αποκοιμηθεί, έλεγε το «Άξιον εστιν» με όλη του την καρδιά και τη δύναμη της φωνής του. Είχε μιά βροντώδη και γλυκιά φωνή.
Όταν πήγαινε στις Καρυές, για να πουλήσει το τσάι του, έπρεπε οπωσδήποτε να προσκυνήσει στο Κελλί «Άξιον εστιν», όπου παρουσιάσθηκε ο Αρχάγγελος και έψαλλε ευλαβικά τον εγκωμιαστικό θεομητορικό ύμνο «Άξιον εστιν…».
Όταν έψαλλε, το καντήλι της Παναγίας κουνιόταν ασταμάτητα ως αμοιβή της ευσέβειάς του.
Οι Πατέρες του Κελιού του έλεγαν:
– Αυτό συμβαίνει, διότι η βροντώδης φωνή σου δονεί τον αέρα και αυτός κινεί την κανδήλα.
Αυτός τότε πήγαινε στο Νάρθηκα του ναού και έψαλλε από εκεί. Τότε το καντήλι κουνιόταν πάλι. Έψαλλαν και οι άλλοι πατέρες, αλλά το κανδήλι παρέμενε ακίνητο στη θέση του.
Η Παναγία, στο άκουσμα του «Άξιον εστιν» από τον Γέροντα Ανατόλιο, άμειβε με το θαυμαστό φαινόμενο της κίνησης της κανδήλας το φτωχό γεροντάκι, διότι το έψαλλε με πίστη, με αγάπη και με όλη του την καρδιά στο πρόσωπό Της.
«Αυτά είναι τα θαυμαστά και άξια λόγου της απλοϊκής εκείνης και παιδικής ψυχής, εν η κατώκει η Χάρις και ενήργει ‘ο μέγας και θαυμαστός τοις έργοις’ Κύριος».
* Το Κυριακό της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων, είναι αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα. Τίμιος Σταυρός μάλλον ονομαζόταν το Κελλί του Γέροντα.
Επιμέλεια Στέλιος Κούκος
Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Θεοφύλακτου Μαρινάκη, «Θαυματουργικές εικόνες της Παναγίας στο Άγιον Όρος».
πηγή: pemptousia