“Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν, καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας, τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου, ὕμνοις τιμήσωμεν”.
“Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή, πρὸς σὲ καταφεύγω τὴν Κεχαριτωμένην, ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, σὺ μοὶ βοήθησον”.
“Δέσποινα καὶ μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, δέξαι παρακλήσεις, ἀναξίων σῶν ἱκετῶν, ἵνα μεσιτεύσης πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα. Ὧ Δέσποινα, τοῦκόσμου γενοῦ μεσίτρια”.
“Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων, τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, τὴν ἱστορηθεῖσαν, ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου, Λουκᾶ ἱερωτάτου, τὴν Ὁδηγήτριαν”.
Οι Παρακλητικοί Κανόνες – Μικρός και Μεγάλος – είναι ικετευτικές ιερές ακολουθίες προς την Μητέρα μας Υπεραγία Θεοτόκο, οι οποίες ψάλλονται για την ίαση ψυχών και σωμάτων, για κάθε θλίψη, στους ναούς ή στις οικίες, ενώ παράλληλα μνημονεύονται και ονόματα.
Συγγραφέας του μικρού Παρακλητικού Κανόνα είναι ο υμνογράφος Θεοφάνης (αγνώστου εποχής), του δε Μεγάλου ο Αυτοκράτορας της Νικαίας Θεόδωρος ο Β΄ (13ος αιών).
Οι κανόνες – Μικρός και Μεγάλος (Μέγας Παρακλητικός κανόνας ψάλλεται μόνο τη περίοδο του δεκαπενταύγουστου) – ψάλλονται εναλλάξ – το απόγευμα – τη περίοδο της νηστείας του δεκαπενταύγουστου στους ιερούς ναούς, πλην των εσπερινών των εορτών της Μεταμορφώσεως και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Το περιεχόμενο των τροπαρίων αναφέρεται σε πειρασμούς, ασθένειες, ψυχασθένειες, δαιμονισμούς κλπ., ενώ ο ευλαβής πιστός αναγνωρίζει και ομολογεί ότι : “Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή, πρὸς σὲ καταφεύγω τὴν Κεχαριτωμένην, ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, σὺ μοὶ βοήθησον”. Μεταξύ τους διαφέρουν ως προς τον κανόνα και το Ευαγγέλιο.