Ως άνθρωποι νομίζω πως όλοι έχουμε κατά καιρούς μπει σε θέση ελέγχου απέναντι στην ζωή μας. Σ’εκείνη την θέση απαίτησης, που όλα θέλουμε να τα ελέγξουμε, να τα βάλουμε σε σειρά, αυστηρά, συγκρατημένα, γυαλιστερά τακτοποιημένα μέσα σε κουτάκια ασφαλείας. Αυτή η τελευταία λέξη κρύβει όλη την αλήθεια για τον έλεγχο που ο άνθρωπος προσπαθεί, με το ζόρι, να επιβάλλει στην ζωή του.
Ασφάλεια! Αυτός είναι ο λόγος που προσπαθεί ο άνθρωπος, μάταια, να φορέσει χαλινάρια στον ίδιο, στα συναισθήματά του, στις καταστάσεις που τον περιβάλλουν και στην έκβασή τους. Μα τι παράδοξο που είναι όλο αυτό, έχουμε την διάθεση να φέρουμε την ασφάλεια στην ζωή μας και μ’ένα ατέρμονο κυνηγητό ελέγχου αυτό που τελικά καταφέρνουμε είναι να δημιουργούμε μεγαλύτερες ανισορροπίες στον εσωτερικό μας κόσμο καθώς αργά ή γρήγορα αυτό το ταξίδι θα μας φέρει αντιμέτωπους με την αλήθεια. Πως την ζωή ο άνθρωπος δεν μπορεί να την ελέγχει, κι ακόμη κι αν το προσπαθήσει να κυριαρχήσει επάνω της, όπως όλοι μας κάποτε προσπαθήσαμε, κάποια στιγμή θα κατανοήσει πως κανένας δεν μπορεί να φορέσει χαλινάρια στην ζωή.
Αλήθεια που σοκάρει τον άνθρωπο, τον κάνει να χάσει το σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια του όταν αντιλαμβάνεται πόσο μάταιη είναι αυτή του η προσπάθεια. Είναι τότε που ο άνθρωπος θα κρυφτεί, σα χελωνάκι φοβισμένο με το κεφάλι στο καβούκι του, κι ίσως να παραιτηθεί για λίγο. Αυτή είναι, δυστυχώς, η άλλη άκρη του νήματος. Η παραίτηση, που κρύβει πίσω της λιγάκι θυμό και μια στάλα απογοήτευση για την αποτυχημένη του αυτή προσπάθεια.
Βλέποντας αυτό το τεράστιο χάσμα που δημιουργείται ανάμεσα στα δύο άκρα, τον έλεγχο και την παραίτηση, αναρωτιέμαι αληθινά αν υπάρχει και κάποια άλλη επιλογή να διαλέξει ο άνθρωπος για να διαχειριστεί, μα και για να απολαύσει, την ζωή που του χαρίστηκε. Ίσως εκεί να κρύβεται και η διαφορά, σε μια διαφορετική απόφαση, μια διαφορετική επιλογή με την οποία μπορούμε να προχωρούμε παρέα με την ζωή και όχι κόντρα σε αυτήν.
Σε αυτό το σημείο όλες οι εκπλήξεις, οι ανατροπές, οι αλλαγές, τα γεγονότα που με σημάδεψαν μέσα στην ζωή, εκείνα που ούτε τα γνώριζα ούτε και μπορούσα να τα ελέγξω, έρχονται σαν εικόνες βγαλμένες από ταινία… κι η θύμησή τους κρατά, θαρρώ, ένα μεγάλο μα και συνάμα απλό μυστικό.
Θυμάμαι πως όταν η ζωή μ’έφερε αντιμέτωπη μ’ όλα εκείνα που δεν μπορούσα να ελέγξω, η αποδοχή τους ήταν μονόδρομος. Η λύση λοιπόν βρίσκεται στην αποδοχή, στο να αποδέχεσαι την ζωή ολόκληρη με ό,τι κι αν την συνοδεύει, χωρίς να προσπαθείς να της επιβληθείς μα και χωρίς να παραιτείσαι στην άκρη της.
Να παραδίνεσαι στα χέρια της, αυτή θα ήταν μια σοφή επιλογή για να προχωρήσεις στην αγκαλιά της. Το συναίσθημα των δύο αυτών λέξεων είναι τελείως διαφορετικό, αφού άλλο το να παραιτείσαι και άλλο το να παραδίνεσαι στην ροή της ζωής.
Είναι όμορφο, όσο κι αν μας φοβίζει, να αφήνουμε την ζωή να μας εκπλήσσει. Να παραδινόμαστε στην κίνησή της με την χαρά και την εμπιστοσύνη του συν-οδηγού, χωρίς παραίτηση μέσα στην καρδιά, απολαμβάνοντας την διαδρομή και συμμετέχοντας ενεργά στις κατευθύνσεις του οχήματος που βρισκόμαστε.
Ας αφήσουμε την ζωή να μας πάρει μαζί της στην διαδρομή, σε κάθε έκπληξη, και να μας γεμίσει με τα δώρα της. Τα δώρα της μάθησης! Γιατί πίσω από κάθε γεγονός που η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, κρύβεται πάντοτε ενός πολύτιμος θησαυρός, ένα μάθημα.
Μην προσπαθείς λοιπόν να της περάσεις χαλινάρια γιατί η ζωή δεν ελέγχεται, ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι καταστάσεις. Άλογο είναι η ζωή μας, που η φύση του είναι να υπάρχει ελεύθερο γιατί αλλιώς θα μαραζώσει φυλακισμένο.
Ταξιδιώτη, μην εξαντλείς άλλο τις δυνάμεις σου προσπαθώντας να ελέγχεις τα πάντα, ούτε να παραιτείσαι, απλά παραδώσου στην ζωή. Ανέβα στο άλογο αυτό και απόλαυσε ελεύθερα την διαδρομή που σου χαρίστηκε ό,τι κι αν αυτή σου φέρει…
Καλό ταξίδι ταξιδιώτη…