Παπα-Τύχων ο Ρώσσος, ερημίτης της Καψάλας
Η αγάπη του για την Μητέρα του Θεού, την Παναγία μας, ήτο τεραστία. Απέδιδε στην προστασία της πολλά δώρα της ζωής του.
Δε ημπορούσε δε να λησμονήση μια τιμητική θεία αποκάλυψη, που του είχε κάνει η Θεοτόκος στα δεκαεννέα του χρόνια. Το γεγονός αυτό έγινε αφορμή να το μάθουμε, όταν ένας νεαρός καλόγηρος, του έδειχνε ένα βιβλίο που μέσα είχε όλες τις άγιες εικόνες της Θεοτόκου που τιμά ο Ρωσικός λαός. Στάθηκε ο Γέρων συγκινημένος στην εικόνα της Παναγίας του Κρεμλίνου. Εζήτησαν εξηγήσεις οι λίγοι μαθηταί του και τότε ο παπα-Τύχων, με σπασμένα ελληνικά, τους είπε:
-Εγώ ήμουνα έξω φούρνο και έβλεπα ψωμί άσπρο από βιτρίνα. Εγώ όμως λεπτά δεν είχα αγοράσει ψωμί άσπρο. Έτρωγα μόνο μαύρο. Φτωχό παιδί Τιμόθεος. Τότε βγαίνει εμπρός μου βασίλισσα Κυρία και δίνει εμέ ψωμί άσπρο. Τα έχασα. Χάνω Κυρία. Μπαίνω μέσα φούρνο και λέω ψωμά: που Κυρία βασίλισσα, που έδωσε εμένα ψωμί άσπρο; Φύγε, δεν ξέρω εγώ εδώ Κυρία βασίλισσα, μου λέει… Να αυτή εδώ ήταν. Η Παναγία Κρεμλίνου.
Και έκλεισε με δάκρυα η ιστορία αυτή. Έτσι ο νεαρός Τιμόθεος, είχε την ιδιαιτέρα εύνοια του Θεού να δεχθή την επίσκεψη Εκείνης που εγέννησε τον θείον Στάχυν και να πάρη από τα χέρια της το ψωμί που έτρεφε την σάρκα, αφού τον ζώντα Άρτον τον ελάμβανε τακτικά με ιερή κατάνυξη.
[Φιλοαθωνίτου Χ., (Νικολάου Σελέντη μητροπολίτου Χαλκίδος) Ο Παπα-Τύχων, Ένα λουλούδι από το Περιβόλι της Παναγίας]
Από τότε πιά, την Παναγία την ένιωθε πιο κοντά, όπως το παιδί την μάνα του.
Το ίδιο επίσης τυπικό της ξηροφαγίας, που είχε από νέος, τηρούσε και στην συνέχεια μέχρι τα γεράματά του. Την μαγειρική, την θεωρούσε και για σπατάλη χρόνου, εκτός που δεν ταιριάζουν στην Καλογερική, τα καλομαγειρεμένα φαγητά. Φυσικά, μετά από τόση άσκηση και τέτοια πνευματική κατάσταση, δεν του έκανε καμία αίσθηση η καλή τροφή, αφού κατοικούσε μέσα του ο Χριστός, που τον γλύκαινε, και τον έτρεφε παραδεισένια.
Στις συζητήσεις του πάντα ανέφερε για τον γλυκό Παράδεισο, και από τα μάτια του κυλούσαν τα γλυκά δάκρυα και δεν του έκανε καρδιά να ασχολήται με μάταια πράγματα, όταν τον ρωτούσαν κοσμικοί άνθρωποι.
(Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου: Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, Ι. Ησυχαστήριο Αγ. Ιωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 1995)
*****
Τον κάθε επισκέπτη του τον θεωρούσε φίλο και απεσταλμένο από τον Θεό.
Ό,τι του πρόσφερε το κρατούσε κι αν δεν το είχε ανάγκη τα έδινε αμέσως σε άλλον.
Ενώ δεν είχε τίποτε, θεωρούσε πλούσιο τον εαυτό του.
– Εγώ πλούσιος, δόξα τω Θεώ, έλεγε.
Τω «δόξα τω Θεώ» το είχε συνέχεια στο στόμα του. Άντεχε πολύ στη νηστεία και κάποτε, που είχα να πάω πολλές ημέρες, αντίκρυσα το εξής θαυμαστό.
Σ’ εποχή που δεν υπήρχαν δαμάσκηνα και άνθρωπος είχε ημέρες να τον επισκεφθή, βλέπω στο κελλί του πολλά από αυτά, φρέσκα και ωραία.
Τον ρώτησα, πού τα βρήκε.
– Παιδί μου, άνθρωπος του Θεού», μου απάντησε.
Πίστεψα πως άγγελος του τα πήγε. …
Στην Καψάλα, ζούσε με τα χρήματα που του έστελναν προς μνημόνευση ονομάτων.Μου διηγόταν, πως ο μοναχός πρέπει:
–Μία ώρα ντουλειά, μία ώρα προσευχή. Και για τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, που ιδιαίτερα αγαπούσε, μου διηγήθηκε τι είχε συμβεί σ’ ένα ρωσσικό μοναστήρι.
Ήταν ένας μοναχός που έλεγε κάθε ημέρα εικοσιτέσσερις φορές τους Χαιρετισμούς με τον εξής τρόπο:
Όταν άκουγε το ρολόι να κτυπά την ώρα, αυτός άρχιζε. Οι ώρες ήταν το μέτρο του. Μάλιστα, με τόση ευλάβεια τους έλεγε κάθε φορά, σαν πρώτη φορά. Μία ημέρα, άκουσε φωνή από την εικόνα να του λέη:
–Χαίρε δούλε· και σ’ εσένα χαίρε.
Ο παπα-Τύχων διάβαζε και αυτός πολλές φορές την ημέρα τους Χαιρετισμούς με δάκρυα. Επίσης, διάβαζε κάθε ημέρα, το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. Αγαπούσε ιδιαίτερα την περικοπή της Κρίσεως, στο 13ο κεφάλαιο. Ήθελε να έχη τον νού του πάντα σ’ εκείνο το κριτήριο. Είχε ανοίξει ο ίδιος, έχοντας συνεχή την μνήμη θανάτου, τον τάφο του για να τον βλέπη συνεχώς και να κλαίη και να περιμένη με χαρά πότε θα τον δεχθή. Το όπλο του μέσα στην έρημο, ήταν ο τίμιος Σταυρός. Οι ληστές, έλεγε, έχουν το τουφέκι και το μαχαίρι. Εγώ τον Χριστό και τον Σταυρό
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιερομονάχου Αγαθαγγέλου, «Οι αναμνήσεις μου από τον παπα-Τύχωνα», των εκδόσεων το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1982.
iconandlight