Οι πλούσιοι είναι παράλογοι όσον αφορά την εργασία. Από όλους στην κοινωνία μας, έχουν τη μικρότερη ανάγκη να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, αλλά εργάζονται περισσότερο.
Οι δισεκατομμυριούχοι τιτάνες της τεχνολογικής βιομηχανίας καυχιούνται για τις άπειρες ώρες εργασίας τους την εβδομάδα, παρόλο που η εργασία τους δεν είναι αυτό που ανεβάζει τις τιμές των μετοχών των εταιρειών τους και τους πλουτίζει ακόμη περισσότερο. Οι Αμερικανοί με ανώτερα πτυχία έχουν την υψηλότερη μέση εισοδηματική δύναμη, αλλά συνήθως εργάζονται περισσότερο και ξοδεύουν λιγότερο χρόνο για αναψυχή από τους ανθρώπους με λιγότερη τυπική εκπαίδευση. Τα παιδιά πλούσιων γονέων έχουν διπλάσιες πιθανότητες να έχουν καλοκαιρινή εργασία από ό,τι τα φτωχά παιδιά. Και πολλοί ηλικιωμένοι Αμερικανοί επαγγελματίες με πολλά αποταμιευμένα χρήματα για τη σύνταξη συνεχίζουν να εμφανίζονται στο γραφείο.
Όλα αυτά είναι απόδειξη ότι δεν εργαζόμαστε μόνο για τα χρήματα. Πολλοί άνθρωποι – μεταξύ αυτών εθελοντές, γονείς και καλλιτέχνες – δεν πληρώνονται καθόλου για την εργασία τους. Ακόμη και οι εργαζόμενοι που δεν είναι πλούσιοι, οι οποίοι πραγματικά χρειάζονται κάθε σεντ από τον μισθό τους, συχνά λένε ότι διακυβεύονται περισσότερα από χρήματα. Κάνουν τη δουλειά τους από αγάπη, ή για εξυπηρέτηση ή για να συμβάλουν σε μια συλλογική προσπάθεια.
Η επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης συναισθηματικής έντασης και της λιγότερης ασφάλειας σε σχέση με την εργασία στα μέσα του 20ου αιώνα, λέει μόνο τη μισή ιστορία του γιατί η επαγγελματική εξουθένωση είναι τόσο διαδεδομένη στην κοινωνία μας. Η επαγγελματική εξουθένωση είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας, επειδή το χάσμα μεταξύ των κοινών μας ιδανικών για την εργασία και της πραγματικότητας της εργασίας μας είναι σήμερα μεγαλύτερο από ό,τι στο παρελθόν.
Η σκληρή εργασία είναι αναμφισβήτητα αυτό που η δυτική κοινωνία γενικά εκτιμά περισσότερο. Σε δημοσκόπηση του Pew Research Center που διεξήχθη το 2014 και στην οποία ρωτήθηκαν οι άνθρωποι για την προσωπικότητά τους, το 80% των ερωτηθέντων χαρακτήρισε τον εαυτό του ως «εργατικό». Κανένα άλλο χαρακτηριστικό δεν συγκέντρωσε τόσο ισχυρή θετική απάντηση, ούτε καν το «συμπαθητικός» ή «ανοιχτός προς τους άλλους». Μόνο το 3% δήλωσε ότι είναι οκνηροί, και ένας στατιστικά ασήμαντος αριθμός χαρακτήρισαν τον εαυτό τους έντονα οκνηροί.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι δεν είμαστε πραγματικά και τόσο εργατικοί. Σκεφτείτε τους συναδέλφους σας. Πόσοι από αυτούς είναι οκνηροί; Και πόσοι από αυτούς θα έλεγαν ότι είναι κάθε άλλο παρά τεμπέληδες; Σε γενικές γραμμές, δεν εργαζόμαστε όλοι επιμελώς όλη μέρα, ζοριζόμενοι πάνω από τις αναφορές μας και ιδρώνοντας σε συναντήσεις με πελάτες. Αντίθετα, λέμε ότι είμαστε εργατικοί επειδή ξέρουμε ότι έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε τους εαυτούς μας.