To «Φοβάμαι, ταυρομάχε» του Pedro Lemebel ανεβαίνει Για δεύτερη χρονιά στο θέατρο «Μεταξουργείο» με ένα πολύ πετυχημένο καστ. Το έργο που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα την περασμένη σεζόν, βασίζεται σε ένα συγκλονιστικό κείμενο για την αποδοχή της διαφορετικότητας από τον συγγραφέα που έγινε η φωνή όλων των καταπιεσμένων, των περιθωριοποιημένων, όλων των αδικημένων.
Στο ρόλο της συζύγου του Πινοσέτ συναντάμε την Αλεξία Μουστάκα, κόρη δύο μεγάλων καλλιτεχνών, του Σωτήρη Μουστάκα και της Μαρίας Μπονέλου, με την οποία είχαμε μια όμορφη συζήτηση με αφορμή φυσικά την παράσταση.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση
Το «Φοβάμαι ταυρομάχε», είναι ένα έργο βαθιά ανθρώπινο και συγχρόνως βαθιά πολιτικό. Περιγράφει τη σχέση ενός ομοφυλόφιλου με έναν νεαρό φοιτητή, μέλος επαναστατικής οργάνωσης, το 1986, επί δικτατορίας Πινοσέτ.
Εσείς στην παράσταση είστε η σύζυγος του Πινοσέτ. Πώς είναι να ενσαρκώνετε ένα υπαρκτό πρόσωπο;
Η προσέγγιση ενός ρόλου είναι πάντα ίδια. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον υπάρχει όταν αυτός ο χαρακτήρας που πρέπει να υποδυθείς, έρχεται αντιμέτωπος με τα δικά σου πιστεύω. Ένας κόντρα ρόλος. Αυτή είναι η ευτυχία του ηθοποιού.
Τι άνθρωπος ήταν η χήρα του δικτάτορα της Χιλής; Πώς την προσεγγίζει ο Λεμεμπέλ στο έργο του;
Λέμε πως πίσω από έναν σπουδαίο άντρα βρίσκεται μια σπουδαία γυναίκα. Πίσω όμως από έναν δικτάτορα, όπως ο Πινοσέτ, ποιος; Είναι μια γυναίκα αυταρχική, με τον αέρα της νεόπλουτης, όπου καταδυναστεύει τον σύζυγό της και κρύβεται πίσω από τη δήθεν πίστη της στη θρησκεία.
Πώς είναι να σας σκηνοθετεί η Άννα Βαγενά;
Είναι δύσκολο να κάνεις αντικατάσταση σε ένα ήδη ανεβασμένο έργο. Ο σκηνοθέτης έχει κάτι πολύ συγκεκριμένο σαν εικόνα. Εγώ στάθηκα τυχερή, γιατί η κυρία Βαγενά με άφησε να πειραματιστώ και έβαλα και δικά μου στοιχεία με την υπέροχη καθοδήγηση της.
Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα το έργο του Λεμεμπέλ;
Πιστεύω πως πάντα θα είναι επίκαιρο. Ο άνθρωπος ποτέ δε σταματάει να αγωνίζεται για την ελευθερία και ένα κράτος δικαίου. Ποτέ δε σταματάει να αγωνίζεται για τη ζωή του, την αγάπη και το δικαίωμά του στη διαφορετικότητα.
Διαβάζω πως το έργο είναι ένα μανιφέστο για την ανατρεπτική δύναμη της αγάπης και της τρυφερότητας. Είναι η αγάπη μια πράξη επαναστατική;
Ο έρωτας είναι πράξη επαναστατική. Η αγάπη για μένα είναι πιο ουσιαστική. Αγαπούσα και αγαπώ τους γονείς μου, αγαπώ τους φίλους μου, τον σκύλο μου, τους ανθρώπους που θεωρώ οικογένειά μου. Θέλω να είναι καλά, χαίρομαι με τη χαρά τους, είμαι κοντά τους στα καλά και στα άσχημα. Με τον έρωτα πάλι, χάνεις κάπως τον εαυτό σου.
Εσείς θα επαναστατούσατε για την αγάπη;
Φυσικά και μου έχει συμβεί στο παρελθόν. Όσο για το μέλλον, ποτέ μη λες ποτέ.
Είμαστε σε μία εποχή που γίνονται προσπάθειες για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Πιστεύετε πως βρισκόμαστε σε καλή φάση;
Από παιδί έμαθα να δέχομαι τη διαφορετικότητα και χαίρομαι που γίνονται αυτές οι προσπάθειες. Ελπίζω πως θα μας οδηγήσουν σιγά σιγά σε μια κοινωνία που θα δέχεται αυτή τη διαφορετικότητα.
Από την άλλη, πώς βλέπετε όλο αυτό που συμβαίνει με την πολιτική ορθότητα; Κάποιοι πιστεύουν πως γίνονται και υπερβολές.
Μέχρι ενός σημείου συμφωνώ, αρκεί να υπάρχει ουσία πίσω από όλο αυτό, να μην είναι δήθεν. Την υπερβολή τη θεωρώ λάθος σε όλα τα επίπεδα. Παν μέτρον Άριστον.
Πώς είναι να είστε κόρη δύο σημαντικών καλλιτεχνών; Στον χώρο σας το να είστε η κόρη του Σωτήρη Μουστάκα και της Μαρίας Μπονέλου ήταν εύκολο ή δύσκολο; Αισθανθήκατε κάποια στιγμή κι εσείς ως ένα… nepo baby;
Μόνο περήφανη νιώθω για αυτούς τους ανθρώπους. Και σαν καλλιτέχνες και σαν γονείς.
Τον χώρο του θεάτρου τον αγάπησα και τον γνώρισα από παιδί. Από τη μια ήμουν τυχερή γιατί γνώριζα ήδη κάποιους ανθρώπους, από την άλλη όμως έπρεπε να αποδείξω ακόμα πιο πολύ ότι αξίζω να βρίσκομαι σ’ αυτόν το χώρο.
Οι γονείς σας τι συμβουλή σας είχαν δώσει;
Να είμαι αληθινή και να κοιτάζω να κάνω εγώ το σωστό και να μην ασχολούμαι με το τι κάνουν οι άλλοι (με κουτσομπολίστικο τρόπο), αλλά να νοιάζομαι για τον συνάνθρωπό μου και να βοηθάω όπου μπορώ.
Πώς είναι για ένα μοναχοπαίδι να χάνει τους δύο γονείς του μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα; Το ρωτάω αυτό γιατί έχω ένα παιδί και είναι μία σκέψη που την κάνω συνέχεια. Είχατε ανθρώπους δίπλα σας που σας στήριξαν;
Είναι πολύ δύσκολο για τον καθένα να χάνει τους γονείς του. Ακόμα υπάρχουν στιγμές που με πιάνει το παράπονο και αναρωτιέμαι γιατί σε μένα; Αλλά και τώρα όπως και τότε, δίνω τις ίδιες απαντήσεις, πως ήμουν πολύ τυχερή που είχα τους συγκεκριμένους γονείς, πως έζησα όμορφα χρόνια κοντά τους, πως θα ήθελαν να είμαι ευτυχισμένη κι αυτό μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω, μαζί με την αγάπη τους που την έχω πάντα μέσα μου σαν φυλακτό. Είχα και έχω σπουδαίους ανθρώπους δίπλα μου. Οι φίλοι, είναι η οικογένεια που επιλέγεις.
Λίγα λόγια για την παράσταση
«Φοβάμαι, ταυρομάχε», του Pedro Lemebel
Στο θέατρο «Μεταξουργείο»
Θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία, Άννα Βαγενά
Από 13 Οκτωβρίου 2023
Προπώληση: https://bit.ly/3XYABZn
Το «Φοβάμαι, ταυρομάχε» περιγράφει τη σχέση ανάμεσα σ’ έναν μεσήλικα ομοφυλόφιλο, την «Τρελή» και έναν νεαρό φοιτητή, μέλος επαναστατικής οργάνωσης, επί δικτατορίας Πινοσέτ. Τους δύο αυτούς «αταίριαστους» χαρακτήρες φέρνει κοντά η δολοφονική απόπειρα εναντίον του Πινοσέτ το 1986. Κάτω από τον συνεχή φόβο της σύλληψής τους, θα δεθούν συναισθηματικά και ο ένας θα αλλάξει τη ζωή του άλλου.
Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε και ένα ακόμη ζευγάρι, το οποίο εκφράζει έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, τον Πινοσέτ και τη γυναίκα του.
Ένας ύμνος στον άνθρωπο και τους αγώνες για ελευθερία
Στην παράσταση υπάρχουν ντοκουμέντα και ηχητικό υλικό από την περίοδο της δικτατορίας του Πινοσέτ. Άλλωστε ο Lemebel είχε δική του εκπομπή στο ραδιόφωνο Radio Tierra, μέσω του οποίου απευθυνόταν «στους ανθρώπους που δεν αγόραζαν βιβλία, γιατί δεν είχαν χρήματα να τα αγοράσουν ή γιατί δεν ήξεραν καν ανάγνωση».
Το «Φοβάμαι, ταυρομάχε» είναι ένα βαθιά πολιτικό κείμενο, που μέσα από την αποδόμηση του δικτατορικού καθεστώτος, αποδομεί και κάθε μορφή απολυταρχικής εξουσίας. Ένα μανιφέστο για την ανατρεπτική δύναμη της αγάπης και της τρυφερότητας, ενάντια στην καταστολή των αυταρχικών καθεστώτων σε οτιδήποτε «διαφορετικό».
Ταυτότητα παράστασης
«Φοβάμαι, ταυρομάχε»
Έναρξη: 13 Οκτωβρίου 2023
Βασισμένο στο μυθιστόρημα «Φοβάμαι, ταυρομάχε» του Pedro Lemebel (Πέδρο Λεμεμπέλ), εκδόσεις Καστανιώτη 2021
Μετάφραση: Κώστας Αθανασίου (Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης ΛΕΑ 2021)
Θεατρική προσαρμογή / Σκηνοθεσία: Άννα Βαγενά
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Επιμέλεια ήχων-μουσικής: Γιάννης Καραγιάννης
Σκηνικά / Κοστούμια: Άννα Βαγενά
Κατασκευή σκηνικών: Wasaf Butt
Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσα Στεφανάτου
Φωτογραφίες παράστασης: Κέλλυ Φώσκολου
Σχεδιαστικά / Γραφιστικά: Ναυσικά Σιωροπούλου
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Στον ρόλο της Τρελής ο Νίκος Αρβανίτης
Παίζουν:
Σταμάτης Μπάκνης
Αλεξία Μουστάκα
Βασιλική Βλάχου
και ο Ανδρέας Κωνσταντινίδης
Εκφωνήτρια Radio Cooperativa, Manola Robles: Γιασεμί Κηλαηδόνη
Εκφωνητής Radio Cooperativa, Sergio Campos: Γιάννης Καραγιάννης
Πού: Θέατρο «Μεταξουργείο», Ακαδήμου 14, Μεταξουργείο, τηλ.: 210 5234382
Πότε: Από 13 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00.
Εισιτήρια: 15 € (γενική είσοδος), 12 € (φοιτητές, άνεργοι, συνταξιούχοι άνω των 65 ετών, πολύτεκνοι).
Προπώληση: More.com
Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα και 45 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Κατάλληλο άνω των 16 ετών
Η παράσταση «Φοβάμαι, ταυρομάχε», πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.
Διαβάστε επίσης
«Χρώμα Ελλάδας»: Ένα συναρπαστικό ταξίδι με drones πάνω από την Ελλάδα
Ποιος φοβάται τα Χριστούγεννα;