Η Melissa Pell McQueen έχασε όταν ήταν μόλις 20 χρονών οκτώ από τα δάχτυλα των ποδιών της εξαιτίας σοβαρού κρυοπαγήματος –οι γιατροί κατάφεραν να σώσουν μόνο τα δύο τελευταία δάχτυλα στο αριστερό της πόδι. Αφού πέρασε τρεις μήνες σε αναπηρικό αμαξίδιο, η Melissa ανέκτησε την κινητικότητά της, και σήμερα, στα 49 της κάνει παρκούρ εμπνευσμένη από τα παιδιά της. Κι αυτή είναι η ιστορία της, όπως την αφηγείται η ίδια σε ένα εμπνευστικό βίντεο που κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες στα social media.
«Πάντα φοβάμαι μήπως χτυπήσω. Την επόμενη εβδομάδα συμπληρώνω εννέα χρόνια από τότε που άρχισα να κάνω παρκούρ, όταν τα παιδιά μου ήδη παρακολουθούσαν μαθήματα για έναν χρόνο. Μου φάνηκε διασκεδαστικό και σκέφτηκα ότι θα ήταν πιο ενδιαφέρον να το δοκιμάσω κι εγώ αντί, απλά, να περιμένω τα παιδιά μου στην αίθουσα αναμονής.
»Όχι μόνο είμαι μαμά δύο παιδιών στα 49 μου, αλλά έχω δύο δάχτυλα στα πόδια, τα υπόλοιπα τα έχασα σε κρυοπάγημα όταν ήμουν 20 χρονών. Όμως, ούτε αυτό με εμποδίζει να βγω έξω και να διασκεδάσω. Πέρασα τρεις μήνες σε αναπηρικό αμαξίδιο και τώρα πηδάω πάγκους και ισορροπώ πάνω σε ράγες και κάνω άλματα πάνω από διάφορα πράγματα.
»Έχω πολλές μελανιές. Την προηγούμενη εβδομάδα ίσως έπαθα μια ήπια διάσειση, ενώ δοκίμαζα τα όριά μου στο τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω. Νομίζω όμως ότι ο φόβος μήπως χτυπήσω είναι αυτός που με κάνει να αγαπάω το άθλημα ακόμα περισσότερο. Αλλά είμαι πάντα προσεκτική γιατί ανησυχώ μήπως, αν τραυματιστώ στα πενήντα χρόνια μου, δεν θα καταφέρω να επανέλθω.
»Έχω μόνο τα δύο μικρά δάχτυλα στο αριστερό πόδι μου. Κάποια πράγματα με δυσκολεύουν περισσότερο γιατί, φυσιολογικά, πρέπει να χρησιμοποιήσεις τα δάχτυλα των ποδιών σου για να ισορροπήσεις. Ή όταν πηδάς πρέπει να τα χρησιμοποιήσεις σαν ελατήρια για να πάρεις ύψος. Οπότε κάποια πράγματα είναι σίγουρα δυσκολότερα για μένα. Τουλάχιστον όμως, καθώς ξεκίνησα το παρκούρ αφού είχα χάσει τα δάχτυλά μου, έχω το πλεονέκτημα του να μην ξέρω πώς θα ήταν διαφορετικά.
»Οι ενήλικες ξεχνάμε πώς να διασκεδάζουμε με το σώμα μας, κάνοντας είτε παρκούρ είτε σκέιτ είτε κάποιο άλλο άθλημα που έχουμε συνδέσει με νεότερους ανθρώπους. Η πρώτη μέρα είναι τρομακτική, όταν δεν ξέρεις κανέναν και κανένας δεν σου μοιάζει, είναι όλοι πολύ νεότεροι, αλλά με υποδέχτηκαν θερμά και ανακάλυψα ότι ενθουσιάζονται όταν βλέπουν κάποιον να έρχεται και να το δοκιμάζει. Μου αρέσει το ότι κάποιοι, που με είδαν να κάνω παρκούρ, αποφάσισαν να ξεπεράσουν τον φόβο τους και να το δοκιμάσουν.
»Νομίζω ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τους περισσότερους είναι ο φόβος μήπως αποτύχουν και γελοιοποιηθούν μπροστά σε άλλους. Αλλά για μένα το σημαντικότερο είναι να συνεχίσω να το κάνω, να συνεχίσω την προπόνηση και να το διασκεδάζω».
Πηγή: Marieclaire.gr