Τι μας μένει τελικά όταν όλοι φεύγουν και όλα χαθούν; Όταν γυρνάμε στο χώρο μας και όλοι λείπουν; Στην ησυχία του μυαλού μας, ποια είναι η πρώτη μας σκέψη;
Πόσοι τολμάμε αληθινά να μείνουμε μόνοι; Να καθίσουμε με τα προβλήματά μας, με τα άσχημα σενάρια που πλέκει η φαντασία μας, με τις φοβίες και τις ανησυχίες μας;
Πόσοι έχουμε το θάρρος να πολεμήσουμε τον εαυτό μας και να βγούμε από πάνω; Να πείσουμε εμάς πρωτίστως πως είμαστε περισσότερο από τους φόβους μας, από τις ταμπέλες που οι ίδιοι βάζουμε σε εμάς; Ίσως είναι αλήθεια πως ο χειρότερος μας εχθρός είναι ο εαυτός μας και για αυτό πολύ συχνά δε θέλουμε καν να τον αντιμετωπίσουμε. Προτιμούμε να χανόμαστε σε ασχολίες, σε εφήμερες διασκεδάσεις, σε σχέσεις και δράσεις που μας αφαιρούν έστω για λίγο την προσοχή.
Μα οι έρωτες και οι φιλίες έρχονται και φεύγουν σαν την άμπωτη και πλημμυρίδα των υδάτων. Και εμείς συνηθίζουμε σε αυτό. Στο να μην υπάρχει κάτι μόνιμο, κάτι με το οποίο να εξελισσόμαστε και εμείς μαζί, να αλλάζουμε, να ωριμάζουμε, να ζούμε συνειδητά την κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή παρέα.
Καταλήγουμε να πείθουμε τον εαυτό μας πως δε θέλουμε πολλά πολλά. Μην πιεστούμε. Μην γεμίσουμε με πολλή πληροφορία που δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε. Μην συνδεθούμε πολύ.
Μη νιώσουμε.
Προτιμάμε να πετάμε κάτι και να το αλλάζουμε από το να το διορθώνουμε και να το εμβαθύνουμε.
Λέμε πως δεν μπορούμε άλλο, πως προσπαθήσαμε πολύ και κουραστήκαμε, ενώ δεν ισχύει. Γιατί απλά δεν θέλουμε να ζοριστούμε. Να βγούμε έξω από αυτό το μοτίβο της εύκολης και εφήμερης ροής.
Ζούμε χωρίς συναίσθημα και καταλήγουμε να μη ζούμε καν.
Γιατί νομίζουμε πως έτσι διαφυλάσσουμε εμάς, την προσωπικότητα και τον εγωισμό μας.
Μα έτσι χάνουμε ουσιαστικά οτιδήποτε αξίζει. Οποιοδήποτε θα μπορούσε να μας ανεβάσει, να μας εξελίξει, να μας κάνει καλύτερους.
Χάνουμε το παιχνίδι πριν καν παίξουμε γιατί τόσο φοβόμαστε τι θα γίνει αν δεν κερδίσουμε.
Φοβόμαστε να δεθούμε και τελικά μένουμε μόνοι να μην αντέχουμε ούτε την ίδια μας την μοναξιά.
Μα αν «η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει» (όπως λέει και το γνωστό άσμα), πώς θα σπάσουμε τα ίδια μας τα δεσμά χωρίς να βγούμε από το βόλεμα μας; Χωρίς να αγαπήσουμε, να τα δώσουμε όλα, να πονέσουμε, να σπάσουμε, να παλέψουμε, να τα διορθώσουμε, και να κρατήσουμε ό,τι πραγματικά αξίζει; Ό,τι μας κάνει καλύτερους.
Ό,τι μας απορροφά τη σκέψη το πρωί και μας κρατάει ξάγρυπνους το βράδυ.
Το νιώθεις αυτό που μετράει. Γιατί δε σ’ αφήνει.
Έτσι ξέρεις.
Και αυτό είναι που σου μένει τελικά.