Να αγαπάς τα πρωτοβρόχια, τις ανομβρίες και το σκληρό χαλάζι των συμπεριφορών σου.
Να κατανοείς τα γιατί και τα πως για να απολαμβάνεις το ουράνιο τόξο, όταν αυτά τα φαινόμενα κοπάσουν.
Δεν μπορεί να βρέχει συνέχεια.
Ούτε μπορείς να βλέπεις τον ήλιο κάθε μέρα.
Να περπατάς χωρίς θυμό στα φύλλα του Φθινοπώρου που πέφτουν απ’ τα δέντρα σου και να ευγνωμονείς για τα μαθήματα που σου δίδαξαν.
Τα παλιά φύλλα όταν ωριμάσουν πέφτουν, στη θέση τους φυτρώνουν νέα βλασταράκια.
Μην σε κρίνεις. Να σε ακούς, να σε βλέπεις και να προχωράς!
Να αντέχεις τους χειμώνες και τις βαρυχειμωνιές σου. Το κρύο των συναισθημάτων σου και την παγωνιά της απόσυρσής σου.
Την Άνοιξη να την περιμένεις και να την καρτεράς, όσα σύννεφα κι αν φέρει. Πάντα έρχεται, ξαναβγαίνουν τα φύλλα, τα λουλούδια, οι καρποί.
Να σκύβεις να μυρίζεις το άρωμα των λουλουδιών που πότισες με τα δάκρυα της ψυχής σου.
Να απλώνεις το χέρι σου και να κόβεις για να γεύεσαι τους μεστούς καρπούς απ’ τα καλοκαίρια σου.
Να χαίρεσαι, να θυμώνεις και να λυπάσαι όπου και όταν χρειάζεται.
Μην κρύβεις τίποτα. Όλα είναι χρήσιμα.
Και οι αντάρες σου και οι φουρτούνες σου και οι λιακάδες σου και τα χιόνια στην καρδιά σου.
Όλα δικά σου και σου μιλάνε.
Μάθε να σε ακούς και να σε βλέπεις. Έτσι θα ακούς και θα βλέπεις και τους άλλους.
Ο εαυτός μας σε θεραπεία είναι ένας μοναχικός δρόμος που χρειάζεται να περπατήσουμε όλοι μας.
Μπορεί κάποιες φορές να έχουμε παρέα, να ζητάμε βοήθεια… όμως βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι ο δρόμος προς την αυτογνωσία είναι προσωπική εσωτερική διαδρομή.
Μη φοβάσαι να τον διαβείς… μέσα από εκεί θα σε συναντήσεις.
Και όταν το όνειρο διαλυθεί, τότε θα φανεί η αλήθεια.
Εσύ με σένα χωρίς θυμό, χωρίς κριτική.
Μόνο ο αληθινός σου εαυτός γεμάτος με δώρα!
Το μεγαλύτερο δώρο προς εσένα!
Δεν το αξίζεις;