«Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου: στιγμές».
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Σκηνοθέτης, ηθοποιός, σεναριογράφος και μουσικός, ενίοτε φιλόσοφος, ο Χαραλαμπίδης συνεχίζει να αποτελεί μια από τις πιο ιδιαίτερες και αμφιλεγόμενες περιπτώσεις της εγχώριας καλλιτεχνικής σκηνής.
Ας τον ανακαλύψουμε καλύτερα μέσα από τα δικά του λόγια, όπως εκφράστηκαν σε συνεντεύξεις ανά τα χρόνια.
«Ήρθε επιτέλους η εποχή που ο φόβος δεν κλείνει στόματα. Που επιτέλους η κοινωνία αρχίζει να έχει γρήγορα αντανακλαστικά. Αν και οι αποκαλύψεις έφεραν μεγάλη μελαγχολία στον καλλιτεχνικό χώρο, θεωρώ ότι βοήθησαν στο να μπουν σημαντικά όρια».
«Ο ανδρισμός στα ’90s είχε το στερεότυπο του σκληρού, του λιγομίλητου, του στεγνού άνδρα. Ένας άνδρας που τολμούσε να νιώθει και να συμπεριφέρεται σαν ποιητής ήταν διφορούμενος, με τη φρικτή στάμπα του ψώνιου, η οποία πολλές φορές κολλήθηκε στο κούτελό μου. Τώρα τη διασκεδάζω. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ ψώνιου και φιλόδοξου, βέβαια…
»Αντιμετωπίστηκα με ειρωνεία, όπως και τα Φτηνά τσιγάρα. Με είπαν δήθεν κουλτουριάρη. Αλλά ας τους δικαιολογήσουμε και λίγο. Τους μπέρδεψα. Έβλεπαν κάποιον να παίζει σε φτηνά σίριαλ και παράλληλα να κάνει ταινίες με απαγγελία Εμπειρίκου ενάμισι λεπτό».
«Από που κι ως που είναι σεξιστικό; Ο καθένας μπορεί να μεταφράζει όπως θέλει τα λόγια. Και καλημέρα μπορώ να σου πω και εσύ να πεις μετά ότι σου την έπεσα. Η ελευθερία του λόγου είναι πολύ σπουδαίο πράγμα και έχει χυθεί αίμα για να μιλάμε ελεύθεροι. Ο δημόσιος λόγος είναι ένας λόγος που έχει συνέπειες γι’ αυτό οφείλουμε να προσέχουμε πολύ τους χαρακτηρισμούς. Εγώ δεν έκανα χαρακτηρισμούς και φυσικό είναι να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου με τρόπο που να μην προσβάλλω τον άλλο, λέγοντας αυτό που πιστεύω».
Απαντώντας στον σάλο που προκάλεσε το «Θα ήθελα να είσαι υπεύθυνη για να ολοκληρώσω»
«Δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή. Θεωρώ ότι ακόμα και τώρα, σε μια στιγμή που η Ελλάδα βρέθηκε σε ένα τρομερό σταυροδρόμι, εγώ διάλεξα τον δύσκολο δρόμο. Με δικαίωσαν τα ιστορικά γεγονότα. Ο ίδιος ο Τσίπρας είπε ότι αυτά που πίστευε ήταν αυταπάτες. Εγώ πίστευα ότι αυτά που πίστευε ήταν αυταπάτες πριν το καταλάβει αυτός, ίσως γιατί ξέρω καλύτερα Αγγλικά και διάβαζα διεθνή Τύπο. Αν ήμουν τυχοδιώκτης θα πήγαινα με τον ΣΥΡΙΖΑ και, πιστέψτε με, υπήρχε ο δρόμος για να πάω με τον ΣΥΡΙΖΑ».
«Πιστεύω στην ελευθερία και στην ελευθερία του λάθους. Αυτό που είμαι εγώ εντάσσει κι αυτό που είναι ένας αριστερός. Αυτό που είναι ένας αριστερός δεν εντάσσει αυτό που είμαι εγώ. Ο αριστερός δεν έχει χώρο μέσα του για κάποιον που δεν είναι αριστερός. Γιατί σύμφωνα με το μυαλό ενός φανατικού ή είσαι αριστερός ή φασίστας, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Εγώ ούτε φανατικός είμαι, ούτε φασίστας, ούτε αριστερός».
«Στη δουλειά που κάνω, σύστημα και κατεστημένο ήταν πάντα η Αριστερά. Στην ουσία, λοιπόν, εγώ αποφασίζω να γίνω ένας αντισυστημικός καλλιτέχνης. Η βία που υπέστην λόγω των ιδεών μου ήταν στα όρια του τρόμου».
Πηγή συνεντεύξεων: Popaganda, Kathimerini, Athens Voice