Προς τα που, λοιπόν, μας οδηγεί ο Χρόνος;
Στην αναπόφευκτη φθορά που αυτός προκαλεί; Ή μήπως στην εξιλέωση;
Δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε, αλλά όμως αν “συγχρονιζόμασταν” μαζί του δε θα βιώναμε τη φθορά, αλλά την εξέλιξη.
Ο μηχανισμός της φθοράς ενεργοποιείται μέσω της προσκόλλησης σε δεδομένα και καταστάσεις που ανήκουν στο παρελθόν.
Αρνούμενοι να προχωρήσουμε παρακάτω, εγκλωβιζόμαστε σε προηγούμενες εκδοχές γεγονότων που πλέον έχουν εξελιχθεί και έχουν αλλάξει μορφή και σημασία. Έτσι, μπαίνουμε σε λειτουργία συντήρησης, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς τίποτα το παλιό δεν μπορεί να συντηρηθεί για μεγάλο διάστημα.
Έρχεται έτσι η φθορά μαζί με την λύπη που μας προκαλεί για τους χαμένους παραδείσους κάποιας προηγούμενης εποχής, τους ανθρώπους κάποιας άλλης περιόδου και τον εαυτό μας σε μία πιο ευχάριστη εκδοχή.
Στην πραγματικότητα όμως τίποτα δεν είναι σταθερό παρά μόνο οι ίδιες οι προσκολλήσεις σε ιδέες, συναισθήματα και σε παρελθοντικές εικόνες του εαυτού μας, οι οποίες βρίσκονται για χρόνια στην κατάψυξη της ψυχής μας και έχουν πλέον χάσει κάθε θρεπτική αξία.
Είναι ενάντια στη Φύση η αντίσταση στην αλλαγή και για αυτό όποιος δεν υπακούει αυτόν τον απαράβατο νόμο, είναι φυσικό επόμενο να υποστεί την φθορά.
Εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι, κάτοικοι οι περισσότεροι των μεγαλουπόλεων έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε καταψύκτες όχι μόνο για την φυσική τροφή μας, αλλά και για την πνευματική.
Με αυτό τον τρόπο, αντί να εξελισσόμαστε προσπαθούμε να συντηρηθούμε αντιστεκόμενοι στην φυσική αλλαγή.
Η ζωή όμως έχει άλλα σχέδια!
Η Φύση είναι αθάνατη και η Φύση μας προστάζει να ακολουθήσουμε τους ρυθμούς της και να εμπιστευτούμε τη Σοφία της κατά τα στάδια της εξέλιξής μας έτσι ώστε να ολοκληρώσουμε αυτόν τον υπαρξιακό κύκλο ομαλά.
Υπάρχει μία νεότητα που κανείς δεν μπορεί να μας τη στερήσει, κι αυτή είναι η ίδια η στιγμή που ζούμε που αλλάζει πρόσωπα και χρώματα με τρόπους που θα παραμείνουν για μας ένα ιερό μυστήριο.
Κι όπως ένας καρπός πάνω στο δέντρο, όταν παρατηρηθεί μεμονωμένα προκαλεί θλίψη γιατί φαίνεται να πεθαίνει, έτσι κι ένας άνθρωπος που βλέπει τον εαυτό του αποκομμένο από τη Φύση θλίβεται για τη θνητή μοίρα του.
Αν δούμε όμως την μεγάλη εικόνα, ο ίδιος νεκρός καρπός γίνεται τροφή για το ίδιο δέντρο έτσι ώστε αυτό να μένει για πάντα ζωντανό. Πρόκειται για ένα τέλειο σύστημα αθανασίας που ποτέ δε θα καταφέρουμε από την τωρινή μας θέση να αποκωδικοποιήσουμε.
Ας κάνουμε λοιπόν ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά κι ας πηδήξουμε στη βάρκα της εξέλιξης με προορισμό νέα λιμάνια που ακόμη δεν έχουμε ανακαλύψει.