π. Ιωάννης από το Γκέλβερι (Καρβάλη) της Καππαδοκίας
~ Άλλη φορά, διηγείτο ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης, για έναν ιερέα, όπου είχαν στο Γκέλβερι, Ιωάννης το όνομα, έγγαμος και με οικογένεια. Τις καθημερινές εργαζόταν στα χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία.
Ήταν πολλά κατανυκτικός, και όταν λειτουργούσε, δάκρυζε, αναστέναζε, και έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Πολλές φορές αργούσε στον καιρόν της επικλήσεως, όταν καθαγιάζονταν τα Τίμια Δώρα, πέντε λεπτά, δέκα λεπτά, δεκαπέντε λεπτά, και πάνω. Οι ψαλτάδες δεν ήξεραν τι να κάνουν. Έπεφταν σε αμηχανία! Έψελναν αργά το “Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, …” μια φορά, δυό φορές, τρεις -μετά δεν ήξεραν τι να ψάλλουν. Να αρχίσουν Πολυέλεο; Μα δεν πήγαινε. Να ψάλλουν κοινωνικό; Μα κι’ αυτό δεν άρμοζε. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Λένε μία μέρα στους μαθητές του πατρός Ιωάννου: Ο Δάσκαλος αργεί πολύ τον καιρό της επικλήσεως, και εμείς πέφτουμε σε απόγνωση, τι να κάνουμε. Ψέλνουμε συνέχεια το “Σε υμνούμεν”, μα ο ευλογημένος δεν τελειώνει, δεν ακούμε το ” Εξαιρέτως της Παναγίας Αχράντου”, και γίνεται χασμωδία έξω.
Αυτοί πάλι λένε στον πατέρα Ιωάννη:
-Σεβάσμιε πάτερ, πολλές φορές αργείς στον καιρό της επικλήσεως, και οι ψαλτάδες και ο λαός περιμένουν έξω. Οι ψαλτάδες πέφτουν σε απόγνωση και αμηχανίαν, τι να λένε. Συγχώρεσέ μας, δεν μπορείς να τελειώνεις την ευχή, για να μην γίνεται χασμωδία;
Εκείνος ο ευλογημένος τους λέει:
-Πως θα γίνει αυτό;
-Εύκολο, του λένε.
-Εκεί πού είσαι μπρούμυτα, να σηκώνεσαι, και σφραγίζοντας τα τίμια Δώρα με την δεξιάν σου με το σημείο του τιμίου Σταυρού, να λες: “Και ποίησον τον άρτον τούτον … και το ποτήριον τούτο…” και τα λοιπά λόγια της ευχής, και να τελειώνης”.
-Την ευχήν, τους απαντά, τη γνωρίζω , και στην φυλλάδα είναι γραμμένη, αλλά δεν μπορώ.
-Πως δεν μπορείς, πάτερ; Συγχώρεσέ μας, εύκολο είναι! Μόνο να αναγινώσκεις την ευχήν και να σφραγίζεις τα τίμια δώρα και έτσι τελειώνουμε.
-Αυτό εύκολο δεν είναι, διότι πυρ κυκλώνει την αγία Τράπεζα και δεν μπορώ.
-Την ευχήν λέω έως ενός σημείου, αλλά εξαίφνης βλέπω θεϊκή φωτιά γύρω της Αγίας Τραπέζης δύο- τρία μέτρα ύψος, και δεν μπορώ να εισέλθω στο πυρ να σφραγίσω τα τίμια Δώρα. Φόβος και τρόμος τότε με πιάνει εκεί και δεν ξέρω τι να κάνω.
– Πέφτω χαμαί, κλαίω, αναστενάζω. ικετεύω τον Πατέρα των Φώτων, τον τατλή Ιησούν, το Πανάγιον Πνεύμα. “Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου!” φωνάζω, “Πλαστουργέ μου! Θεέ μου! φείσαι του πλάσματός Σου και άρον τας φλόγας ταύτας εις το εισελθείν με και σφραγίσαι τα τίμια δώρα”!
– Ύστερα σηκώνω τα μάτια μου και ατενίζω προς την αγία Τράπεζα. Εάν οι φλόγες έχουν καταπαύσει, σηκώνομαι και σφραγίζω τα δώρα. Εάν όχι, τότε προσεύχομαι πάλι και ικετεύω μετά δακρύων και αναστεναγμών έως ότου, είτε καταπαύσει το πυρ, είτε ευρεθεί τρόπος να εισέλθω στο καταπέτασμα του πυρός χωρίς να καώ. Πότε – πότε, καταπαύει το πυρ και γίνονται όλα όπως πριν. Πότε-πότε, χωρίζουν οι φλόγες ένθεν και ένθεν, και γίνονται καμάρα, και τρέμοντας εισέρχομαι και τολμών εκτείνω την χείρα μου και σφραγίζω τα τίμια δώρα.
Ακούοντας αυτά τα εξαίσια, δεν ενόχλησαν άλλην φορά τον πατέρα Ιωάννη για τον χρόνον της επικλήσεως!
Τόσο ευλαβής ήταν αυτός ο πάτερ Ιωάννης και κατανυκτικός στην Θείαν Λειτουργίαν, όπου και από τα άλλα γειτονικά χωριά του Γκέλβερι έρχονταν πολλοί Χριστιανοί, ώρες μακρυά πολλές φορές, για να είναι παρόντες, στην Θεία Λειτουργία. Υπήρχε περίπτωσις, όπου χίλιοι και περισσότεροι άνθρωποι -άνδρες, γυναίκες και παιδιά- παρευρίσκοντο στην Θεία Λειτουργία, όταν λειτουργούσε ο π. Ιωάννης.
Όλοι κατανύγονταν κι έκλαιγαν, όπως ο λειτουργός.
Όταν τελείωνε η Λειτουργία και έφευγαν οι πιστοί, το δάπεδο της εκκλησίας ήταν νωπό, σαν να είχε ρίξει κανείς νερό –τόσο έκλαιγε ο κόσμος κι έβρεχε το πάτωμα με τα δάκρυα!
(π. Παντελεήμονος, ηγουμένου Μονής Μεταμορφώσεως της Βοστώνης, Αναμνήσεις από τον Γέροντα Ιερώνυμο)
ΠΗΓΗ
www.eikonia.gr