Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό απομονωμένο χωριό με λίγους κατοίκους όπου ήταν γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο για τις μαγικές του ιδιότητες. Εκεί λοιπόν, βρισκόταν ένα φημισμένο εργαστήριο ξύλου όπου δούλευαν τρεις ξυλοκόποι. Ο γερό Προκόπης και δυο νεότεροι, ο Χρόνης και ο Μηνάς. Ο γερό Προκόπης είχε τους νεαρούς στη δούλεψη του πολλά χρόνια με νεότερο τον Μηνά. Όλοι μαζί δούλευαν αρμονικά καθώς με τη μαγεία που γνώριζε ο γερό Προκόπης έφτιαχναν τις πιο ξακουστές κατασκευές μιας και η ποιότητα ξύλου που είχαν στην κατοχή τους ήταν μοναδική.
Ο γερό Προκόπης αγαπούσε τους νεαρούς σαν παιδιά του, τους είχε μάθει την τέχνη του ξύλου και ταυτόχρονα είχε εξασφαλίσει καλή ζωή και για τους ίδιους αλλά και τις οικογένειες τους, μιας και η μαγεία που γνώριζε εξασφάλιζε πλήθος παραγγελιών από όλη την οικουμένη. Όλα έμοιαζαν ιδανικά, όταν όμως ο Μηνάς βλέποντας τις κατασκευές να γίνονται ανάρπαστες, θέριεψε μέσα του την περιέργεια να μάθει τη μαγική συνταγή.
Advertisment
Θύμωνε με τον γερό Προκόπη που δεν του την είχε αποκαλύψει ακόμη μιας και ο τελευταίος του είχε ζητήσει να κάνει υπομονή μέχρι εκείνη την στιγμή της αποκάλυψης. Έτσι, η ανυπομονησία και οι δαίμονες του κατέκλυσαν τα συναισθήματα του και η ορμή για περισσότερα και περισσότερα κέρδη τον μετέτρεψε σε μια αδίστακτη φιγούρα που διψούσε να αποκαλύψει με κάθε κόστος το μυστικό του γερό Προκόπη και έπειτα να χαθεί μαζί του για πάντα.
Ο Χρόνης παρατηρούσε την αλλόκοτη συμπεριφορά του αλλά σιωπούσε.
Μια μέρα λοιπόν, ο Μήνας ακολούθησε στο δάσος τον γερό Προκόπη και αντίκρυσε το μαγικό δέντρο που του εξασφάλιζε ποιοτικό και ξεχωριστό ξύλο.
Advertisment
Έτσι, το ίδιο βράδυ πήγε κρυφά με ένα τσεκούρι με σκοπό να το κόψει και να το πάρει μαζί του μακριά από το χωριό.
Την στιγμή όμως που έκανε να το κόψει, εμφανίστηκε μπροστά του ο Χρόνης και αρπάζοντας το τσεκούρι από το χέρι, του είπε:
«Ο γερό Προκόπης σου έμαθε μια τέχνη, σου εξασφάλισε μια καλή ζωή και εσύ θέλεις να του συμπεριφερθείς με ατιμία. Γιατί;»
Τότε ο Μηνάς σάστισε και άρχισε να κλαίει. Από τα μάτια του έσταζαν μαγεμένα δάκρυα διεκδίκησης και εγωισμού. Απολογήθηκε πως η πλεονεξία και ο εγωισμός τον τύφλωσαν.
«Δεν ξέρω τι με έπιασε…» ξεστόμισε δυνατά και έπειτα έπεσε παρακαλετός στα πόδια του ζητώντας να τον συγχωρέσει και να μην αποκαλύψει τίποτα στον γερό Προκόπη.
Ο Χρόνης τότε, προς έκπληξη του Μηνά, τον αγκάλιασε και του είπε: «Δεν θα σε αποκαλύψω. Ήρθα εδώ για να σε αποτρέψω, ήρθα εδώ για να σε κάνω καλύτερο. Όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία».
Τότε ο Μηνάς μέσα στα αναφιλητά και τις ευχαριστίες του, τον ρώτησε δειλά: «Εσύ πως ήξερες ότι αυτό το δέντρο είναι η μαγεία του γερό Προκόπη;»
Τότε ο Χρόνης πετώντας το τσεκούρι μακριά τον κοίταξε και του είπε: «Όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Αν δεν την είχα λάβει και εγώ, πως θα μπορούσα να την προσφέρω σε ‘σένα;»
Οι δυο νέοι αγκαλιάστηκαν και ύστερα έτρεξαν μακριά.
Ο γερό Προκόπης κρυμμένος πίσω από ένα μεγάλο βράχο μονολόγησε κοιτώντας το τσεκούρι:
«Η μαγεία μπορεί να διατηρηθεί όσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι να δείχνουν τον δρόμο. Και για να δείξει κάποιος τον δρόμο μπορεί να χρειαστεί να χαθεί κι ο ίδιος αρκετές φορές. Σημασία έχει να υπάρχουν άνθρωποι να τον επαναφέρουν ξανά. Άλλωστε η μαγεία μπορεί να είναι αρκετή για να πλουτίσει το σπίτι σου αλλά λίγη για να ζεστάνει την καρδιά σου, αν δεν τη μοιράζεσαι».
Άννα Τσουλάκου