Ο Σάκης ο μερακλής – Ανέκδοτο: Μπαίνει ο Σάκης, ο γκαραζέρης, στο ασανσέρ ενός δημόσιου κτιρίου και πατάει το κουμπί για τον τελευταίο όροφο
Στον τρίτο, το ασανσέρ σταματάει, η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μια θεσπέσια νεαρή γυναίκα.
Καθώς ο θάλαμος ανεβαίνει, η γυναίκα αρχίζει να χαϊδεύει το σώμα της και να κοιτάζει τον Σάκη με νόημα. Αυτός αρχίζει να αισθάνεται άβολα.
Η νεαρή ξεκουμπώνει το πουκάμισό της, το βγάζει και το πετάει στο δάπεδο. Βγάζει το σουτιέν της και το πετάει κι αυτό. Ο Σάκης αρχίζει να ιδρώνει.
Η γυναίκα τα βγάζει τελείως, ακουμπάει στον τοίχο και του λέει γεμάτη πάθος:
– Μωρό μου κάνε με να νιώσω γυναίκα!
Ο Σάκης, τότε, ξεκουμπώνει το πουκάμισό του, το βγάζει, το πετάει στο δάπεδο και της λέει με ύφος που δεν σηκώνει αντίρρηση:
– Πάρτο και σιδέρωσε το μωρή!
ΠΙΟ ΚΑΤΩ, ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ! ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΑ…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΕΔΩ
Φαντάροι σε γαργαλιστικό ανέκδοτο: Ένας λοχαγός ήταν υπεύθυνος για μια στρατιωτική άσκηση. Βρισκόντουσαν λοιπόν στο κέντρο ελέγχου των πυραύλων και καθόριζε με ένα βοηθό δεκανέα τις βολές
Σε κάποια βολή όμως, έγινε ένα λάθος και ο πύραυλος κατευθυνόταν προς κατοικημένη περιοχή.
Έπεσαν πάνω στα όργανα ελέγχου με το δεκανέα και την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή ο δεκανέας έβαλε το σωστό κωδικό και ο πύραυλος αυτοκαταστράφηκε.
Γυρίζοντας στη βάση τους περίμεναν όλοι με χαρά στα πρόσωπά τους.
Ο διοικητής έτρεξε κατευθείαν στο λοχαγό, του έσφιξε το χέρι και του είπε: “Τα θερμά μου συγχαρητήρια”.
Ο λοχαγός όμως αμέσως του απάντησε: “Κύριε διοικητά, εγώ δεν έκανα τίποτα, όλα ήταν δουλειά του δεκανέα”.
Οπότε γυρνά ο διοικητής στο δεκανέα και του λέει: “Συγχαρητήρια δεκανέα η γυναίκα του κ. λοχαγού έκανε αγοράκι!”.
Κορυφαίο ανέκδοτο με νταλίκα: Σε μια μεγάλη ευθεία της εθνικής οδού, ένα σπουργιτάκι χτυπάει με δύναμη στο παρμπρίζ μιας νταλίκας που τρέχει
(Το ανέκδοτο της ημέρας: Πεταχτούλα πάει στον παπά να εξομολογηθεί…)
Πέφτει αναίσθητο στην άσφαλτο και ο νταλικέρης, γεμάτος τύψεις, βγαίνει να δει αν είναι ζωντανό. Το παίρνει στο χέρι του και διαπιστώνει ότι η καρδιά του χτυπάει αμυδρά.
Το πηγαίνει γρήγορα στο σπίτι του να το φροντίσει και, ενώ είναι αναίσθητο ακόμα, το βάζει σε ένα κλουβί με τροφή και νερό.
Το πρωί, το σπουργιτάκι ξυπνάει και, βλέποντας γύρω του κάγκελα, φωνάζει:
– «Όχι, Θεέ μου! Τον σκότωσα τον άνθρωπο!»