Την 7.11.2006 εισήχθη για θεραπεία στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο η ασθενής Μ.Φ., ετών 68, από τον Θεολόγο Σπάρτης.
Η ασθενής παρουσίαζε παροδικά κρίσεις με απώλεια της οράσεως (έχανε το φως) του δεξιού οφθαλμού λόγω μεγάλης στένωσης της καρωτίδας αρτηρίας, διότι ο οφθαλμός της δεν αιματωνόταν αρκετά.
Αφού έγινε όλος ο προεγχειρητικός της έλεγχος και εξετάσθηκε και από νευρολόγο (Γ.Σ.) χωρίς να διαπιστωθούν παθολογικά ευρήματα, με γενική αναισθησία χειρουργήθηκε στις 8.11.2006, η καρωτίδα ανοίχθηκε, καθάρισε και κλείσθηκε πάλι. Έγινε, όπως επιστημονικά λέγεται, ενδαρτηριεκτομή της καρωτίδας και η ασθενής οδηγήθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Η ασθενής ξύπνησε από τη νάρκωση, ήταν όμως συγχυτική και διεγερτική και η επικοινωνία μαζί της ήταν πρακτικά αδύνατη. Δεν καταλάβαινε και δεν συνεργαζόταν μαζί μας, αλλά με το δεξί χέρι και πόδι προσπαθούσε να πετάξει τους όρους. Το αριστερό χέρι και πόδι είχαν πλήρη παραλυσία.
Η σοβαρή πνευματική διαταραχή, σε συνδυασμό με την ημιπληγία αριστερά, μας υποχρέωσε να κάνουμε άμεσο έλεγχο της κυκλοφορίας του εγκεφάλου με αγγειογραφία, η οποία, όπως ο ακτινολόγος (Καθηγητής Δ.Κ.) διέγνωσε, δεν παρουσίαζε καμία απόφραξη των αγγείων και η κυκλοφορία ήταν ελεύθερη στην περιοχή που είχε χειρουργηθεί. Ερωτηματική μία ήπια άνευ σημασίας στένωση η ελαφρά γωνίωση της πορείας του αγγείου.
Όμως, η σοβαρή κατάσταση της ασθενούς μας είχε ανησυχήσει, γι’ αυτό οδηγήθηκε πάλι στο χειρουργείο, όπου ο έλεγχος του εγχειρητικού πεδίου απέδειξε ότι ήταν ανέπαφο και με πολύ καλές σφύξεις η αρτηρία. Για να ελεγχθεί και το εσωτερικό της καρωτίδας, έγινε διάνοιξη του αγγείου, το οποίο όμως ήταν και εσωτερικά ανέπαφο.
Χρησιμοποιώντας ένα μικρό συνθετικό εμβάλωμα συνερράφη η καρωτίδα και το υπόλοιπο εγχειρητικό πεδίο, και η ασθενής οδηγήθηκε περί την 3η μεσημβρινή πάλι στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Η αναισθησιολόγος (Επίκ. Καθηγήτρια Ε.Α.) συνέστησε να μείνει η άρρωστη σε καταστολή (βαθύ ύπνο) στο αναπνευστικό μηχάνημα, παρακολουθώντας τα ζωτικά σημεία (πίεση, σφύξεις, αναπνοή κ.α.) στις οθόνες έλεγχου, προκειμένου να σταθεροποιηθεί και να επιχειρήσουμε αφύπνιση το βράδυ η την άλλη μέρα το πρωί.
Περί την 7η βραδινή ώρα, δοκιμαστική μείωση των αναισθητικών φαρμάκων, προκειμένου να εκτιμηθεί η κατάστασή της, οδήγησε την ασθενή σε διέγερση και έντονη ανησυχία, όπως τις πρωινές ώρες μετά το πρώτο χειρουργείο, ώστε οι γιατροί της Μονάδος να την καταστείλουν (κοιμήσουν) και πάλι με φάρμακα.
Οι ώρες περνούσαν και σε λίγο θα εορτάζαμε τη μνήμη του αγίου Νεκταρίου. Δεδομένου ότι την άλλη ημέρα το πρωί 6:45 είχα απλό προγραμματισμένο χειρουργείο και δεν θα μπορούσα να εκκλησιαστώ στο ναό του Αγίου Νεκταρίου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο (ένα μικρό ναό, τον όποιο ο ίδιος είχα φτιάξει στη μνήμη του Αγίου και είχε αγιογραφηθεί αποκλειστικά με θαύματα του Αγίου, ο οποίος είχε κοιμηθεί εκεί θαυματουργικά «θεραπεία του παραλυτικού» στο δωμάτιο 2 της Χειρουργικής Κλινικής που είχα την τιμή και την ευλογία τα τελευταία χρόνια να διευθύνω), αποφάσισα να εκκλησιαστώ στον περικαλλή ναό του Αγίου Νεκταρίου με την εξαίρετη χορωδία στο Νέο Ηράκλειο, που είχε ολονυχτία.
Στο ευγενικό τηλεφώνημα του Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Παπαθανασίου, Γραμματέως της Αρχιεπισκοπής, για λειτουργία στο ναό του Αγίου Νεκταρίου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, με λύπη μου είχα απαντήσει αρνητικά, έχοντας αφυπηρετήσει από τριμήνου από το Πανεπιστήμιο και μη έχοντας αρμοδιότητες στη Διοίκηση.
Στο Ναό του Αγίου Νεκταρίου στο Ν. Ηράκλειο έφθασα περί την 11:30 νυχτερινή, ψυχικά συντετριμμένος και πνευματικά προβληματισμένος για την κατάσταση της ασθενούς και την άγνωστη εξέλιξή της. Παρακάλεσα τον Άγιο να παρέμβει βοηθώντας την άρρωστη, ήξερα όμως την αναξιότητά μου και δεν πίστεψα ούτε λεπτό ότι ο Άγιος θα ήσχολειτο με το πρόβλημά μου. Αφού κοινώνησα την 2:35 πρωινή, με το τέλος της Θείας Λειτουργίας εγκατέλειψα το ναό, πάντα ανήσυχος και προβληματισμένος για την άρρωστη.
Το πρωί του αγίου Νεκταρίου 6:45, είχα όπως προανέφερα χειρουργείο στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο (ασθενής Μ.Π.), έχοντας το κλειδί του ναού του Αγίου Νεκταρίου. Ακριβώς 6:30 πρωινή, πέρασα από το Αρεταίειο, άνοιξα το ναό, προσκύνησα τον Άγιο, ζήτησα και πάλι τη βοήθειά του και πήγα και χειρούργησα, έχοντας περίεργη και ιδιόρρυθμη συμπεριφορά, όπως οι γιατροί που με βοηθούσαν (Θ.Γ. και Β.Σ.) έλεγαν αργότερα μεταξύ τους και εμμέσως κάποιοι άλλοι μου μετέφεραν.
Περί την 9η πρωινή, η ασθενής, η οποία καθ’ όλο το 24ωρο ευρίσκετο σε καταστολή στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Θεραπευτηρίου μπήκε στη διαδικασία αφύπνισης. Ω του θαύματος! Η ασθενής ξύπνησε, είχε θαυμάσια επικοινωνία με το περιβάλλον, κινούσε ελεύθερα όλα τα άκρα (χέρια και πόδια) πήρε το πρόγευμά της κανονικά σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, περί την 7η βραδινή ώρα, ο εφημερεύων γιατρός Θ. Τ. με πήρε τηλέφωνο και μου λέει: «Κύριε Καθηγητά, η ασθενής περπατά στο διάδρομο, κάνει τον περίπατό της και θέλει να σας μιλήσει στο τηλέφωνο».
Πράγματί μου έδωσε την ασθενή στο τηλέφωνο, η οποία μου είπε; «Γιατρούλη μου, είμαι μία χαρά και θέλω να σας φιλήσω τα χρυσά σας χεράκια».
Συγκινημένος την ευχαρίστησα από την άλλη μεριά του τηλεφώνου, γεμάτος από αισθήματα ευγνωμοσύνης στον Άγιό μας…
Το θαύμα είχε γίνει.
Ο Άγιος παρενέβη άλλη μια φορά προς Δόξαν του Κυρίου μας. Ποιος άραγε συγκίνησε τον Άγιο, ώστε να προστεθεί άλλη μια θαυματουργός παρουσία του; Ο ιερεύς του χωρίου Θεολόγος Σπάρτης, που, όπως η ασθενής μου είπε, προσηύχετο γι’ αυτήν, η αγία ψυχή της ασθενούς, η οποία φαίνεται να ευλαβείται του Κυρίου μας -είναι αδελφή δυό ιερέων- η η αυτόματη επίσκεψη του αγίου Νεκταρίου δηλώνοντας θαυματουργικά άλλη μια φορά την παρουσία του την ημέρα της αγίας μνήμης του, το έτος 2006.
Ας σημειωθεί ότι και η αξονική τομογραφία του εγκεφάλου την τρίτη μετεγχειρητική ημέρα δεν έδειξε καμία βλάβη εγκεφάλου. Η ασθενής εγκατέλειψε υγιής το θεραπευτήριο και βρίσκεται πάλι στο χωριό της, τον Θεολόγο Σπάρτης.
Γράφει (ανωνύμως) καθηγητής χειρουργικής. – Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τόλμη», Ιανουάριος 2007
pemptousia.gr
ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΔΕΙΤΕ: >> ΕΔΩ