Ο άνθρωπος είναι γεννημένος να βάζει στόχους, να τους κατακτά και να συνεχίζει βάζοντας ψηλά τον πήχη. Η προσπάθεια που καταβάλλει είναι αέναη και διαρκής και τις περισσότερες φορές τον ανταμείβει στο τέλος.
Δικαιολογημένα λοιπόν συνηθίζουμε να λέμε ότι η προσπάθεια είναι το ήμισυ του παντός. Δεν είναι απαραίτητο βέβαια κάθε μας βήμα να στέφεται πάντα από επιτυχία, αλλά μόνο το γεγονός ότι κοπιάσαμε για να καταφέρουμε κάτι που θελήσαμε πολύ συμβάλλει στο να νιώσουμε ικανοποιημένοι και πλήρεις.
Δε βαρεθήκαμε, δεν τεμπελιάσαμε στη διαδρομή, δεν τα παρατήσαμε στην πρώτη δυσκολία που παρουσιάστηκε, κάναμε χρήση όλων μας των δυνάμεων και φτάσαμε μέχρι το τέλος. Και αυτό είναι το επίτευγμά μας, πεισμώσαμε, δε μας σταμάτησε κανένα εμπόδιο. Έτσι, θα έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που προέκυψε.
Δεν ξεκινάμε επομένως μια προσπάθεια σκεπτόμενοι πάντα το τέλος, την Ιθάκη. Θα ήταν καλό να μας απασχολεί πάντα η διαδρομή, η οποία θα μας γεμίσει σίγουρα εμπειρίες και βιώματα ζωής. Για όλους τους παραπάνω λόγους αξίζει να προσπαθούμε κάθε μέρα. Το ταξίδι που θα κάνουμε θα μας προσφέρει απλόχερα ένα σωρό διδάγματα που θα ισοδυναμούν με εμπειρίες ζωής.
Ό,τι ποθούμε με όλη μας τη δύναμη θα ήταν καλό να προσπαθούμε να το αποκτήσουμε με νύχια και με δόντια, εξαντλώντας όλες μας τις δυνάμεις. Ιδίως όταν πρόκειται για στόχο ζωής. Πάντα όμως με τη χρήση θεμιτών και όχι αθέμιτων μέσων, διότι αυτά ευτελίζουν το αποτέλεσμα της προσπάθειας, μας υποβιβάζουν στα μάτια των αγαπημένων μας ανθρώπων.
Να μη στηρίζεις την ευτυχία σου πάνω στη δυστυχία των άλλων. Είναι μια φράση που με ακολουθεί από τα παιδικά μου ήδη χρόνια και όσο μεγαλώνω αντιλαμβάνομαι ολοένα και περισσότερο το βαθυστόχαστο νόημά της, την ουσιαστική σημασία της.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να γινόμαστε ανταγωνιστικοί ως προς τους άλλους, ούτε είναι καλό να μας κυριεύουν αισθήματα ζήλιας όταν δεν επιτυγχάνουμε κάτι. Μόνος ανταγωνιστής και κριτής μας είναι ο εαυτός μας και προσπαθούμε να βγάλουμε στην επιφάνεια πάντα την καλύτερη εκδοχή του. Μόνο εκεί μπορούμε να βγάλουμε το αγρίμι που κρύβουμε μέσα μας.
Δεν βγάζουμε όμως τα νύχια μας στους ανθρώπους που είναι γύρω μας. Ούτε τους υποτιμούμε αλλά ούτε και τους χλευάζουμε. Αυτά κατατάσσονται στα αθέμιτα μέσα και σίγουρα δεν ταιριάζουν ούτε στην ανιδιοτελή μας προσπάθεια αλλά ούτε στον αδαμάντινο, στον ακέραιο χαρακτήρα που προσπαθούσαμε χρόνια ολόκληρα να σφυρηλατήσουμε κόντρα σε όλα τα εμπόδια και τα σημεία των καιρών. Σε πείσμα όλων που μας θέλουν ανταγωνιστικούς και χαιρέκακους.
Να προσπαθούμε λοιπόν με όλο μας το ψυχικό σθένος, με όλες μας τις δυνάμεις ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Να μην εστιάζουμε σε μια πιθανή νίκη αλλά στη γνώση, στα εφόδια που θα αποκομίσουμε από μια τέτοια εμπειρία ζωής. Να φωνάζουμε δυνατά τις επιθυμίες μας, να επιμένουμε μέχρι τέλους.
«Δεν ταιριάζει η μετριότητα με τη λαχτάρα. Νίκησα, νικήθηκα, τούτο μονάχα ξέρω, είμαι γεμάτος πληγές κι όμως στέκομαι ακόμα όρθιος», όπως έχει πει χαρακτηριστικά και ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης.