Οι φίλοι μας κάνουν να χαμογελούμε, να περνάμε καλά… μας κρατούν συντροφιά και μας στέκονται στα δύσκολα. Φαίνεται όμως πως οι φίλοι επηρεάζουν την καθημερινότητα μας ακόμα περισσότερο από όσο φανταζόμαστε. Ακόμα και την διατροφή μας. Αυτό τουλάχιστον έδειξε νέα έρευνα Αμερικανών επιστημόνων.
Ερευνητές από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ στις Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν πειράματα σε ποντίκια, οι εγκέφαλοι των οποίων λειτουργούν παρόμοια με των ανθρώπων. Διέγειραν τα κοινωνικά κύτταρα του εγκεφάλου των ζώων και τότε εκείνα ενδιαφέρονταν λιγότερο για την κατανάλωση του φαγητού. Το ίδιο ίσχυε και όταν υπήρχαν άλλα ζώα στο χώρο για κοινωνικοποίηση.
Όπως είπε ο επικεφαλής της έρευνας Δρ. Καρλ Ντέσεροθ «γνωρίζουμε ότι οι κοινωνικές περιστάσεις μπορούν να επηρεάσουν την επιθυμία μας για φαγητό. Ένα παράδειγμα είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων σε διαφορετικά επίπεδα κυριαρχίας στην κοινωνική ιεραρχία. Δεν θα πέσουμε με τα μούτρα στα παϊδάκια αν φάμε μαζί με τη βασιλική οικογένεια». Η κοινωνική συμπεριφορά ελέγχεται από τον κογχομετωπιαίο φλοιό, που παίζει ρόλο και στην ανάγκη του ανθρώπου για τροφή. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι οι δύο εγκεφαλικές συνδέσεις ενώνονται και επηρεάζουν η μία την άλλη.
Υπάρχει τεράστιο αντίκτυπο μέσα από αυτή τη νευρολογική σχέση, προειδοποιούν οι ερευνητές από Η μοναξιά μπορεί να οδηγήσει στην υπερφαγία επειδή το μυαλό δεν συγκεντρώνεται σε κοινωνική αλληλεπίδραση. Αντιθέτως, το αίσθημα της κοινωνικής πίεσης μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια νευρική ανορεξία. Ο Δρ. Ντέσεροθ είπε ότι οι άνθρωποι με ανορεξία αναφέρουν ότι ένα ισχυρό κίνητρο, ήταν η ανταμοιβή των άλλων όταν μείωναν την ποσότητα πρόσληψης τροφής.
Στην τωρινή έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Φύση, ο Δρ. Ντέσεροθ εντοπίζει ποιοι νευρώνες αφορούν το φαγητό και την κοινωνική συμπεριφορά. «Ο βασικός σκοπός ήταν να δούμε ποιοι νευρώνες επηρεάζουν πράγματι τη συμπεριφορά. Τώρα που ξέρουμε, μπορούμε να τους εξετάσουμε πιο κοντά και να δούμε τι τους διαφοροποιεί και τους ξεχωρίζει μεταξύ τους. Αν υπάρχουν διαφορές, αυτό θα εμβαθύνει την κατανόησή μας για τα διάφορα είδη νευρολογικών κυττάρων και αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε φαρμακευτικές παρεμβάσεις ώστε να μειωθεί η σχέση διατροφής και κοινωνικοποίησης στους ανθρώπους που πάσχουν από ανορεξία».
Πηγή