Θύμωσα με τον φίλο μου.
Του είπα την οργή μου, η οργή μου έσβησε.
Θύμωσα με τον εχθρό μου.
Την οργή μου έκρυψα, κι η οργή μου θέριεψε.
~~~
Και την πότιζα με φόβους,
νύχτα κι αυγή με τα δάκρυά μου.
Και την κάλυψα με χαμόγελα
και με απαλές, απατηλές πανουργίες.
~~~
Και μεγάλωνε πρωί και βράδυ,
μέχρι που γέννησε ένα μήλο λαμπερό.
Κι ο εχθρός μου το είδε ν΄αστράφτει
και ήξερε πως μου ανήκε ο καρπός.
~~~
Και από τον κήπο μου το έκλεψε
όταν η νύχτα τα πέπλα της έριξε.
Την αυγή χαρούμενος είδα
τον εχθρό μου να κείτεται κάτω από το δέντρο.
Ουίλιαμ Μπλέικ (1757 – 1827)
Το «Δέντρο με το Δηλητήριο» είναι ένα μήνυμα πολύ σημαντικό, που μας θυμίζει να διατηρούμε σχέσεις αγάπης μέσα από την επικοινωνία. Το κλειδί εδώ είναι, ακριβώς, να επικοινωνούμε.
Η τάση μου στο παρελθόν ήταν συχνά να μένω σιωπηλός όταν ένιωθα θυμό. Ομολογώ ότι μου άρεσε να το αναμασώ, να το στριφογυρίζω στον νου μου, όπου είχα μάλιστα εκτενείς διαλόγους με το άτομο που ήταν η αιτία του θυμού μου.
Για όσο διάστημα διατηρούμε αυτή την παγερή στάση απέναντι σε αγαπημένα μας πρόσωπα, η οργή επιμένει. Όταν όμως επιτέλους εξωτερικεύεται και μπορούμε να μιλήσουμε γι’αυτήν και να εκφράσουμε τα αληθινά μας συναισθήματα, ανεξάρτητα από το πόσο ανόητα μπορεί να φανούν στον άλλο, με τρόπο μαγικό και σχεδόν αμέσως η οργή υποχωρεί. «Θύμωσα με τον εχθρό μου. Την οργή μου έκρυψα, κι η οργή μου θέριεψε».
Αυτό ακριβώς είναι το μάθημα που έπρεπε να μάθω. Και παραδέχομαι πως ακόμη εργάζομαι καθημερινά για να το εφαρμόζω σε όλες τις περιπτώσεις.
Το μήνυμα αυτού του ποιήματος είναι βαθύ. Δεν ισχύει μόνο για τις στενές προσωπικές μας σχέσεις, αλλά για την κάθε επαφή μας με τους άλλους ανθρώπους στη ζωή μας. Κάθε φορά που νιώθετε αυτή τη σπίθα του θυμού να κρυφοκαίει μέσα σας και την οργή σας να φουντώνει, έχετε πιθανώς βάλει πλώρη για ένα τέλμα. Ο τρόπος να ξεφύγετε από την πιθανότητα να βρεθείτε σε ένα τέτοιο τέλμα είναι να σταματήσετε αμέσως και να κάνετε αυτό το άτομο φίλο σας αντί για εχθρό σας.
Μπορείτε να του πείτε: «Νιώθω ότι αυτή τη στιγμή επιχειρείς να με χειραγωγήσεις, και θα ήθελα να το σταματήσεις τώρα!» Αυτό το είδος ειλικρινούς, απροκάλυπτης δήλωσης θα αφήσει παράμερα την οργή και δεν θα επιτρέψει την ανάπτυξη του δέντρου με το δηλητήριο που τελικά θα κατέστρεφε είτε εσάς είτε το άτομο που θα είχε γίνει εχθρός σας.
Παρόμοια, στις στενές οικογενειακές σχέσεις, όταν αισθάνεστε κάτι σαν θυμό, προσπαθήστε να βρείτε το κουράγιο για να εκφράσετε αυτό που νιώθετε, χωρίς να γίνεστε υβριστικοί ή υπερβολικά έντονοι.
Έχω ανακαλύψει ότι, και στη σχέση μου με τα παιδιά μου ακόμη, όταν τα τιμωρώ με τη σιωπή μου ο θυμός μου δεν υποχωρεί. Στην πραγματικότητα μάλιστα αυξάνεται, καθώς τόσο εγώ όσο και το παιδί με το οποίο έχω θυμώσει μεγαλώνουμε μέσα μας το δικό μας δηλητηριώδες δέντρο, έχοντας κάνει ο ένας τον άλλον εχθρό.
Όταν όμως καθόμαστε και εξηγώ πώς νιώθω και τι με απογοητεύει, κατά κανόνα οδηγούμαστε σε μια ανοιχτή συζήτηση όπου και οι δυο μας εκφράζουμε ό,τι αισθανόμαστε, και η κατάληξη είναι μια αγκαλιά κι ένα «Κι εγώ σ’αγαπώ μπαμπά».
Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, «του είπα την οργή μου, κι η οργή μου έσβησε». Αυτές τις λιγοστές λέξεις ίσως και να θέλετε να τις απομνημονεύσετε, καθώς θα σκέφτεστε τρόπους για να κάνετε τις σχέσεις σας πιο ευτυχισμένες όσο το δυνατόν συχνότερα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Wayne W. Dyer «Η Σοφία των Αιώνων» από τις εκδόσεις Διόπτρα