«Δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο». Που σημαίνει ότι δεν θα μείνει τίποτα όρθιο, θα γίνει χαμός, θα διαλυθούν τα πάντα…
Τι είναι το κολυμπηθρόξυλο που πρωταγωνιστεί στη γνωστή φράση της απόλυτης καταστροφής;
Σανίδα σωτηρίας
Το κολυμπηθρόξυλο είναι ξύλο που απομένει από το ναυάγιο πλοίου και μπορεί να γίνει η σανίδα σωτηρίας κάποιου ναυαγού. Είναι, δηλαδή, το ξύλο πάνω στο οποίο μπορεί να στηριχτεί ο ναυαγός για να κολυμπήσει προς την ακτή.
Όταν λοιπόν λέμε ότι «δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο», εννοούμε ότι θα γίνει κοσμοχαλασιά, δεν θα υπάρχει καμία ελπίδα σωτηρίας.
Ξύλο μεταφοράς της κολυμπήθρας
Κολυμπηθρόξυλο όμως αποκαλούσαν παλιότερα και το ξύλο με το οποίο μετέφεραν την κολυμπήθρα για τα βαφτίσια.
Πριν από τον πόλεμο πολλά βαφτίσια γίνονταν στα σπίτια (κυρίως πλουσίων). Έτσι έπρεπε η κολυμπήθρα να μεταφερθεί από την εκκλησία στο σπίτι της βάφτισης. Τη μεταφορά αναλάμβαναν δύο χαμάληδες, που περνούσαν ένα ξύλο από τις πιάστρες της κολυμπήθρας για να την κουβαλήσουν.
Όταν τέλειωνε η βάφτιση, έπαιρναν πάλι την κολυμπήθρα, την πήγαιναν στην εκκλησία και άδειαζαν το νερό με το άγιο λάδι και τα μαλλιά του παιδιού που βαφτίστηκε στην καταβόθρα που ήταν χτισμένη έξω από την εκκλησία, δίπλα στο Ιερό. Κάποιες φορές όμως από το βάρος το ξύλο έσπαγε και η κολυμπήθρα έπεφτε στον δρόμο. Και βέβαια χυνόταν το νερό από τη βάφτιση, οπότε και αυτό αποτελούσε ένα είδος καταστροφής.
«Ξύλο» μετά μουσικής
Όσοι πηγαίνουν σε συναυλίες μέταλ, πάνκ κλπ. ξέρουν ότι μπροστά από την σκηνή ανοίγεται ένας χώρος, όπου μαζεύονται οι πιο… θερμόαιμοι θεατές. Εκεί χοροπηδάνε, σπρώχνονται και, τελικά, παίζουν ξύλο – με αγκωνιές, κυρίως. Αυτό το «χαρούμενο» ξυλοφόρτωμα μετά μουσικής στο εξωτερικό το ονομάζουν mosh pit. Οι Έλληνες οπαδοί των συγκεκριμένων μουσικών το λένε κολυμπηθρόξυλο. Και σε αυτή την περίπτωση δεν… μένει κολυμπηθρόξυλο, αφού γίνεται χαμός!
ΠΗΓΗ