Πώς ο όσιος Παΐσιος έσωζε ζωές μεταφερόμενος από το Άγιον Όρος

Όσιος Παΐσιος (1924-1994).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Το 1982, είχε πάει στον π. Παΐσιο [νυν όσιο Παΐσιο] ένας σύγχρονος νέος, γεμάτος ανησυχίες, μπλεγμένος με πολλά δύσκολα πράγματα, απογοητευμένος από τη ζωή και το περιβάλλον του, φορώντας βρόμικα ρούχα κι έχοντας μακριά μαλλιά.

Η όλη του εμφάνιση και συμπεριφορά μαρτυρούσαν την ανησυχία και την ακαταστασία του. Συζήτησε με το Γέροντα αρκετά και ύστερα έφυγε.

Μετά από τρεις μήνες ξαναπήγε στο Άγιον Όρος και διηγήθηκε τα ακόλουθα σε κάποιο ιερομόναχο, γνωστό του π. Παϊσίου [πρόκειται για τον νυν Μητροπολίτη Λεμεσού, κ. Αθανάσιο]:

«Στην Αθήνα, είχα κάτι αποτυχίες και μ’ έπιασε μελαγχολία και κατάθλιψη. Μου μπήκε η έμμονη ιδέα να πάω να αυτοκτονήσω μια και πίστευα ότι στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη και κανένας δεν με αγαπάει.

Πίστευα ότι η ζωή δεν έχει ενδιαφέρον, γι’ αυτό είχα πάρει την απόφαση να σκοτωθώ και να τελειώσω τη ζωή μου. Βγήκα από την Αθήνα, και προχωρούσα προς το μέρος που σχεδίαζα να προβώ στη φοβερή αυτή πράξη.

Σε κάποια στιγμή άρχισα να τρέχω έχοντας μεγάλη ταραχή στην ψυχή μου. Ξαφνικά ακινητοποιήθηκα και βλέπω μπροστά μου τον π. Παΐσιο να μου λέει:
– Σταμάτα, μην κάνεις αυτό το πράγμα.

Μόλις είδα τη μορφή του Γέροντα είπα μέσα μου ότι αυτός ο άνθρωπος με αγαπάει πραγματικά».

Ο ιερομόναχος που άκουσε το περιστατικό από το νέο, ρώτησε μετά τον π. Παΐσιο αν ήταν αληθινό αυτό που άκουσε.

Ο Γέροντας του είπε:
– Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι πολλές φορές, όταν προσεύχομαι στο κελλί μου, το Άγιο Πνεύμα με μεταφέρει σε νοσοκομεία, σε σπίτια πονεμένων, σε ανθρώπους που κινδυνεύουν ή θέλουν ν’ αυτοκτονήσουν κλπ. Εγώ βέβαια δεν κάνω τίποτα, παρά προσεύχομαι και ανάβω κεριά.

Από το βιβλίο του Πρεσβυτέρου Διονυσίου Δ. Τάτση, ο «Γέροντας Παΐσιος, Βιογραφικά στοιχεία, Διδαχές, Επιστολές, Περιστατικά, Κείμενα».