Μα τι είναι φόβος τέλος πάντων; Υπάρχει; Είναι πραγματικός; Ξέρω ότι έχετε την αίσθηση ότι είναι πραγματικός όταν τον βιώνετε, αλλά παραδεχτείτε το: Τις περισσότερες φορές, αυτό που φοβάστε δεν συμβαίνει καν. Λέγεται ότι ο ΦΟΒΟΣ σχετίζεται με ψευδή γεγονότα που φαίνονται πραγματικά, κάτι που πολύ εύστοχα υπονοεί ότι αυτό που φοβάστε δεν θα ενσκήψει ποτέ. Ο φόβος, ως επί το πλείστον, προκαλείται από συναισθήματα, όχι από τη λογική σκέψη. Και, σύμφωνα με την ταπεινή μου εκτίμηση, τα συναισθήματα είναι άκρως υπερεκτιμημένα –και ο αποδιοπομπαίος τράγος που πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν για την αποτυχία τους να δράσουν.
Ανεξάρτητα όμως από το κατά πόσο συμφωνείτε με την άποψή μου περί συναισθημάτων, είναι απαραίτητο να αναθεωρήσετε το πώς αντιλαμβάνεστε τον φόβο και να τον χρησιμοποιείτε ως λόγο ώστε να προχωράτε στη ζωή κι όχι ως δικαιολογία για να σταματάτε ή να υποχωρείτε.
Χρησιμοποιήστε αυτό το συναίσθημα που τόσο συχνά αποφεύγει κανείς ως το πράσινο φως που θα σας δείξει τι πρέπει να κάνετε! Το πιθανότερο είναι ότι, όταν ήσασταν παιδιά σας φόβιζαν παράλογα πράγματα –ο μπαμπούλας κάτω απ’ το κρεβάτι, λόγου χάρη. Για εσάς, ήταν ένας δείκτης προκειμένου να ελέγξετε την ντουλάπα σας και τις κρυφές γωνιές του δωματίου σας για να δείτε μήπως καραδοκούσε κάποιος.
Όπως όμως τελικά όλα τα παιδιά ανακαλύπτουν, ο μπαμπούλας δεν υπάρχει πουθενά παρά μόνο στο μυαλό τους. Οι ενήλικες έχουν τους δικούς τους «μπαμπούλες» –το άγνωστο, την απόρριψη, την αποτυχία, την επιτυχία και πάει λέγοντας. Κι αυτοί οι μπαμπούλες θα πρέπει να συνιστούν μια ένδειξη για ν’ αναλαμβάνετε δράση. Αν, για παράδειγμα, φοβάστε να τηλεφωνήσετε σε κάποιον πελάτη, τότε αυτό είναι σημάδι ότι πρέπει να του τηλεφωνήσετε.
Ο φόβος να μιλήσετε με το αφεντικό είναι ένδειξη ότι πρέπει να μπείτε στο γραφείο του και να του ζητήσετε να σας διαθέσει λίγες στιγμές από τον χρόνο του. Ο φόβος να ζητήσετε από τον πελάτη σας να συνεργαστείτε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνετε –και έπειτα να το κάνετε συνέχεια.
Ο κανόνας του δεκαπλάσιου (10Χ) σας επιβάλλει να ξεχωρίζετε από όλους τους άλλους στην αγορά. Κι αυτό το καταφέρνετε –όπως τόνισα προηγουμένως– κάνοντας αυτό που άλλοι αρνούνται. Μόνο έτσι θα διακριθείτε και θα κυριαρχήσετε στον κλάδο σας. Όλοι βιώνουν φόβο σε κάποιο βαθμό, και, επειδή η αγορά αποτελείται από ανθρώπους που αλληλεπιδρούν τόσο με τα προϊόντα όσο και μεταξύ τους, η αγορά θα έρχεται αντιμέτωπη με τον φόβο, όπως εσείς και οι όμοιοί σας.
Αντί όμως να θεωρείτε τον φόβο σημάδι για να το βάλετε στα πόδια –όπως θα κάνουν οι περισσότεροι στην αγορά–, για εσάς πρέπει να γίνει ο δείκτης που σας λέει να προχωρήσετε. Ο τρόπος που διαχειρίζομαι αυτό το δίλημμα είναι να αφαιρώ από την εξίσωση τον χρόνο –δεδομένου ότι ο χρόνος είναι αυτός που γεννά τον φόβο. Όσο περισσότερο χρόνο αφιερώνετε στο αντικείμενο που σας ανησυχεί, τόσο πιο ισχυρό γίνεται αυτό.
Συνεπώς, στερήστε από τον φόβο την αγαπημένη του τροφή αφαιρώντας από το «μενού» τον χρόνο. Ας υποθέσουμε, λόγου χάρη, ότι ο Τζον πρέπει να τηλεφωνήσει σε κάποιο πελάτη, αποστολή που αμέσως του προκαλεί άγχος. Αντί λοιπόν να σηκώσει το ακουστικό και να τηλεφωνήσει αμέσως, παίρνει μια κούπα καφέ και συλλογίζεται τι να κάνει. Το μόνο που καταφέρνει η παρατεταμένη περισυλλογή του είναι να αυξήσει τον φόβο του, καθώς φέρνει στο μυαλό του κάθε τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να στραβώσει το τηλεφώνημα και οτιδήποτε τρομακτικό θα μπορούσε να συμβεί.
Αν πιάσει να μιλήσει στον Τζον, το πιθανότερο είναι ότι εκείνος θα ισχυριστεί ότι πρέπει πρώτα να «προετοιμαστεί» πριν κάνει το τηλεφώνημα. Η προετοιμασία όμως δεν είναι παρά μια δικαιολογία για όσους δεν έχουν εκπαιδευτεί σωστά –και που τη χρησιμοποιούν ως λόγο για να δικαιολογούν την απροθυμία που επιδεικνύουν την ύστατη ώρα. Ο Τζον πρέπει να πάρει μια βαθιά αναπνοή, να σηκώσει το ακουστικό και πολύ απλά να πάρει τηλέφωνο. Η προετοιμασία της τελευταίας στιγμής είναι απλώς άλλος ένας τρόπος τροφοδότησης του φόβου, ο οποίος θα ενισχύεται με την πάροδο του χρόνου. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς δράση.
Ο φόβος δεν σας λέει απλώς τι να κάνετε· σας λέει επίσης πότε να το κάνετε. Αναρωτηθείτε τι ώρα είναι οποιαδήποτε στιγμή της μέρας και η απάντηση είναι πάντα η ίδια: τώρα. Η κατάλληλη ώρα είναι πάντα τώρα –κι όταν νιώθετε φόβο, είναι σημάδι ότι η καλύτερη στιγμή να αναλάβετε δράση είναι ακριβώς αυτή. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν παρακολουθούν τους στόχους τους μέχρι τέλους αν έχει μεσολαβήσει κάποιος χρόνος από τη στιγμή τη σύλληψης της ιδέας τους μέχρι να έρθει η ώρα να κάνουν κάτι πραγματικά γι’ αυτήν.
Παρ’ όλα αυτά, αν αφαιρέσετε την παράμετρο του χρόνου από τη διαδικασία, θα είστε έτοιμοι να προχωρήσετε. Δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή παρά να δράσετε. Δεν χρειάζεται να προετοιμαστείτε. Είναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο εφόσον έχετε φτάσει μέχρι εδώ.
Το κείμενο είναι απόσπασμα και αποτελεί προδημοσίευση από το βιβλίο του Grand Cardone “Ο κανόνας 10Χ” που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.