Διηγείται ο μακαριστός Μητρ. Κεφαλληνίας π. Γεράσιμος Φωκάς
«Ημουνα πάνω στο μοναστήρι στην παλαιά εκκλησία του Αγίου Γερασίμου.
Η λάρνακα ανοικτή και μεταξύ των προσκυνητών πρόσεξα ένα νέο μοντέρνο, με μακρυά μαλλιά, ρούχα μοτοσυκλετιστή και ύφος ερευνητικό. Στάθηκε σοβαρός, συγκεντρωμένος μπροστά στον Άγιο και τον κοίταζε ακίνητος για κάποια λεπτά. Έπειτα, χωρίς να προσκυνήσει, έφυγε…
Ωστόσο, δεν άργησε να γυρίσει πίσω. Αυτή τη φορά με διαφορετικό ύφος. Στο πρόσωπό του ζωγραφιζόταν ο θαυμασμός, η έκπληξη, και η κατάνυξη ακόμη! Ήρθε σε μένα.
–“Πάτερ, κάτι συγκλονιστικό μου συνέβη”.
–“Τι παιδάκι μου;” έκανα εγώ.
–“Πάτερ, είχα αμφισβήτηση μέσα μου. Στάθηκα μπροστά στον Άγιο Γεράσιμο και από μέσα μου είπα:Τώρα, εσύ τι είσαι, άγιος ή μούμια; Μα αν είσαι άγιος, θέλω σημάδι. Μπορείς να κάνεις αυτό τον καταγάλανο καλοκαιρινό ουρανό να βρέξει;
–Μόνο αν το κάνεις, θα πιστέψω ότι είσαι άγιος.
–Και πάτερ μου, δεν πρόλαβα με τη μηχανή μου να φτάσω μέχρι τον πλάτανο και ένιωσα σταγόνες στο πρόσωπό μου.
Σταμάτησα, σήκωσα τα μάτια μου ψηλά και τι βλέπω;
Ένα συννεφάκι, μόνο στο γαλανό του ουρανού, ένα συννεφάκι, ακριβώς από πάνω μου, να ρίχνει τη βροχή του …
Ένιωσα να ντρέπομαι, σαν να είχα βλασφημήσει, αλλά και συνάμα χάρηκα! Έκανα στροφή και γύρισα, πάτερ μου, να σας το ομολογήσω, να ζητήσω συγνώμη και να προσκυνήσω τον Άγιο Γεράσιμο, που καταδέχθηκε να μου δώσει, τόσο άμεσα, σημάδι!”
ΠΗΓΗ