Σε κάθε μοναστήρι όταν αυτό χτίζεται συνηθίζεται στην εσωτερική αυλή της μονής πλησίον του καθολικού να τοποθετείτε το λεγόμενο κτητορικό κυπαρίσσι σύμβολο αιωνιότητος και μακροημέρευσης αλλά και ανάμνηση του κτήτορος της μονής.
Έτσι έγινε και στην Μονή του Αγίου Ιεροθέου στο Δερβένι Μεγάρων. Δίπλα από το καθολικό της μονής πλησίον του τάφου του αγίου Ιεροθέου υπήρχε ένα πελώριο κυπαρίσσι το λεγόμενο κτητορικό.
Εκεί προσέτρεξαν τον 15ο αιώνα οι τότε 20 εκεί εγκαταβιούντες καλόγεροι αγκαλιά με μια εικόνα της Παναγίας με την ύστατη ελπίδα να διασωθούν όταν πειρατές είχαν περικυκλώσει την Μονή και άρχισαν να σκαρφαλώνουν στα τείχη της.
Πράγματι ως εκ θαύματος που μετέπειτα το απέδωσαν στην Παναγία την οποία την είχαν πλάι τους και την θερμοπαρακαλούσαν μες τα κλαδιά του κυπαρισσιού οι βάρβαροι να μην τους βρούν διασώθηκαν μιας και οι πειρατές περνούσαν σαν αλλαλιασμένοι τρέχοντας από εδώ κι από εκεί μες την μονή για να λεηλατήσουν αλλά και να κατασφάξουν ώστε να μην μείνει τίποτε ως μαρτυρία του βανδαλισμού τους αλλά ενώ έψαξαν για να πάρουν ότι ήταν χρήσιμο κάθε σπιθαμή της μονής κι ενώ είχαν ακούσει τις φωνές των μοναχών πριν εισβάλουν στην μονή δεν μπόρεσαν να τους εντοπίσουν μιας και οι ικεσίες των μοναχών στην Υπεραγία Θεοτόκο εισακούστηκαν και με ένα πέπλο σκέπασε υπό την προστασία της όλο το κυπαρίσσι.
Ποια εικόνα έφεραν μαζί τους στο κυπαρίσσι οι πατέρες της Μονής ώστε να την διαφυλάξουν και αυτή να διαφύλαξη αυτούς δεν διασώθηκε πράγμα το οποίο δεν έχει σημασία διότι πίσω από κάθε θαυμαστή επέμβαση ύστερα από ικεσία ενώπιον κάποιας εικόνας της Θεοτόκου η Παναγία είναι αυτή που μεσσιτεύει και σκεπάζει…
Στο σημείο αυτό ύστερα από αυτό το θαύμα οι καλόγεροι έχτισαν ένα μικρό προσκυνητάρι όπου στον θώλο του αγιογράφησαν την Παναγία που την ονόμασαν κυπαρισσιώτισσα εις ανάμνησιν του θαυματός Της, ενώ πλάι της αγιογραφήθηκαν ο προστάτης της μονής άγιος Ιερόθεος και ο μαθητής αυτού άγιος Διονύσιος οι αεροπαγίτες σε στάση δέησης.
Το προσκυνητάρι αυτό θύμιζε και δεν έφερε την λησμονιά στους μοναχούς το θαυμαστό γεγονός που οι ίδιοι έζησαν ενώ έστεκε και στέκει εκεί αγέρωχο ως ενθύμηση του γεγονότος αυτού αλλά και για να θυμίζει σε κάθε άνθρωπο που από μπροστά του διαβαίνει πως η ελπίδα μας θα πρέπει πάντα να είναι η Παναγία η Μητέρα μας, η Μητέρα του Σωτήρα και Λυτρωτή του ανθρώπινου γένους Χριστού ενώ το θαύμα αυτό τιμάται ιδιαιτέρως στην Μονή στις 27 Οκτωβρίου όπου δίδονται λατρευτικές και κάθε είδους θρησκευτικές τιμές προς την Παναγία την κυπαρισσιώτισσα.
Στα νεότερα χρόνια η μονή μετατράπηκε σε γυναικεία και σήμερα έχει μια πολύ φιλόξενη αδελφότητα με πρώτη την ηγουμένη μοναχή Ισιδώρα αγιοιεροθεΐτισσα η οποία είναι γνωστή για το σπάνιο χάρισμα που της απέδωσε η Παναγία να υμνογραφεί, που αν και πρώτη στην τάξη της μονής αποτελεί σεβάσμια διακόννισα κάθε υποτακτικιάς της δίδοντας το παράδειγμα του Ενός.
Αμήν.
Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr