Σε τι κόσμο ζούμε; Αναρωτιέμαι κάθε μέρα που «περνάει», όλα έχουν «θυσιαστεί στο βωμό του χρήματος», για χάρη του έχουμε πάψει να ζούμε, να χαιρόμαστε. Παλιότερα οι άνθρωποι έλεγαν «Δουλεύω για να ζήσω», ακόμη και αυτό έχει ανατραπεί «Ζούμε για να δουλεύουμε», δεν υπάρχει ζωή. Κάθε μέρα ακούς και από ένα κακό νέο, έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα κόσμο με «κτήνη», που σκοτώνουν για να ζήσουν, για να φανούν πιο δυνατοί. Δεν τους νοιάζει ο συνάνθρωπος τους, κοιτούν με υπεροψία κάθε άνθρωπο που νομίζουν ότι μπαίνει εμπόδιο στα όνειρα τους και τον σκοτώνουν είτε σωματικά, είτε ψυχικά.
Ποτέ δεν μου άρεσε, η γενίκευση, πιστεύω στις εξαιρέσεις, άλλωστε όπως λένε η εξαίρεση είναι αυτήν που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Υπάρχουν και άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο με όλη την σημασία της λέξης αλλά είναι πολύ λίγοι, δυσεύρετοι και οι περισσότεροι έχουν απογοητευτεί από την κακία αυτού του κόσμου. Όχι άδικα βέβαια, είχαν όνειρα και τους τα «πήραν».
Κοιτάνε γύρω τους και βλέπουν μόνο ασχήμια, μία κοινωνία που ζει «μέσα» στο ψέμα που πιστεύει σε ό, τι βλέπει, χωρίς να βλέπει ουσιαστικά, που κοιτάει μόνο την επιφάνεια χωρίς να επικεντρώνεται σε αυτό που έχει πραγματική αξία.
Τι έχει άραγε αξία; Όλα έχουν εξευτελιστεί και εμείς ακόμη ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο, αλλά κάθε μέρα καταλαβαίνουμε ότι σε αυτό τον κόσμο δεν αξίζει σχεδόν τίποτα. Μερικές φορές προσπαθούμε, νομίζουμε πως έχουμε την δύναμη να τον αλλάξουμε και όμως δεν αλλάζει, μόνο η ματιά μας μπορεί να αλλάξει, η οπτική γωνία που βλέπουμε τις καταστάσεις. Και ίσως αυτήν να είναι η λύση που ψάχνω, που ψάχνεις.
Η ζωή ναι είναι σκληρή, άδική, υπάρχουν άνθρωποι για παράδειγμα που δουλεύουν όλη μέρα και πάλι τα λεφτά που βγάζουν δεν τους φτάνουν ούτε για τα προς το ζην και άλλοι που έχουν την τύχη να βρίσκονται μέσα στα πλούτη χωρίς να κάνουν και πολύ προσπάθεια.
Βλέποντας αυτό εννοείται και απογοητεύεσαι αλλά αν κοιτάξεις λίγο πιο πέρα από αυτό ή από την κακία που μας κατακλύζει θα δεις πως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Το λάθος που κάνουμε είναι ότι μένουμε στα προβλήματα προσκολλημένοι, βρίσκουμε πρόβλημα στο πρόβλημα και όχι λύση στο πρόβλημα. Και αν υπάρχουν συνέχεια προβλήματα τι κάνουμε; Ίσως με ρωτούσε κάποιος.
Αποφασίζουμε να βρούμε λύση στο πιο μικρό, ξεκινάμε από κάτι και μετά παίρνουμε θάρρος και συνεχίζουμε χωρίς σταματημό. βάζουμε στόχους και κοιτάμε μόνο εκεί χωρίς να ακούμε κανέναν. Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν τον «αγώνα» μας, «το παίζουν έξυπνοι», κοιτάζοντας τους άλλους αποθαρρύνεσαι. Κάνε την διαφορά και κοίτα μόνο εσένα, όσα έχεις καταφέρει μέχρι τώρα, πόσα ξεπέρασες που δεν πίστευες, σε πόσα είπες «δεν μπορώ» και τα κατάφερες. Αυτά να κοιτάς, να προσπαθείς να γίνεσαι κάθε μέρα καλύτερος, η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό και να το κάνεις για εσένα.
Ακόμη και ένα πρόβλημα υγείας να σου εμφανιστεί να πιστέψεις πως και με αυτό μπορείς να τα καταφέρεις. Και κάτι τελευταίο ποτέ δεν είναι αργά, ξεκουράσου, πάρε το χρόνο που χρειάζεσαι, αναλογίσου τι κατάφερες και ξεκίνα, να μην επαναπαύεσαι, να μην λες δεν πειράζει αυτό είναι που πειράζει πιο πολύ…