Συνδεόμαστε μεταξύ μας με κάποιο βαθύτερο και λειτουργικό τρόπο ή είμαστε εντελώς ανεξάρτητα και αυτόνομα όντα;
Όσοι επιμένουν στην άποψη της απόλυτης αυτονομίας διατείνονται ότι δεν αισθανόμαστε τον αντίκτυπο των ενεργειών κανενός άλλου ανθρώπου. Αυτοί που υποστηρίζουν τη μεταξύ μας σύνδεση, ό,τι δηλαδή συμβαίνει και με τα κύτταρα, επιμένουν ότι είμαστε πολύ περισσότερο ενωμένοι και αλληλοσυνδεόμενοι απ’ όσο νομίζουμε. Συνεπώς, έχουμε μια ηθική ευθύνη ο ένας απέναντι στον άλλο.
Στο πεδίο έρευνας της κλινικής ψυχιατρικής και της νευροεπιστήμης, συνεχείς μελέτες αποδεικνύουν ότι ένα ευρύ φάσμα εξωτερικών δυνάμεων επηρεάζουν τον εγκέφαλο και επιδρούν στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Ερευνητικές μελέτες που συμπεριέλαβαν επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος και παιδιά Αμερικανών βετεράνων πολέμου καταγράφουν τις σοβαρές επιπτώσεις του (ψυχικού) τραύματος στη συμπεριφορά, οι οποίες μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.
Αυτή η μεταβίβαση του τραύματος είναι ο τρόπος που ο γονιδιακός κώδικας του εγκεφάλου, ο οποίος είναι προγραμματισμένος για την επιβίωση, καθίσταται ένα αυτοπαραγόμενο όργανο περαιτέρω περιορισμού, κάτι σαν «το σημάδι του Κάιν».
Μπορούμε να συμπεράνουμε και συνεπώς να φανταστούμε το πώς εμείς – κάθε άνθρωπος ξεχωριστά μέσα σε αυτή τη ζωή – αποτελεί κρίκο μιας μακράς, πολύπλοκης, αιτιακής αλυσίδας. Δεν είναι μόνο οι πράξεις μας που επηρεάζουν τους άλλους, είναι και τα λόγια καθώς και οι σκέψεις μας.
Οι ζωές μας είναι ενσωματωμένες μέσα σε αόρατους αλλά ισχυρούς συντονισμούς, τόσο βιολογικούς όσο και ψυχολογικούς, και αυτοί οι συντονισμοί θέτουν σε δόνηση εμάς και τους άλλους. Συντονισμός και αρμονία αρχίζουν και τελειώνουν με σκοπό τη συμφωνία, τη συνέχεια, τη συνέπεια και τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Το καλό και το κακό δεν είναι απλώς πράξεις που αναπαράγονται μόνο από μεμονωμένα άτομα.
Πρέπει να επιχειρηματολογήσουμε υπέρ της άποψης «όλα σε ένα»: ότι δηλαδή οι πράξεις μας και οι συμπεριφορές μας επηρεάζουν κατά τμήματα την ανθρωπότητα, ίσως και ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η φυσική έχει αποδείξει ότι όλο το σύμπαν είναι αλληλένδετο. Σωματίδια ενέργειας και ύλης μπορούν να αλληλοσυνδεθούν, και αυτό όντως συμβαίνει. Κάτι που συμβαίνει στη μια γωνιά του σύμπαντος μπορεί να επηρεάσει κάτι άλλο σε μια άλλη γωνιά του σύμπαντος, χιλιάδες έτη φωτός μακριά. Τα πάντα στο σύμπαν βρίσκονται σε κυριολεκτική επαφή ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και αυτό ξεπερνά και την πιο γόνιμη φαντασία.
Υπάρχει κάποιος λόγος για τη συγχρονικότητά μας. Αυτού του είδους η συνδεσιμότητα είναι βιολογικά επιβεβλημένη. Ο άνθρωπος δεν προοριζόταν να είναι μοναχικός λύκος. Η ανθρώπινη επιβίωση εξαρτάται κυριολεκτικά από τους κοινωνικούς δεσμούς. Συχνά ο άνθρωπος βιώνει αυτή τη διασυνδεσιμότητα χωρίς να τη συνειδητοποιεί, ήδη από τη χρονική στιγμή που ως βρέφος και ως νήπιο «δένεται» με τη μητέρα του. Κάτι τέτοιο μπορεί επίσης να έχει συμβεί στις ερωτικές του σχέσεις.
Δεν υπάρχει κάτι εξωπραγματικό ή τρομακτικό σε αυτές τις συγχρονιστικές συνδέσεις. Επιπλέον, αυτοί οι συντονισμοί επηρεάζουν τον άνθρωπο σε βιολογικό επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων του καρδιακού ρυθμού και της δραστηριότητας των εγκεφαλικών κυμάτων.
Ο Hans Berger, Γερμανός νευρολόγος των αρχών του 20ού αιώνα, ήταν ο πρώτος που περιέγραψε διαφορετικά εγκεφαλικά κύματα, αφού πρώτα ανέφερε μια «αυθόρμητη τηλεπαθητική εμπειρία» που βίωσε με την αδελφή του.
Ο Berger απέκτησε εμμονή με την έννοια της τηλεπαθητικής επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων, ειδικά σε περιόδους και περιστάσεις μεγάλης έντασης ή θανάσιμου κινδύνου. Αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στη διερεύνηση των οργανικών βάσεων της ψυχικής ενέργειας και στον συσχετισμό μεταξύ της αντικειμενικής δραστηριότητας και των υποκειμενικών φαινομένων. Θα μπορούσαμε να μάθουμε κάτι από αυτή την παρατήρηση;
Θα πρέπει να υποθέσουμε ότι όχι μόνο το τι κάνουμε, αλλά και το ποιοι είμαστε και το τι σκεφτόμαστε επηρεάζουν τις σκέψεις, τα αισθήματα και τις ενέργειες των άλλων. Αυτό πιστεύω ότι σημαίνει το κάρμα, και τώρα είμαστε περισσότερο έτοιμοι να το κατανοήσουμε μετρώντας την επίδραση που έχουν οι πράξεις μας στους άλλους, όχι μόνο σε επίπεδο συμπεριφοράς αλλά και σε επίπεδο φυσιολογίας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Jay Lombard «Ο Νους του Θεού» από τις εκδόσεις Πεδίο. Δείτε περισσότερα εδώ