Ένας από τους συνηθέστερους και ισχυρότερους φόβους πίσω από την προσωπική μας ελευθερία είναι ο φόβος του τι θα πουν οι άλλοι.
Μιλάμε για ένα πρόγραμμα εγκατεστημένο από την πρώιμη παιδική ηλικία που ως ετεροπροσδιορισμός καταδυναστεύει μέχρι και σήμερα το κάθε τώρα μας.
Ξεκινώντας την ζωή μας προσδιοριζόμαστε ανάλογα με τις συμπεριφορές ή μη συμπεριφορές που δεχόμαστε αρχικά από τους γονείς και συγγενικά πρόσωπα, και μετέπειτα από το κοντινό περιβάλλον στο οποίο μετέχουμε και με το οποίο αλληλεπιδρούμε.
Καθότι μέχρι περίπου την ολοκλήρωση της 3ης 7ετία μας δεν έχουμε αναπτύξει τόσο βιολογικά όσο και νοητικά τις κατάλληλες υποδομές για την ορθή και έλλογη σκέψη, συνήθως περνούν μέσα μας εμπειρίες και βιώματα χωρίς την ορθή «διύλιση». Αποτέλεσμα: τραύματα προγράμματα πεποιθήσεις και μηχανισμοί, που όχι μόνο δεν είναι σωστοί, αλλά και μας περιορίζουν υπό τα πρίσματα:
- δεν αξίζω
- δεν είμαι αρκετός / ή
- δεν αξίζω αγάπη
- δεν θα πετύχω
- δεν θα γίνω αποδεκτός / ή
Όμως αυτή η ηλικία έχει πια περάσει και είναι ώρα να πιστέψουμε να αγαπήσουμε και να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Εμείς για εμάς. Όσο αυτή η σκέψη, ενέργεια, και σημείο αναφοράς συγκεντρώνεται σε εμάς και μέσα μας, τόσο λιγότερο θα μας επηρεάζει η γνώμη των άλλων.
Όπως είχε πει κι ο Σωκράτης:
«Τα σπουδαία μυαλά συζητούν ιδέες, τα μέτρια γεγονότα και τα αδύναμα μυαλά συζητούν για τους άλλους».
Η γνώμη των άλλων μας ενδιαφέρει και μας επηρεάζει, μόνο όσο είμαστε μακριά από τον εαυτό και τον δικό μας δρόμο.
Δες και το βίντεο που ακολουθεί.