Είμαστε κοινωνικά όντα κι όμως οι περισσότεροι από εμάς έχουν μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι το να ζητάμε βοήθεια μας κάνει να δείχνουμε συναισθηματικά αδύναμοι. Κάτι πολύ σημαντικό που οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνάμε είναι ότι χρειαζόμαστε εξίσου την ελευθερία μας αλλά και να στηριζόμαστε στους άλλους όποτε το έχουμε ανάγκη. Η ανάγκη μας να τα καταφέρνουμε τους στόχους μας μόνοι μας πρέπει να ισορροπείται με την ανάγκη μας να βρισκόμαστε με τους άλλους και όταν το χρειαζόμαστε να ζητάμε τη βοήθειά τους.
Η αίσθηση της δύναμης για τον εαυτό μας συνδέεται με την καταπολέμηση και διαχείριση πέντε δυσάρεστων συναισθημάτων: λύπη, ντροπή, αδυναμία, θυμός, απογοήτευση. Αυτά είναι τα πιο κοινά συναισθήματα που αισθάνεται κάποιος όταν τα πράγματα δεν γίνονται έτσι όπως τα θέλει στην καθημερινότητά του.
Χρειάζεται να αισθανόμαστε άνετα με τον εαυτό μας για να αναγνωρίσουμε ότι χρειαζόμαστε βοήθεια. Και μόλις αυτό συμβεί μπορούμε να περάσουμε στο επόμενο βήμα μας, δηλαδή να τη ζητήσουμε.
Αυτή ακριβώς η διαδικασία μας δείχνει πόσο δυνατοί είμαστε. Και να αισθανόμαστε ευγνώμονες για τη βοήθεια που μας προφέρεται. Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δεχτεί βοήθεια, έχουμε κατακτήσει μια τέλεια ισορροπία μεταξύ της ανεξαρτησίας στον εαυτό μας και της ανάγκης μας για βοήθεια από τους άλλους.
Το να ζητάμε βοήθεια δεν σημαίνει αδυναμία αλλά σημαίνει ότι είμαστε άνθρωποι
Αυτό μας βοηθά να αναπτύξουμε τη συναισθηματική μας δύναμη, να γεμίσουμε αυτοπεποίθηση και μια αίσθηση ευεξίας. Περιλαμβάνει την αποδοχή ότι η ανθρώπινη φύση μας μπορεί να είναι πολυδιάστατη και ότι μπορούμε να αισθανόμαστε δυνατοί και να χρειαζόμαστε βοήθεια ταυτόχρονα. Δεν είμαστε το ένα ή το άλλο, είμαστε και τα δύο. Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δεχτεί βοήθεια βρίσκουμε το “κέντρο” μας, αποκτάμε ισορροπία και γινόμαστε δυνατότεροι.