Ποιο είναι το κίνητρο άραγε κάθε σκέψης που κάνεις; Από που πηγάζει και τι αποτελέσματα επιφέρει η κάθε σου απόφαση;
Αν ξετύλιγες κάθε σου απόφαση σαν να την έβλεπες σε ένα σχεδιάγραμμα από τη στιγμή που κάνεις μία σκέψη ώσπου αυτή να πάρει “σάρκα και οστά”, ποιες θα ήταν οι αιτίες που την είχαν δημιουργήσει; Σκέψου την τελευταία απόφαση που πήρες, ή μία πρόσφατη πράξη σου σαν ένα δέντρο που κάτω από το έδαφος απλώνονται οι ρίζες του. Εκεί μπορείς να δεις ποια σκέψη σε οδήγησε στην πράξη αυτή, σε τι σε εξυπηρετεί και γενικότερα την προέλευση της. Η “ρίζα” της απόφασής σου προέρχεται από αγάπη ή από διαχωρισμό-ανταγωνισμό;
Για παράδειγμα, βοηθάς κάποιον επειδή ενδιαφέρεσαι πραγματικά; Για να ικανοποιήσεις το “εγώ” σου; Ή για να εξυπηρετήσεις δικό σου συμφέρον; Κάνεις ένα νέο βήμα στη ζωή σου επειδή το θέλεις και σου ταιριάζει ή επειδή περιμένεις κάποιου την επιβράβευση; Ή θέλεις κάποιος να ζηλέψει; Θα έκανες το ίδιο βήμα αν ήξερες ότι δεν θα το μάθει κανείς;
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι κάθε πράξη έχει από πίσω το δικό της υπόβαθρο.
Στο δεύτερο παράδειγμα προκύπτει και μία άλλη παράμετρος η οποία είναι η λήψη αποφάσεων βάσει του τι θα ήθελαν οι οικείοι μας για εμάς, το οποίο επίσης μας επηρεάζει κατά ένα ποσοστό, αλλά δε θα το εντάξουμε σε κάποια από τις δύο κατηγορίες “ενότητας-διαχωρισμού” στην παρούσα φάση.
Τα οικογενειακά μοτίβα και ο τρόπος διαπαιδαγώγησης σε μία προσπάθεια εξέλιξης και αναβάθμισης του παιδιού έχουν δημιουργήσει κάποιες “ρίζες” ανταγωνισμού που καθορίζουν και τις σκέψεις μας και αργότερα ως ενήλικες. Ποιος δεν άκουσε όταν ήταν μικρός/η:
“Να πάρεις καλύτερους βαθμούς από το Γιωργάκη” ή “θα σου πάρω ένα φόρεμα που θα σκάσουν όλες”. Και κάπως έτσι εκπαιδεύεται το μυαλό και αποφασίζει διαχωριστικά. Από την καλή πρόθεση των γονέων να σε αναδείξουν σε πιο καλό μαθητή, πιο δυνατό, πιο όμορφο κ.ο.κ.
Ασυνείδητα άλλωστε, μεταφέρουμε μέχρι κάποια ηλικία τις σκέψεις των προγόνων μας σαν δικές μας σκέψεις. Μελέτες έχουν δείξει πως το 80% των σκέψεων δεν είναι καθαρά δικό μας. Είναι ότι έχουμε ενστερνιστεί από οικογενειακό περιβάλλον αρχικά, και δεύτερον, από το εκάστοτε περιβάλλον που ερχόμαστε σε επαφή την κάθε περίοδο της ζωής μας.
Σε πολλές περιπτώσεις, η μετάδοση του σκεπτικού αυτού καταλήγει σε μία ριζική πεποίθηση του παιδιού και μετέπειτα του ενήλικα, με αποτέλεσμα -υποσυνείδητα- να αποζητά δύσκολες και ανταγωνιστικές καταστάσεις γιατί έτσι έχει μάθει να νιώθει καλύτερος, άξιος ή ανώτερος. Παραδείγματα που θα ταυτιστούμε όλοι, καθώς πρόκειται για μία πολύ συνηθισμένη και κοινη πεποίθηση, είναι τα εξής: “Κάνω ανταγωνιστικούς φίλους ή συναδέλφους προκειμένου να εξελίσσομαι” ή “δημιουργώ μία σχέση όπου ο/η σύντροφος μου υποδεικνύει συνεχώς τα ελαττώματά μου, άρα προσπαθώ μέσα από αυτό να γίνομαι καλύτερος/η”.
Όλο αυτό λοιπόν είναι ένα παιχνίδι που μεταφέρεται από μυαλό σε μυαλό, από γενιά σε γενιά, χωρίς να είναι ουσιαστικά απαραίτητο.
Δεν χρειάζεσαι ως κίνητρο κάποια “κόντρα” ώστε να εξελίσσεσαι, είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις ούτως ή άλλως. Και γιατί να μην το κάνεις μέσα από την ενότητα;
Τι θα έλεγες αν ο/η σύντροφός σου, σου υπενθύμιζε συνεχώς τις αρετές σου κι εσύ για να τον/την ευγνωμονείς αποκτούσες περισσότερες;
Πώς θα σου φαινόταν αν οι φίλοι σου σε επαινούσαν γιατί σέβεσαι και τη δική τους αξία όσο προχωράς μπροστά; Δε χρειάζεται κάποιος να είναι καλύτερος από τον άλλο.
Και αν η δουλειά σου γινόταν με ευκολία και άνεση; Και μπορούσες να δείχνεις την αξία σου και τις γνώσεις σου μέσα από υγιείς συνεργασίες;
Επομένως, αποδεικνύεται ότι η ζωή γίνεται εντελώς διαφορετική, εάν πρώτα αναλογιστείς από που θα αντλήσεις ενέργεια για το επόμενο βήμα σου.
Αν επιθυμείς λοιπόν ένα πιο εύκολο μέλλον για εσένα και για τους δικούς σου ανθρώπους, δεν έχεις παρά να σκέφτεσαι με ενότητα. Με αγάπη. Και αυτό θα εισπράξεις και από τους άλλους. Και ταυτόχρονα θα προχωράς κι εσύ μπροστά. Μην ανησυχείς, έχει για όλους!
Εύη Ντίνου-Χασούρα