Αν κάτσεις και σκεφτείς, σχετίζεις το κάθε συμβάν με την επιρροή που έχει επάνω σου. Λογικό βέβαια μιας και είμαστε όντα τα οποία ως κέντρο του κόσμου φέρουμε τον εαυτό μας. Μην σου φαίνεται εγωκεντρικό μήτε νοσηρό, έως ενός σημείου βέβαια.
Από βρεφική ηλικία συγκρίνουμε το περιβάλλον μας με εμάς αποσκοπώντας στο να ορίσουμε το πρώτο. Μεγαλώνοντας, προβάλουμε τον εσωτερικό μας κόσμο στο περιβάλλον με αποτέλεσμα, ότι υφίσταται στον ψυχισμό μας, να το αντιλαμβανόμαστε ως εξωτερικό ερέθισμα. Τρανό παράδειγμα αποτελεί το πως ορίζει ο καθένας μια βροχερή μέρα. Άλλοι την αποδίδουν θετικά σχόλια ενώ μερικοί αρνητικά, προβάλουν κοντολογίς τον ψυχισμό τους.
Απόρροια των παραπάνω αποτελεί και η αυτοβασανιστική σου τάση, να επεκτείνεις μια κατάσταση ως προς την επίδραση που έχει επάνω σου. Αν επί παραδείγματι, κατά τη διάρκεια γεύματος, λερωθεί το παντελόνι σου, η ψυχολογία σου αυτομάτως θα λάβει αρνητικό πρόσημο. Αρχικά θα δυσανασχετίσεις με τον λεκέ, ύστερα πιθανόν να σκεφτείς, στην περίπτωση που οι συνδαιτυμόνες δεν προέρχονται από τον προσωπικό σου κύκλο, περί των σχολίων που θα σκεφτούν. Έπειτα συνεχίζεται ο μαραθώνιος συνδέσεων ώσπου πριν το καταλάβεις, ολόκληρο το γεύμα μετατράπηκε σε μια αρένα όπου αγωνίζεσαι ενάντια στις αυτομομφές και τα αρνητικά σενάρια.
Το παραπάνω αποτελεί μία κοινή και ελαφριά κατάσταση της μαζοχιστικής ανθρώπινης τάσης. Σαφώς υπάρχει πληθώρα καταστάσεων οι οποίες βαπτίζονται ως αρνητικές. Σκοπός όμως είναι να μην βασανίζεις τον εαυτό σου. Σκέφτηκες τη περίπτωση του να δώσεις θετικό πρόσημο στις αναφερόμενες επί μιας κατάστασης σκέψεις? Θετικό πρόσημο δεν εννοώ να πεις “αχ τι ωραία που διαλύθηκε το αυτοκίνητο” αλλά να αναλογιστείς τι έμαθες από αυτό. Αν σε κάθε γεγονός εστιάζεις στο τι λαμβάνεις από αυτό, όχι μόνο δεν θα σκοτίζεσαι αλλά θα εφοδιάζεσαι για το μέλλον.
Αν σου είναι δύσκολο τότε μην εστιάσεις σε τίποτα, ίσως έτσι δεις τη πραγματική όψη της εκάστοτε κατάστασης, ίσως είναι καλύτερα να μην ντύνεις τα γεγονότα με διάφορες σκέψεις και να τα αποδέχεσαι όπως είναι. Ύστερα όμως σου φανούν πολύ απλά, πιθανόν να θεωρήσεις τον εαυτό σου αναίσθητο ή οτιδήποτε άλλο, είναι χαρακτηριστικό μας να μην αποδεχόμαστε την απλότητα των πραγμάτων. Μάλιστα είμαστε τόσο μαζοχιστές που αν δεν πηγαίνει κάτι στραβά αγχωνόμαστε, πως να μην σκέφτεσαι ύστερα τα χειρότερα για κάτι που συνέβη, όταν στη ρουτίνα σου επιζητάς ασυνείδητα τον αρνητισμό.
Για αυτό ξέχνα τα πρόσημα, δες τα πάντα όπως είναι. Ο θάνατος είναι θάνατος, το ατύχημα είναι ατύχημα, ένα σπασμένο πόδι τίποτα παραπάνω από ένα σπασμένο πόδι. Δες την κατάσταση γυμνή, δίχως μελλοντικούς συνειρμούς, δίχως τίποτα. Το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι πως θα αντιμετωπίσεις την εκάστοτε κατάσταση και αυτό μόνο μετράει.
Σάββας Καλίδης