«Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να υποκλινόμαστε, η μεγαλοφυΐα και ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να πέφτουμε στα γόνατα, η καλοσύνη».
– Βίκτωρ Ουγκώ
Ίσως αύριο ξεχάσεις τα καλά λόγια που είπες σε κάποιον σήμερα, όμως αυτός ο κάποιος μπορεί να θυμάται τα λόγια αυτά για όλη του τη ζωή. Ένα βλέμμα γεμάτο γαλήνη, ένα άγγιγμα στον ώμο ζεστό, μια θερμή αγκαλιά μετά από μια δύσκολη μέρα, μια υπέροχη παύση. Μια φωτεινή καλημέρα σε έναν άγνωστο περαστικό, ένας καλός λόγος στον περιπτερά της γειτονιάς σου, ένα χαμόγελο γλυκό στο θλιμμένο κορίτσι που κλαίει απέναντί σου στο μετρό, ένα «Είσαι καλά;» και ας ξέρεις πως δεν είναι κι ας ξέρεις πως η ερώτηση μπορεί να μοιάζει κουτή κι ας ξέρεις ήδη την απάντηση. Όλοι έχουμε ανάγκη το νοιάξιμο. Όλοι έχουμε ανάγκη το μοίρασμα.
Η χαρά, το καλό, η ζωή, όταν μοιράζονται, πολλαπλασιάζονται και μόνο τότε ανθίζουν. Αντίστοιχα ο πόνος, η λύπη και οι φόβοι όταν μοιράζονται, ατονούν, κομματιάζονται. Έχουμε μέσα μας μια δύναμη απίστευτη που ονομάζεται επιλογή. Και κάθε επιλογή μας πυροδοτείται από τα θέλω, την εμπειρία, τη λογική, το ένστικτο, τη σοφία μας. Επιλέγεις να δεις το καλό; Αυτό και θα δεις. Επιλέγεις να το κάνεις; Κάνε το! Αν το κάνεις με προσμονή να το λάβεις πίσω… άστο καλύτερα, μην το κάνεις καθόλου. Το αληθινό καλό δε ζητά ανταλλάγματα, χάρες και τα ρέστα, βγαίνει απ’ το μέσα μας πηγαία, αβίαστα και φυσικά. Αυτό θέλουμε. Αυτό έχουμε ανάγκη.
Δεν το κατάλαβα ποτέ πως στα χρόνια η ειλικρινής, ατόφια, ολόψυχη καλοσύνη, το να προσφέρεις απλόχερα το χέρι σου σε κάποιον να… σηκωθεί, τόσο απλά, μεταφράστηκε σε μαλθακότητα, ευαλωτότητα και έλλειψη δυνατού χαρακτήρα. Η καλοσύνη αποτελεί ύψιστη αρετή, αποτελεί την κορύφωση της ανθρώπινης ύπαρξης, κρύβει το νόημα. Αναλογίσου πως αισθάνεσαι κάθε φορά που νιώθεις πως κάνεις κάτι καλό. Αναλογίσου την ηρεμία, τη χαρά και το φως που σε πλημμυρίζει. Ξαφνικά όλα αλλάζουν. Τα χρώματα τριγύρω είναι πιο λαμπερά, στη ψυχή σου κατοικεί η αγαλλίαση.
Δεν το κατάλαβα ποτέ πως στα χρόνια οι δεύτερες και οι τρίτες σκέψεις, η κουτοπονηριά και ο εγωισμός πήραν τη θέση του καλού. «Ο καλός, καλό δε βλέπει»… Ας γελάσω. Ο καλός άνθρωπος, είναι ο δυνατός άνθρωπος. Και ο δυνατός άνθρωπος, σοφός. Δε ζούμε μόνοι μας φίλοι μου και όταν κλείνει μια πόρτα δε ξέρουμε ποτέ τι κρύβεται από πίσω. Αντί να μπαίνουμε σε κρίσεις, σχολιασμούς και να γινόμαστε μικροί και… πικροί ας πούμε έναν καλό λόγο, ας στείλουμε ευγνωμοσύνη ακόμα και σε όσους μας πλήγωσαν – δίδαξαν και στην τελική ας αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε στους άλλους, όπως ακριβώς αισθανόμαστε ότι αξίζουμε να μας συμπεριφέρονται.
Γιατί έτσι πάει. Συμπεριφερόμαστε στους άλλους όπως νιώθουμε ότι αξίζουμε να μας συμπεριφέρονται κι εμάς. Δεν υπάρχει καλύτερη άσκηση για την καρδιά από το να κάνεις καλό. Ο εύκολος δρόμος μιλά για κριτική, παράπονο, «μούτρα», πισώπλατες μαχαιριές και λόγια. Ο σοφός… για καλοσύνη, γιατί η καλοσύνη απαιτεί ψυχική δύναμη και θάρρος και τόλμη. Πως θα ήταν άραγε ο κόσμος μας αν όλοι κάναμε έστω μια καλή πράξη την ημέρα; Πως θα ήταν άραγε ο κόσμος μας αν μέναμε λίγο στη στιγμή, σε ένα αιώνιο, καταπληκτικό τώρα και εισπνέαμε το καλό, το κρατούσαμε για λίγο και το εκπνέαμε στο δεκαπλάσιο… το μεταδίδαμε παντού! Για σκέψου…
Και σκέψου ακόμα πως θα ήταν άραγε ο δικός σου κόσμος αν έλεγες πιο συχνά στους φίλους σου πόσο σημαντικοί είναι για σένα, «Σ’ αγαπώ» στον άνθρωπό σου, «Το ‘χουμε» σε ένα στενό σου συνεργάτη. Πως θα ήταν άραγε ο κόσμος σου αν μιλούσες με τον εαυτό σου ένα κλικ πιο τρυφερά, αν τον φρόντιζες λίγο παραπάνω. Πως θα ήταν άραγε ο κόσμος σου αν αγκάλιαζες πιο δυνατά τους σπάνιους γονείς σου που σε έφεραν στον κόσμο. Στο μυαλό μου η καλοσύνη και το να «αγωνίζεσαι» γι’ αυτή, μοιάζει κάτι σαν την παγκόσμια ειρήνη. Η Μητέρα Τερέζα είχε πει σχετικά «Αν θέλεις να δουλέψεις για την παγκόσμια ειρήνη, πήγαινε σπίτι σου και αγάπα την οικογένειά σου». Φίλοι μου, κάντε καλό, είναι μεταδοτικό και… αξίζει!