Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας – Ο Άγιος των πτωχών και των πονεμένων» (Ιερά Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος Ταξιαρχών)
~ Ο π. Ιωάννης Σκιαδαρέσης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., διηγείται παρακάτω το θαύμα της μυρόβλυσης του τάφου του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη, όπως αυτός το έζησε εκείνη τη μέρα:
«Πέρα από τα καθημερινά.
Όσο το ακούς -και μάλιστα να λέγεται μερικές φορές και αδέξια- τόσο το θεωρείς μακρινό, συχνά εξωπραγματικό ή υπερκόσμιο. Μα αν σου δωρηθεί, έστω και άπαξ, τότε όλα αλλάζουν και όλος αλλάζεις.
Τα παραπάνω λέγονται για ότι θα ακολουθήσει. Και αυτό είναι βέβαια έργο σιγής μάλλον ή λόγου. Να το ζεις εν τη σιωπή σου καλύτερα και όχι να το κοινοποιείς. Κάνουμε όμως υπακοή. Και ότι γράφεται, γράφεται απρόθυμα. Γι’ αυτό και το σημειώνω απλά, μετά από πολύ διάστημα. Αποκλειστικά πάντως, για τη δόξα του εν Αγίοις αναπαυομένου Θεού:
Την Κυριακή, 30 Οκτωβρίου του 2011, στην Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου του Καρσλίδη, στη Σίψα της Δράμας, ζήσαμε και απολαύσαμε ένα γεγονός θαυμαστό, πέρα και πάνω από τα καθημερινά. Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στο Καθολικό της Μονής, καθώς πίναμε και κουβεντιάζαμε με τη Γερόντισσα της Μονής Πορφυρία, μας διέκοψε μια αδελφή, η οποία ήλθε και μας ανακοίνωσε, κυριολεκτικά ασθμαίνουσα, ότι ξαφνικά μοσχοβόλησε ο τάφος του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα από το αρχονταρίκι, στεγασμένος σε ειδικό χώρο, σαν εκκλησάκι. Είδηση-άγγελμα που εγώ, σίγουρα και άλλοι, το δέχτηκα με λίγο σκεπτικισμό. Όμως, κινητοποιηθήκαμε αμέσως. Βγήκαμε από το χώρο που ήμαστε και πηγαίναμε, μαζί με τη Γερόντισσα, για τον τάφο του Αγίου.
Το πρώτο που ένοιωσα, βρισκόμενος ακόμη σε μια απόσταση πενήντα μέτρων, ήταν όντως μια ευωδία άλλης τάξεως. Πληρούσε όλο τον γύρω τόπο. Καθώς πλησιάζαμε, η ευωδία γινόταν εντονότερη. Υπερκόσμια. Και το καταπληκτικότερο: ο τάφος του Αγίου, το από τζάμι σκέπαστρό του, είχε γεμίσει αχνό. Ήταν θολό. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι, χωρίς να το θέλω, έβαλα τα κλάματα και έκανα τον σταυρό μου. Είχε μαζευτεί ο κόσμος που βρισκόταν στην Μόνη. Όλοι εισέπραξαν την εντελώς ιδιαίτερη ευλογία. Κάναμε παράκληση και μετά από πολλή ώρα εσίγασε η ευωδία.
Το γεγονός έγινε οπωσδήποτε για τους παρόντες αφορμή δοξολογίας του Θεού. Εγώ το έζησα και εντελώς προσωπικά. Για την ιερωσύνη μου. Τη Θεολογία, που διακονώ. Την ενορία μου. Την οικογένειά μου.
Αυτή η βίωση του γεγονότος όμως, είχε και μια άλλη περαιτέρω διάσταση: Είχα συγγράψει τότε ένα βιβλίο, με τίτλο: Η Δυναμική του σώματος. Ερμηνευτική προσέγγιση του Β’ Κορ. 5,1-10. Το γενικό θέμα της μελέτης αυτής, όπως δείχνει και ο τίτλος, ήταν η αφθαρσία του ανθρωπίνου σώματος ή με άλλα λόγια, η πνευματικότητα του σώματος, που ξεκινάει με το βάπτισμά μας, «τον αρραβώνα του Πνεύματος», και συνεχίζει και πέραν του τάφου, χωρίς τελειωμό, μέσα στην αβράδιαστη μέρα της αιωνιότητας. Το βιβλίο έμενε για αρκετό διάστημα αδημοσίευτο. Είχα τις αναστολές μου. Το γεγονός όμως που μας χάρισε ο Άγιος Γεώργιος ήταν το «τυπωθήτω» που περίμενα. Με βεβαίωσε, για πολλοστή φορά, ότι ο θάνατος δεν δαπανά εξ ολοκλήρου το σώμα, αλλά τη θνητότητα και την φθορά του, όπως θα πει ο ιερός Χρυσόστομος: «ο γαρ θάνατος ούτος ου το σώμα απόλλυσιν, αλλά την φθοράν δαπανά».
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΙΤΕ: >> ΕΔΩ